Iedereen kent dat wel; het gevoel dat het bij jou op school ‘van de armen’ moet. Kopietjes op rantsoen, geen uren voor noodzakelijke taken, geen fatsoenlijke werkplekken, etc. etc.
Aan de andere kant kom ik op mijn school toch ook wel erg veel geldverspilling tegen. Mij is dat vaak een doorn in het oog. Wie vult mijn lijstje van geldverspillende zaken aan. Wellicht zijn ze typerend voor het MBO, wellicht komt het overal voor.
– Dure ‘studiereizen’ van managers naar bij voorkeur verre landen. Niets van de opgedane kennis wordt interessant genoeg geacht om over te dragen naar de school en de docenten.
– Dure uitstapjes en feesten. Wat mij betreft mag dat best wat eenvoudiger. Een keer in het jaar uit eten met je team is leuk. Daarna wordt het overbodig. Eén keer per jaar een feestje of evenement voor alle onderwijsgevenden is leuk, daarna wordt het teveel. Zonde van het geld. Ook op de riante uitvoering van feesten en evenementen mag wat mij betreft het gouden randje afgesneden worden
– Veel en dure reclamecampagnes. Terwijl naar mijn oprechte overtuiging de keuze voor een school niet bepaald wordt door al die reclame gaat er veel geld in zitten. Vrijwel alle MBO’s hebben een compleet marketingteam.
Nog meer geldverspilling
Wat dacht je van:
– dure cursussen voor docenten die alleen maar ergernis opwekken en waar je sowieso niets van leert;
– dure cursussen en coaching voor managers, zodat ze nog effectiever leren dirigeren i.p.v. faciliteren;
– de managementlaag zélf
– dure nieuwe gebouwen die zó zijn ontworpen dat ze perfect geschikt zijn voor de slechtste vormen van onderwijs (bijvoorbeeld lokalen voor 50 leerlingen);
– intern propaganda-drukwerk voor onderwijsvernieuwingen.
Over de balk!
Peperdure huisstijlprojecten (uitbesteed aan externe burelen terwijl je zelf de mensen in huis hebt die het voor een fractie van het geld even goed of beter kunnen).
Geldverspilling
Het vertimmeren van bestaande scholen, waarna er slechter onderwijs gegeven wordt zoals in *Someren*
Geldverspilling
– Het verloten van luxe vakantiereisjes aan diegenen die zich laten zien op de voorlichtingsdag van de school
verspilling van geld.
Veel managers vinden het te gewoon om in het schoolgebouw te vergaderen. Het is een stuk interessanter om met je secretaresse in een gerenommeerde bistro tijdens de lessen de schoolzaken door te nemen.
Te dure studieboeken
Omhooggevallen docent die zijn werk als leraar te min vond; is conrector, wat later, met de vernieuwingen manager geworden. Sprak me rond het jaar 2000 bij de start van het Studiehuis tijdens mijn surveillance aan op de speelplaats. Wat nu weer dacht ik. Ik wist dat de dag ervoor de schoolleiding over het Studiehuis had vergaderd. Ongetwijfeld was er over mij gesproken. Ik vond het namelijk niet nodig om nieuwe boeken aan te schaffen, om de eenvoudige reden dat die er nog niet waren. Tijdens de les had ik enige dagen eerder de mogelijkheid gehad om een blik te werpen in een heuse touringcarbus, die bij de schoolpoort geparkeerd stond; een bus die het land doorkruiste met innovatief studiemateriaal dat in de Tweede Fase absoluut noodzakelijk was. Voor mijn vak was niet meer dan een katern aanwezig. Wanneer de hele methode klaar zou zijn was nog niet duidelijk. Wel zouden er veel plaatjes in staan, en het zou op de actualiteit gericht zijn, popsterren, muziek en sport en zo, zei de jongedame. Mijn manager dus, zag het niet zitten dat ik niet met de nieuwe, nog niet bestaande methode, wilde beginnen. Mijn argumenten waren duidelijk. Ik vertelde hem dat het katern niet veelbelovend was, de methode veel te duur, met de onnodige werkboeken en leerlingCD’s, en dat de methode voorlopig nog niet gereed was.”En toch wil ik dat je hem neemt”, sprak de almachtige.De methode kwam er, 150 euro; ik heb hem nimmer gebruikt.
Geldverspilling
Op mn vorige werkplek:
Vlak voor en na een vakanties de gehele dag vergadering. Van 9 tot 17 bedoel ik. Afwisselend programma: eerst anderhalf uur plenair, dan koffie, dan anderhalf uur in groepjes, dan verslag van de groepjes met daarover discussie, dan lunch en dan smiddags hetzelfde nog een keer, soms met externe spreker (lees goeroe). Aan het einde was iemand de lul en moest de flapovers met gele (soms roze) plakkers overtikken en er een verslag van maken.
Verder: boeken waar leerlingen in moeten schrijven (werkboeken) en die je dus maar eenmalig kunt gebruiken. Dat heette vroeger multomap of schrift.
Leraren achter de kopieermachines in plaats van secretaresses.
Bestelprocedures voor ICT/audio apparatuur. In mijn (grote) school moet dat europees aanbesteed (net als die schoolboeken straks). Daar heb je dus juristen voor nodig en duurt maanden.
Voor kleinere bestellingen moet je altijd nog door de brij van interne procedures heen: bestelwens – ict coordinator – accountmanager it – inkoop – accountmanager it – ict coordinator – bestelwens.
Je moet er wat voor over hebben om van de schaalvoordelen te profiteren 😉
Geldverspilling
Zaken die vroeger door de conciërge geregeld werden (gebroken ruit, absenten-administratie etc.) nu laten regelen door duur-betaalde managers.
Much to do about nothing
Een reisje van een week naar Turkije met zo’n 25 man, om daar te zien hoe het onderwijs is.
Reken maar even uit hoeveel dat kost ik vermoed al snel minimaal 2.000.= Euro per persoon.
Ik had al aangegeven aan een collega wat de conclusies waren van deze “studie” reis:
“Ze verzetten daar heel veel werk, doen ontzettend hun best, maar lopen nog erg ver achter vergeleken met Nederland”
En ja hoor wat was de conclusie een week later:
“Ze verzetten daar heel veel werk, doen ontzettend hun best, maar lopen nog erg ver achter vergeleken met Nederland”
Weer een week later had ik wat tekenmateriaal nodig, of ik maar even een alles op papier wilde zetten, de manager zou er naar kijken en het eventueel accorderen.
U raadt het al: “Er was helaas geen budget………………..”
Maar ja, die manangers moeten iets te doen hebben en “gemeensschaps”geld opmaken is een soms een van hun voornaamste activiteiten,
Joao
Lijkt op hoe VB ernaar kijkt
De uitspraak “Ze verzetten daar heel veel werk, doen ontzettend hun best, maar lopen nog erg ver achter vergeleken met Nederland” lijkt een beetje op hoe Van Bijsterveldt aankijkt tegen het VO in Nederland:
“Ze verzetten er heel veel werk, doen ontzettend hun best” met daaraan dan wél toegevoegdL: “en we staan er internationaal nog altijd goed voor”
Overigens heb ik eens meegemaakt dat mijn directrice een reisje naar New York maakte om te zien hoe de onderwijsvernieuwingen dáár werden ingevoerd. De belangrijkste les: zet je docenten in een kring, en ga er openlijk over praten. En dus zat ik een paar weken later in een kleuterkring, waarin:
– zelfs de kritiek van de pro-HNL docent op de invoering (!) werd genegeerd;
– de directrice de school toch echt een bedrijf vond (“omdat er zoveel geld in omgaat”);
– de drie schoolleiders en diverse coördinatoren de door mij aangegeven problemen handig gezamelijk bagatelliseerden en ontkenden.
En zo hadden we inspraak gehad en was er draagvlak gecreëerd. Een heel nuttige studiereis dus.
Relatiegeschenken
En niet te vergeten: relatiegeschenken. Zouter kun je het nauwelijks eten.
dyslexie, verre reizen,stagebegeleiders
Het wemelt tegenwoordig van de dyslectici. Nog nimmer heb ik het meegemaakt dat een dyslexie-aanvraag werd afgewezen. Toch schijnt een deskundige Franse professor ontdekt te hebben dat het in wezen een zeldzame ziekte is. De hedendaagse epidemie is volgens hem te wijten aan slecht, modern leesonderwijs op de lagere scholen.
Laat alle dyslectici eens gekeurd worden door een echte kenner, zodat alleen de echte gevallen overblijven.
Reizen naar Turkije, New York. Poeh, er zijn al scholen die een veelkoppige vertegenwoordiging meer dan een keer per jaar over laten vliegen naar Bejing om “spijkerharde” afspraken te maken over de uitwisseling die 40 leerlingen binnenkort met de Chinezen gaan maken.
Stagebegeleider, die zijn pupil, met eigen auto (heen en weer 170 km. aan reiskosten!) , op komt zoeken op de school waar ze les probeert te geven. De begeleider zit 2 uur in de docentenkamer. Nieuwe docent, denk je, komt solliciteren. Zijn pupil is klaar met haar les, getekend komt ze in de docentenkamer voor de “nabespreking”. Hoe ging het, vraagt de begeleider, “Goed hoor”,antwoordt de toekomstige docente bedremmeld. “Mooi zo”, antwoordt de begeleider, “Tot volgende week dan maar”, en weg is ie.