zoveel zegt ze niet, soms ’n geluid
dat me wakker schrikt en dan
rent ze voor me uit, tussen de bomen
als ik droom, is zij het die oplet en kijkt
eigenlijk hoeft het niet, dat ik roep
ze loopt rechtdoor, raakt
nooit verstrikt in dromen
blijft altijd bij ’n kruispunt wachten
met haar hand, tegen mijn boze gedachten
laat ze me struikelen
waarom we niet doorgaan met duikelen
als er niemand is, is zij het, die waakt
ze weet altijd wat er gaat komen
wacht op ’n deur die sluit
’n leven dat niet meer verder open gaat
maar dikwijls zie ik haar, heel ver vooruit
Gaat over ’n gehandicapt zusje van ’n meisje in mijn klas. Op verzoek van Fritzi op mijn blog gezet.