Het jaar van de te late onthullingen

Afgelopen week kwamen weer twee personen met onthullingen die te denken geven. De eerste is Walter Dresscher, voorzitter van de Algemene Onderwijsbond, die een zeer informatief artikel schreef over de gevolgen van de autonomievergroting in het voortgezet onderwijs. Zo zegt hij: ‘Zodra instellingen autonomer worden en over hun eigen budget beschikken, veranderen zij hun bestuursmodel. De directie wordt college van bestuur, daarboven komt een raad van toezicht. En ook al verandert de omvang van de instelling niet, de beloning van de bestuurders stijgt ogenblikkelijk. Dat zagen we bij de roc’s, nu ook bij de scholen voor voortgezet onderwijs. Nu het basisonderwijs aan de vooravond staat van eenzelfde dereguleringsoperatie, worden daar ook al de eerste colleges gevormd. Naast hogere salarissen wordt vrijwel tegelijkertijd een bonussysteem ingevoerd, waarover zonder enige controle de raad van toezicht en het college van bestuur beslissen.’
Daar komt nog bij dat de leraren tegenwoordig beloond worden via het functiewaarderingssysteem. Daarover zegt hij: ‘Ervaring, opleiding en talent worden niet beloond als een leraar voor de klas blijft staan. In plaats van te investeren in kwaliteitsverhoging van het personeel met scholing, beoordeling en betere beloning, werkt de huidige aanpak de leegloop in de hand. Jonge docenten die vooruit willen komen, haken na een aantal jaren af en maken de overstap naar het bedrijfsleven.’
Wat Dresscher niet zegt is: ‘Ik schaam mij diep dat het zover gekomen is, want ik ben er medeverantwoordelijk voor, evenals mijn voorgangers Tichelaar en Vogelaar.’ Denkt hij dat de leden het wel vergeten zijn? Wie zich , zoals de bestuurders van de grootste onderwijsbond van Nederland, al kwispelend hebben laten gebruiken door leugenaars en opportunisten, heeft wel iets uit te leggen, zou je denken. Maar ja, wie met pek omgaat wordt er mee besmet.
De tweede onthulling komt van Paul van Dam, vroeger werkzaam bij het CITO, nu gepensioneerd. Hij heeft blijkbaar last gekregen van zijn geweten want hij komt nu in de publiciteit met het gegeven dat ‘het basisonderwijs op alle fronten achterblijft bij wat wenselijk is.’
De gegevens hierover zijn al 20 jaar bekend maar zijn nooit aanleiding geweest tot een discussie over het niveau van het onderwijs. Ook hier weer, net als in het voortgezet onderwijs, die ‘conspiracy of silence’, die doofpotcultuur van de direct verantwoordelijken. Politici hebben niet gereageerd, onderwijskundigen niet, inspectie niet, besturen niet, onderwijsbonden niet… en moeten nu diezelfde lieden meewerken aan en toezien op het komende parlementaire onderzoek? Wedden dat?

Cornelis Verhage

2 Reacties

  1. Verbazend en ontluisterend
    Een heel terecht commentaar, mijnheer Verhage.
    Er worden bij ons om tal van zaken excuses geëist, maar dit is kennelijk een onderwerp dat totaal niet speelt. Ondanks al onze hele en halve maagzweren m.b.t. het onderwijs dat dieper en dieper zinkt, gaat de rest van Nederland, na het doen van een paar ferme uitspraken aan de borreltafel, weer over tot de orde van de dag.
    Wat moet er allemaal nog gebeuren voordat men zich wèl druk gaat maken?

    • wat er moet gebeuren?
      Mensen maken zich pas druk als ze er belang bij hebben. Direct en persoonlijk belang. De voordelen van het drukmaken moeten fiks opwegen tegen de nadelen.
      Bij mensen die niet in besluitvormende posities zitten is dat zo goed als nooit het geval. Die kunnen weinig winnen en veel verliezen bij persoonlijk druk maken. Mensen in besluitvormende posities hebben in het algemeen eerder wat te winnen bij de huidige onderwijssituatie dan bij het afbreken van de bureaucratie.

      Dan blijven er maar tweedingen over: Mobiliseer de publieke opinie waardoor het voor ieder afzonderlijk gemakkelijker wordt om zijn mening te geven en waardoor de politiek hopelijk gestuurd wordt. En verplaats de voedertroggen avn de bobo’s, waardoor zij belang krijgen bij beter onderwijs.
      BON is goed op weg, maar we moeten de druk er op kunnen houden. Dát lijkt me in deze snelle wereld een hele lastige taak. Vandaag onderwijs, morgen Irak, overmorgen het rekeningrijden. Maar ook dat doen “we” tot nu toe verbazingwekkend goed. Onderwijs staat nu al bijna een jaar wekelijks prominent in de kranten. Ongekend!

Reacties zijn gesloten.