Rouwbericht

Rouwbericht

De commissie Dijsselbloem trad vandaag in de schijnwerpers. Na een aantal weken van wikken, wegen, rapport opstellen, rapport herschrijven, formulering aanpassen en het verplaatsen van punten en komma’s heeft de commissie haar conclusies over de onderwijsvernieuwingen van de afgelopen twintig jaar wereldkundig gemaakt. Uit goedingelichte kringen weet ik dat er vannacht ten huize Wallage, Netelenbos, Hermans, Ritzen, en nog een aantal ex-ministers en ex-staatsecretaresses slecht is geslapen. Bij mij begon na het ontbijtje de adrenalinespiegel te stijgen, wat zou het worden? De eerste nieuwsflitsen waren maar voor één uitleg vatbaar, “de vernieuwingen in het onderwijs van de afgelopen twintig jaar hebben hun doel gemist” en dat is een eufimisme. Het was geen nieuws, het was een bevestiging van wat iedereen die het onderwijs een goed hart toedraagt al lang weet.

We zullen vandaag naar alle waarschijnlijkheid doodgegooid worden met experts, onderzoekers, betweters, kenners, deskundologen, en specialisten. Allen zullen ze ons op radio en tv komen vertellen wie, wat en hoe het allemaal is kunnen gebeuren. Uit de brij van meningen en analyses is elk denkbaar antwoord te destilleren, tot uiteindelijk niemand nog weet waar het eigenlijk om gaat. Een soort van droefenis kwam als een duistere deken over mijn schouders te liggen.

Onwillekeurig moest ik denken aan die duizenden docenten, goeie leerkrachten, bevlogen onderwijzers en onderwijzeressen, juffen en meesters, die onder het geweld van de vernieuwers en nieuwe bestuurderen, het onderwijs hebben verlaten. Ze zijn vernederd door collega’s en managers, die elke dag lieten blijken dat die ouderwetse manier van onderwijs niet meer paste in de hedendaagse snel veranderende samenleving. Ze zijn gepest om hun kennis van het vak en de wetenschap van eeuwenoude methodes van kennisoverdracht. Ze zijn belaagd omdat ze geen plaats wilden maken voor de nieuwe onbevoegde instructeur en coach die het onderwijs benaderd als een computergame, welk level wil de leerling bereiken en wat moet hij doen om daar te komen? Er is op hen neergekeken door managers die het al snel hadden over dwarsliggers, conservatieve ouderlingen, anti-vernieuwers en lesboeren. Het zijn verwrongen geesten die vonden en vinden dat de leerkracht, de man of vrouw voor de klas overbodig is geworden.

Onwillekeurig zag ik een hele generatie jonge mensen aan mijn geestesoog voorbij gaan en ik betrapte een traan op mijn wang. Zij hebben de beloften van vernieuwers en nieuwe bestuurderen geloofd, de belofte van een zonnige toekomst waarin alles mogelijk was, als je het maar hard genoeg wilde, er erg hard voor werken was niet meer nodig, daar hebben we immers machines voor. Zij hebben geloofd in de belofte van ‘universele vorming voor het Europa van morgen” want Nederland is te klein voor de volgende generatie. Wat moet er worden van al die leerlingen die te weinig kennis hebben van taal, wiskunde, geschiedenis en meer van die onnodige vakken. Zij beheersen alleen de taal van de straat die toegang geeft tot het volgende dorp.

Onwillekeurig boog ik het hoofd voor de duizenden ouders die elk jaar weer hun kind aan mij hadden toevertrouwd in het geloof dat ik het beste voorhad met hun oogappel. Ook zij waren niet op de hoogte van het debacle dat in de achterkamertjes van de bestuurderslokalen zijn contouren kreeg. Ik wist het wel en heb het niet van de daken geschreeuwd. Ik heb niet geschreeuwd dat de school waarin zij hun hoop en geloof hadden gevestigd verworden was tot een oppasplek voor pubers waar onder het mom van “zelfstandig leren” en het “construeren van eigen kennis” hun kind het zelf allemaal moest uitzoeken.

De conclusies van de commissie Dijsselbloem is het sluitstuk van een resem rapporten die allen onverbloemd aantoonden dat het Nederlandse onderwijs al jarenlang de gevangene is van politiek en op geld beluste bestuurders, managers, vernieuwers, adviseurs en andere voorzitters. In dit licht gezien is het wrang dat de grote schoolleidersvergadering van de VO-raad als belangrijkste punt op hun agenda “de urennorm” had staan. Het ging er hun om hoe ze met de aanpassing van de urennorm nog meer geld te pakken kunnen krijgen.

Kwaliteit van onderwijs? Laat me niet lachen, wat ze al twintig jaar afbreken zal de bestuurderen nu ook aan hun reet roesten.

Sjeekspier