De kop: “AVI-systeem belemmert leesplezier van de kinderen” in de Volkskrant vandaag, zette me eerst op het verkeerde been. Alweer een groep (de schrijvers deze keer) die vinden dat het onderwijs vooral leuk moet zijn.
Maar het artikel zelf is beslist aan te raden. AVI lijkt alweer een didactisering die kunstmatig is. “Dankzij” AVI is de juf altijd boos en nooit blij (de “ij” hebben de kinderen nog niet gehad), zitten er nooit kinderen in bad (de d die je als t uitspreekt kan echt nog niet) en bij het zwemmen mag je het niet over water hebben (de lange klank van de a is nog niet behandeld).
Nu moet ik zeggen: ik heb dat “bu-oo-emmmm” altijd vreemd gevonden, waarom niet de letter bé en aa in plaats van bu en korte a.
Ik ben benieuwd hoe collega’s met een talen-achtergrond hier naar kijken. Hoe ging het vroeger? Voordat avi was uitgevonden, voordat de huidige leren lezen-methode is bedacht? Zijn het net als bij rekenen opnieuw de didactici die op grond van wat vermeend makkelijk en moeilijk voor kinderen is, het taalonderwijs de nek om hebben gedraaid?