Kabouter Plop

Om te voorkomen dat de algehele tendens hier wat àl te zwartgallig wordt, hier maar weer eens een wat luchtiger overpeinzing, hoewel….

De doorsnee-docentenkamer op een doorsnee-onderwijsinstituut is in het algemeen geen lichtend voorbeeld van toonaangevend design. Jan des Bouvries-meubeltjes ( vreselijke dingen trouwens van een vreselijke man ) zul je er niet aantreffen, en er zal nooit door een chique woonblad een ‘main-item’ aan gewijd worden onder de wervende kop: “Compromisloos relaxen voor docenten” of zoiets.

Met mijn docentenkamer is het al niet anders gesteld. Eerder schreef ik al een overdenking over het morsige meubliair en de vlekkerige vloerbedekking, alles in de tinten die een diepvrieskip in verregaande staat van ontbinding vertoont. Ook de hoeveelheid aasetende vliegen die men rond zo’n kadavertje aantreft is in onze ontspanningsruimte ruimschoots aanwezig.
Met de nieuwe directeur, nu al weer bijna een jaar werkzaam, lijkt er een voorzichtige kentering aan te komen. Deze ( en dan bedoel ik die kentering ) maakte zich bij de start van het nieuwe schooljaar openbaar in de vorm van een LCD-tv, nonchalant hangend aan één der wanden ( de tv, niet de directeur ), waar de ruimte nog niet werd ingenomen door een echt handgeschilderde herinneringstegel van een landbouwbouwschool ergens in het plaatsje Dnrzetrpopovskavitch in een of ander oostblokgat, of door een groepsfoto die om onduidelijke reden ergens hoog in de hoek van de muur en het plafond was geperst.

Deze nieuwerwetsche machine nu dient gebruikt te worden bij bijvoorbeeld weekopeningen door docenten, boeiende presentaties en gewichtige mededelingen. Ik stel me bij dat laatste dan een opperste sovjet-achtig management voor, gehuld in bontjassen en mutsen, dat ons tegen tegen een wanstaltig gekleurde mahoniehouten achtergrond in de barbaarse kou en vliegende sneeuwjacht toespreekt over de te behalen targets voor het nieuwe cursusjaar en hoe wij daar als dankbare arbeiders aan mee mogen bouwen. Schetterende fanfare vooraf natuurlijk. Waarna bloemenlegging en parade van met vlaggetjes zwaaiende leerlingen op schoolvoertuigen.

Die hele kamer heeft inderdaad iets oostblok-achtigs. Of we bijeen gekleumd in een soort kolchoz zitten of zo. Een bakstenen wand, een koffiemachine die vooral dode vliegen uitspuwt, een vitrine-kast met glimmend geplastificeerde bekers voor onbestemde wedstrijden uit een grijs verleden, toen de sportbeoefenaars nog in een plusfours-broek over het veld draafden achter een varkensblaas aan. Een bijna wandvullend mokkenrek, vol met keramieken vaatwerk waar aan hysterie grenzende docenten hier en daar in wanhoop komplete brokken uitgebeten hebben. De mijne moet er ook nog ergens staan, maar die is geloof ik langzamerhand vergroeid met het geheel. Te herkennen aan het vervaagde en bevlekte opschrift: “Overwerkt en onderbetaald”, ooit aangeschaft toen ik tijdens een periode van overspannenheid een weekje mocht verpozen in Centerparcs.

Voortaan kan men zich tijdens de pauzes onopvallend rond de beeldbuis scharen om zich daar te laven aan een directie-toespraak, of zoals van de week, aan Kabouter Plop. Je moet er wel vrij dicht op zitten, want het formaat ontstijgt maar nèt dat van de gemiddelde routeplanner en een loep aan een touwtje is misschien nog een aardig klusje voor één der conciërges, maar ja, een docentenhand is gauw gevuld.