In Intermediair op internet stof tot nadenken: Dril je kinderen naar de top.
www.intermediair.nl/artikel/coach-worklife-balance/224190/dril-je-kinderen-naar-de-top.html
Vraagje is wel: Als het nou heel druk wordt op de top, hoe moet het dan? Lonely is de top in ieder geval dan niet meer…..
Zonder te willen pleiten voor het systeem dat alles in de opvoeding moet draaien om prestatie, zijn er misschien toch opvoedingstips die ook hier goed kunnen werken.
Citaatje uit het artikel: Nu klagen ouders dat hun kinderen niet vooruit te branden zijn en alleen maar willen gamen. Ik raad ze dan aan dit boek toch eens te lezen. Hameren op ambitie, niet alles toejuichen wat je kind doet en het op een hoger niveau proberen te brengen, is zeker niet alleen maar slecht. De lat mag best wat hoger, en afzien is ook een deugd.
De waarheid ligt zeker weer in het midden?
Ik kende een goede muzikant, zo’n prodigy-kind wat een nummer maar 1 keer hoeft te horen om alle akkoorden te herkennen en vervolgens al improviserende het nummer te spelen, terwijl hij in de trein zat met een groepje kon hij tijdens het praten van zijn vrienden componeren, hij schreef hierbij zo snel als dat ik zou schrijven wanneer ik het zou overschrijven. Via zijn leraar had hij ook nog eens wat giggs gehad: Night of the Proms, het begeleiden van een populaire nationale performer.
Hij vertelde mij dat die Chineze muzikanten zich suf oefenen: zelfs twaalf uur per dag is voor hen geen uitzondering. Ze hebben echter wel één groot nadeel: hoewel hun muziek technisch perfect is hoor je dat er weinig gevoel in de muziek zit. Een gevolg van te veel werken en te weinig nog met andere zaken in het leven bezig te zijn?
Nederlandse leerlingen en studenten werken wellicht niet hard genoeg, in het algemeen.
Laten we het midden opzoeken: standaard een veertigurige studieweek (mag ook nog iets meer zijn in piekperiodes) maar dan dan die 40 uur ook echt nuttig besteden.
De gouden middenweg
Bart, natuurlijk ben ik voor het redelijke midden, maar in essentie gaat het artikel niet over studenten of Barten. Het artikel gaat over eisen stellen in de opvoeding, leren op iets langere termijn te denken, investeren, soms zelfs een beetje afzien. En inderdaad daar zitten de hedendaagse onderpresterende (sommigen noemen het liever lui) klassen vól mee (van basis tot uni)
Sadisme
Ik zou er wel over willen nadenken Hinke als niet zo’n ronduit sadistisch type mij alle lust daartoe ontneemt. Inspireert me absoluut niet. Waarom moeten die kinderen uren piano spelen. Is blokfluit niet goed genoeg, gesteld dat ze dat zouden willen. Zelf gemaakte wenskaarten in het gezicht smijten. Wat een griezelig wijf.
Voor het overige ben ik het er wel mee eens dat er best meer eisen aan kinderen op school en thuis mogen worden gesteld. Ik geloof dat kinderen daar op zich niet zo veel moeite mee hebben, ja, in zekere zin zelfs erom vragen. Maar dan aljeblieft niet op de manier van mevr. Amy Chua.
Diepe voldoening en prestatie
Ik denk dat een belangrijke boodschap die mevrouw Amy Chua wil afgeven de vreugde is die je voelt als je je enorm inspant en ziet dat je toch vooruitkomt. Het hoogtepunt komt dan als wat je wilt bereiken uiteindelijk helemaal gelukt is. Het gaat er dus ook om in staat te zijn tot uitgestelde behoeftebevrediging. Veel ouders brengen dat door lage eisen te stellen en overmatig te prijzen hun kinderen niet bij.
Seger Weehuizen
Boodschap van vreugde ?
Pedagogiek is naar mijn mening niet waardevrij. Het bereiken van bepaalde doelen kun je nog zo mooi voorstellen maar als de methoden niet deugen kun je daar je ogen niet voor sluiten.
Mevrouw Chua kan dan wel een boodschap van vreugde willen afgeven maar de manier waarop ze dat doet wekt bij mij het tegendeel op.