NOT done

Eens in de twee jaar is daar dan hèt evenement voor onderwijsgevend Nederland: de NOT, de Nederlandse Onderwijs Tentoonstelling.
Een kleine week lang begeven tienduizenden onderwijsgevenden ( vooral ‘gevenden’ ja, bedenkers zie je er eigenlijk niet veel, of misschien durven ze daar niet te komen ) zich naar Utrecht om vervolgens afgeladen met tasjes balpennen en andere hebbedingetjes moe maar tevreden huiswaarts of richting ( goedkope ) pizzeria te reizen.

Al bij het oversteken van de brede weg vòòr de jaarbeurs zie je direkt dat het hier om een ander slag mensen gaat: men wacht in het algemeen netjes voor het rode licht, werkelijk een unicum! Een enkeling steekt – schichtig links en rechts kijkend of het èrg opvalt – tòch over. Is vast geen leerkracht of eentje die zelf zijn eigen leervraag bepaalt en de coach is ook al niet in de buurt.

Op de beurs zelf – die toch vooral op het basisonderwijs gericht lijkt – heel veel digitale schoolborden met gladpratende vertegenwoordigers en complete basisschoolteams die zichzelf nu ook eens een leuk dagje uit gunnen. Men leeft daar duidelijk naar toe, want de sfeer is jolig. Er wordt veel gegraaid en gegrabbeld. Zo ken ik een schoolhoofd uit het dorpje D. op de Veluwe, die een enorme koffer op wieltjes meeneemt ( inhoud ongeveer een kuub ), welke vervolgens met een hangslot aan een paal wordt bevestigd. Daarna gaat de dader de beurs af, om telkens met grote hoeveelheden gratis pennen en bloknootjes terug te keren, die allemaal in de koffer worden opgeborgen, een enorm gewicht. Als je als school alleen maar van Smartboards kunt dromen is zoiets heel handig.
De prijs voor de gezelligste stand gaat naar Bobbejaanland. Daar zat de standhouder – een wat ouder manspersoon -onderuitgezakt aan een tafeltje, met een gezicht van: wie mij iets durft te vragen ram ik in elkaar. Je zal daar een week lang moeten zitten om de dwingende feestgedachte van dit pretpark uit te moeten dragen.

Tot rust komt men bij de afdeling directiemeubilair: serene rust, luxe en verfijnde uitstraling, een mooie ambiance om nieuw beleid uit te denken. Waar het gewone volk kraampjes met schoolreisjes aantreft, zouden hier stands met golf-clinics, een weekje wilde zwijnen schieten in de Karpaten onder begeleiding van een coaching-bureau, dagje paardenraces op Duindigt in de VIP-box of voor een enorm bedrag therapeutisch kleien in een voormalig klooster niet missstaan. Ach ja, was ik ook maar eens directielid. Van zoiets kun je alleen maar dromen…

En ’s avonds inderdaad naar de pizzeria, waar het vol stroomt met lagere-schoolteams. Je herkent ze gelijk: vooraan het mannelijke hoofd, en een stoet volbeladen kwebbelende dames er achter aan. Het was weer heel gezellig.