Deze bijlage toont maar weer eens aan hoe relatief de bijdrage is van ICT aan het moderne onderwijs.
18 Reacties
Wie de schoen past… Dat ligt niet aan de aanbieders van ICT materiaal.
Slenter maar eens rond op deze pagina…
Wat draagt het bij? Wat draagt al dat materiaal nu wezenlijk bij (in positieve zin) tot het zich eigen maken (leren) van wiskunde?
En met betrekking tot de kartoen: ROTFL !
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
Niets natuurlijk Helemaal niets natuurlijk. Net als het onderwijs dat al deze vragenstellers volgen…. kennelijk.
Een zinvolle manier van informatie-opslag Maandag 27 mei 2002 vroeg ene Mike naar het nut van een bewijs.
Misschien zijn de bewijssommetjes zo simpel, dat dat hij het maar grote onzin vindt. Dat zie je toch!
Misschien is het nooit behandeld.
Ik denk dat ie ’t nu weet!
Het wordt nog interessanter als je naar meer bewijzen gaat
Leren volgens het Stockholm-syndroom scenario Deze meneer schrijft: [Leren is niet meer, maar ook niet minder, dan een verandering in de cognitieve structuren die wij in onze hoofden hebben.] Waaruit zonder meer volgt dat als een leraar de hersenen van een leerling inslaat, dit een didactische handeling is die een verandering in de cognitieve structuren teweegbrengt.
En: [Deze veranderingen – assimileren of accommoderen – zijn door de lerenden zelf gecreëerde representaties van concepten en de relaties daartussen. Het doet er niet toe hoe wij in het onderwijs of daarbuiten deze veranderingen tot stand brengen of wat er precies geleerd wordt, want leren hebben wij als bewuste, denkende wezens altijd zo gedaan.] Dit is de basis van een nieuwe leermethode die ik aan het ontwikkelen ben. Nu ik ontdekt heb dat je als adviseur gemakkelijk twee tot viermaal het salaris van een docent opstrijkt, ga ik de markt op met mijn ‘doodsbang’ methode. Is heel natuurlijk, want afgeleid van het idee dat leren in doodsangst het best blijft hangen. In het kort komt het er op neer dat de leraar de leerling voortdurend angst in boezemt. Een heel nieuw concept. De onderwijsrevolutie staat voor de deur. Het doet er niet toe hoe wij deze veranderingen tot stand brengen. -Een heel nuttig artikel, dit.
Piaget: accomoderen en assimileren Ik vind dat model eerlijk gezegd bruikbaar en herkenbaar.
Alles wat je weet is in een bepaalde structuur in de hersens vormgegeven. Stel: je kunt net tellen. Dan heb je een idee wat getallen zijn. Naarmate je ouder wordt blijken er behalve de getallen die je al kende nieuwe getallen te bestaan (dat leer je op school bijvoorbeeld). Je probeert die nieuwe kennis een plaats te geven in de bestaande kennis. Bv door de negatieve getallen op de getallen lijn te plaatsen, links van de nul. Je assimileert de nieuwe gegevens met het model in je hoofd. De oude wijsheid blijft van kracht, maar er komt nieuwe wijsheid bij en de relaties daar tussen lopen mooi en lieflijk.
Andere processen lopen niet zo braaf.
Je weet als kind waar Sinterklaas woont en waarom, wanneer en hoe hij naar Nederland komt.
Een jaar of twee later merk je op dat de TV Sint en de school sint helemaal niet op elkaar lijken. Je past het model aan en de hulpsint doet zn intrede (opnieuw assimilatie, want de oude wijsheden blijven geldig).
Weer later blijkt die hulpsint gewoon oom Kees te zijn en is de echte enkel een historische figuur geworden. Dat is tijd voor accomodatie. Het oude model op de schroothoop en een nieuw paradigma is geboren 😉
Weer later blijkt oom Kees je echte vader te zijn en je zus in werkelijkheid je moeder. Dat heet ook accomoderen.
ICT moet het onderwijsproces ondersteunen Weinig managers in het onderwijs zien écht de meerwaarde die ICT kan hebben voor het onderwijs. Het beleid blijft bij het aanschaffen van dure applicaties, die vervolgens slecht of helemaal niet worden gebruikt. Ik hoef deze applicaties (zgn. ELO’s) niet te noemen; u kent ze vast zelf wel.
Vanuit deze frustratie heb ik, met gebruik van ervaring van een groep docenten, in eigen tijd, een webapplicatie gebouwd voor de ondersteuning van de POP-Route.
Deze applicatie voorkomt een papierberg van jewelste, leerlingen vinden het over het algemeen leuk, en het maakt het intrument POP-route voor jou als docent toegankelijk.
Via de onderstaande links kun je kennismaken met de applicatie en de mensen erachter.
iPOP Als ik deze site zie, wordt er nu al aardig wat afgepopt in het hoger onderwijs…
voor inside-poppers 😉 Als er zoveel gepopt wordt, moet er ook veel gepusht worden 😉
(grapje voor degenen die bekend zijn met een bepaald aspect van computerarchitectuur)
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
De eerste vraag @rvkeulen
Je hebt wel kritiek op de managers (die niet goed omgaan met ICT), maar zelf maak je dezelfde fout. Je hebt een mooie webapplicatie gebouwd voor iets dat totaal waardeloos is (een POP).
De eerste vraag is: ‘wat wil ik?’. Vervolgens komt ‘hoe doe ik dat?’. In dat laatste kan ICT wel of geen rol spelen (afhankelijk van de meerwaarde, de kosten, negatieve neveneffecten etcetera). Het antwoord op de vraag ‘wat wil ik?’ met betrekking tot POP is: ik wil geen POP. En dus hoeven we ons de vraag ‘hoe doe ik dat?’ niet eens te stellen.
Klopt: POP als doel is waardeloos, maar als middel: ijzersterk! Vaak wordt een POP als doel gebruikt. Iets nietszeggend. In vinklijstjes bijeengebracht. Ik werk nu reeds 3 jaar met de POP-route. Maar niet als doel maar als middel. Leerlingen worden echt actief bij zijn/haar leren betrokken. Door middel van de POP-route. Echt waar. Graag zou ik u allen dat willen laten zien. Geen modern geklets. POP-route laat je weer leerkracht zijn, mits je maar authentiek contact maak met de leerling en ze de kans krijgen om echt te leren van vakmensen.
HvdWetering
Leerling actief betrokken Een leerling is altijd actief betrokken bij zijn/haar leren. Net als je niet een ander voor je naar de WC kunt laten gaan kun je ook een ander niet voor je laten leren.
Wat voor meerwaarde heeft die POP-route boven ‘gewoon’ huiswerk en toetsen?
Meerwaarde POP-route: Gewoon huiswerk en toetsen? Prima, helemaal niets mis mee. Concreet, duidelijk, open, meetbaar, etc. De meerwaarde zit hem in het volgende: het reflecteren op eigen werk en keuzes en daarvan leren wordt structureel meegenomen in zijn hele onderwijs. Op basis van zijn eigen beschreven doelen gaat de leerling een bepaalde onderwijsperiode in. Dat doet hij in een POP. Maar dat is maar een naam. Zo zwaar moet daar niet aan getild worden. Er worden ook geen echte moeilijke dingen gevraagd. Na die periode gaat hij samen met zijn mentor kijken wat er allemaal gelukt is, wat er niet gelukt is, wat hij daarvan kan verbeteren, wat hij zelf ziet. Gewoon onderwijs is dat. Toetsen, opdrachten, aanwezigheid, etc. In de POP-route worden de leerlingsplannen en reflecties inzichtelijk en structureel aangeboden en geordend. Gaandeweg het traject levert dat echt bij de leerling inzicht op zijn eigen groei en leren. Ik heb deze manier gebruikt bij 52 BOL2 leerlingen met echte hele goede resultaten. Graag zou ik die met iedereen willen delen. Het werkt echt!
Eigen beschreven doelen en resultaten Dat ‘eigen beschreven doelen’ vind ik al weer heel eng klinken. We stellen als maatschappij bepaalde doelen die wij de jonge generatie zich graag eigen zien maken (of misschien beter: waarvan wij eisen dat zij zich die eigen maken). Het is aan ‘het onderwijs’ om de jonge generatie te helpen deze doelen te bereiken (en ‘het onderwijs’ heeft hier meer dan een inspanningsverplichting). De leerlingen zijn dus niet vrij hun eigen doelen te kiezen.
In welke zin hadden jouw leerlingen hele goede resultaten?
Misschien zijn niet alle ervaringen gelijk Maar mijn ervaringen er mee zijn slecht. Ik heb er bij verschillende opleidingen mee gewerkt. Het probleem is minder de pop zelf, maar de combinatie met zelfsturing van een student en vage competenties en portfolio.
Als er een doordacht inhoudelijk programma is, dan kun je met studenten een studieplan maken, afhankelijk van hoe snel men kan/wil studeren en eventuele vrijstellingen. Maar dat is een kwestie van modulen uitkiezen. ALs iemand dat pop wil noemen mag dat wat mij betreft.
Als het niet gaat om het uitkiezen van modulen, maar van aan welke competenties je wilt gaan werken, dan wordt het een heel stuk vager.
Verder is het knap lastig om van te voren te bepalen aan welke competenties je wilt werken, in HNL onderwijs. Waar je in zo’n project/product precies tegenaan gaat lopen is van te voren moeilijk te voorspellen. Dan wordt plannen wat je gaat leren wel tricky.
.
Slag slaan! 1-1-1945 en mark79,
Graag reageer ik op jullie! Ik zal schetsen hoe het ging. Het betreft 52 leerlingen BOL2 ICT-onderwijs. Het onderwijs hebben we helemaal transparant gemaakt. Allemaal lesstof stukjes in opdrachten. Geen vage modules en zeker geen competenties. Maar aanspreekbare, begrijpelijk opdrachten. In totaal waren er 17 opdrachten. De leerlingen konden de volgorde vrijelijk kiezen. Als ze wilde beginnen met een website maken dan mocht dat. Inhoudelijke kennis kregen ze van de dienstdoende docenten die rondliepen. Wekelijks waren er ondersteunende lessen. Leerlingen die ondersteuning nodig hadden kregen het ook. Leerlingen die al veel voorkennis hadden gingen sneller. Dus als het ware zat een leerling dus in een restaurant (de school) met een menukaart (overzicht van opdrachten) Alles moet hij eten, maar de volgeorde en tempo bepaalde hij zelf, geheel naar gelang zijn interesse en capaciteit. Resultaat: van de 52 stroomde er 2 leerlingen na 1 jaar door naar BOL3, na 1,5 jaar stroomde er 4 door naar BOL3, na 1 jaar waren er nog 50 leerlingen op school (enorm laag uitvalpercentage) na 3 jaar waren er van de gestarte 52 leerlingen er 45 gediplomeerd. Ik vind dat een succes omdat het onderwijs dus echt op de leerling gericht is. BOL 2 leerlingen (BOL3 en BOL4 ook) vinden het moeilijk om eigen keuze te maken. Maar POP-schrijven moet niet zo zwaar gezien worden. Het is gewoon een voorbereiding wat de leerling gaat leren die periode. Er is transparantie, geen vaag flapperdepoepie gedoe. Daarna wordt er teruggekeken. De leerling ziet dan wat hij geleerd heeft. Dat geeft de leerling echt zelfvertrouwen en het besef dat hij zijn groei in eigen hand heeft. Maar graag wil ik jullie uitnodigen om met me daar ‘live’ van gedachten te wisselen. Geloof me: POP-route is geen vaag nieuwerwets, hoogdravend iets. Nee, het is concreet en het laat je als begeleider weer leerkracht zijn. Niet coachen maar leren!
Als iemand dat pop wil noemen, mag dat… Ik scheef in mn vorige bijdrage dat ik vroeger vaak met studente rond de tafel zat om te bepalen (samen) wat voor hem/haar de beste leerweg zou zijn. Modules kiezen, vrijstellingen (heet EVC’s tegenwoordig) regelen en een plan maken.
Als er gesproken wordt over POP inhet huisige tijdsgewricht, dan wordt daar doorgaans mee bedoeld dat leerlingen/studenten gaan plannen hoe de competentieontwikkeling er uit gaat zien. Dát levert ook de ellende op. Er is niks mis met studieplanning, dat deden we altijd al.
Maar het lijkt er op dat jouw werkende voorbeeld eigenlijk eerder “gewoon”een goede studieplannig is, waar de studenten ook inbreng in hebben, dan een door de leerling/student bepaald schrijfsel waarin de eigen vage koers richtnig vage competenties in een vage zee wordt uitgezet.
Ik wilde dat ik niet eerder had geschreven dat men dat best pop mag niemen. Ik neem dat terug. Dat mag niet. Voor je het weet wordt een dergelijke planning als znvol ervaren, gaat het verder onder de naam POP en is daarmee POP zinvol. De truc van de verandering van de betekenis van woorden. Die is eerder uitgehaald bij de verminking van het begrip vaardigheden, waarbij ik denk aan het vaardig kunnen rekenen, maar wat ik newspeak iets is geworden als vaardig kunnen samenwerken, reflecteren etc. Niemand is tegen bewust aanleren van vardigheden op school, daar is die voor. Dus vaardigheden aanleren is goed, dus metapoppen is goed.
Reacties zijn gesloten.
Copyright & kopiëren; 2024|WordPress thema door MH Themes
Wie de schoen past…
Dat ligt niet aan de aanbieders van ICT materiaal.
Slenter maar eens rond op deze pagina…
Wat draagt het bij?
Wat draagt al dat materiaal nu wezenlijk bij (in positieve zin) tot het zich eigen maken (leren) van wiskunde?
En met betrekking tot de kartoen: ROTFL !
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
Niets natuurlijk
Helemaal niets natuurlijk. Net als het onderwijs dat al deze vragenstellers volgen…. kennelijk.
Een zinvolle manier van informatie-opslag
Maandag 27 mei 2002 vroeg ene Mike naar het nut van een bewijs.
Misschien zijn de bewijssommetjes zo simpel, dat dat hij het maar grote onzin vindt. Dat zie je toch!
Misschien is het nooit behandeld.
Ik denk dat ie ’t nu weet!
Het wordt nog interessanter als je naar meer bewijzen gaat
Alles is relatief, maar ….
Alles is relatief, maar dit is toch een verworvenheid van ICT.
Leren volgens het Stockholm-syndroom scenario
Deze meneer schrijft: [Leren is niet meer, maar ook niet minder, dan een verandering in de cognitieve structuren die wij in onze hoofden hebben.] Waaruit zonder meer volgt dat als een leraar de hersenen van een leerling inslaat, dit een didactische handeling is die een verandering in de cognitieve structuren teweegbrengt.
En: [Deze veranderingen – assimileren of accommoderen – zijn door de lerenden zelf gecreëerde representaties van concepten en de relaties daartussen. Het doet er niet toe hoe wij in het onderwijs of daarbuiten deze veranderingen tot stand brengen of wat er precies geleerd wordt, want leren hebben wij als bewuste, denkende wezens altijd zo gedaan.] Dit is de basis van een nieuwe leermethode die ik aan het ontwikkelen ben. Nu ik ontdekt heb dat je als adviseur gemakkelijk twee tot viermaal het salaris van een docent opstrijkt, ga ik de markt op met mijn ‘doodsbang’ methode. Is heel natuurlijk, want afgeleid van het idee dat leren in doodsangst het best blijft hangen. In het kort komt het er op neer dat de leraar de leerling voortdurend angst in boezemt. Een heel nieuw concept. De onderwijsrevolutie staat voor de deur. Het doet er niet toe hoe wij deze veranderingen tot stand brengen. -Een heel nuttig artikel, dit.
Piaget: accomoderen en assimileren
Ik vind dat model eerlijk gezegd bruikbaar en herkenbaar.
Alles wat je weet is in een bepaalde structuur in de hersens vormgegeven. Stel: je kunt net tellen. Dan heb je een idee wat getallen zijn. Naarmate je ouder wordt blijken er behalve de getallen die je al kende nieuwe getallen te bestaan (dat leer je op school bijvoorbeeld). Je probeert die nieuwe kennis een plaats te geven in de bestaande kennis. Bv door de negatieve getallen op de getallen lijn te plaatsen, links van de nul. Je assimileert de nieuwe gegevens met het model in je hoofd. De oude wijsheid blijft van kracht, maar er komt nieuwe wijsheid bij en de relaties daar tussen lopen mooi en lieflijk.
Andere processen lopen niet zo braaf.
Je weet als kind waar Sinterklaas woont en waarom, wanneer en hoe hij naar Nederland komt.
Een jaar of twee later merk je op dat de TV Sint en de school sint helemaal niet op elkaar lijken. Je past het model aan en de hulpsint doet zn intrede (opnieuw assimilatie, want de oude wijsheden blijven geldig).
Weer later blijkt die hulpsint gewoon oom Kees te zijn en is de echte enkel een historische figuur geworden. Dat is tijd voor accomodatie. Het oude model op de schroothoop en een nieuw paradigma is geboren 😉
Weer later blijkt oom Kees je echte vader te zijn en je zus in werkelijkheid je moeder. Dat heet ook accomoderen.
ICT moet het onderwijsproces ondersteunen
Weinig managers in het onderwijs zien écht de meerwaarde die ICT kan hebben voor het onderwijs. Het beleid blijft bij het aanschaffen van dure applicaties, die vervolgens slecht of helemaal niet worden gebruikt. Ik hoef deze applicaties (zgn. ELO’s) niet te noemen; u kent ze vast zelf wel.
Vanuit deze frustratie heb ik, met gebruik van ervaring van een groep docenten, in eigen tijd, een webapplicatie gebouwd voor de ondersteuning van de POP-Route.
Deze applicatie voorkomt een papierberg van jewelste, leerlingen vinden het over het algemeen leuk, en het maakt het intrument POP-route voor jou als docent toegankelijk.
Via de onderstaande links kun je kennismaken met de applicatie en de mensen erachter.
links:
nl.wikipedia.org/wiki/POP-route
www.hollandseduin.eu
www.pop-route.nl
iPOP
Als ik deze site zie, wordt er nu al aardig wat afgepopt in het hoger onderwijs…
voor inside-poppers 😉
Als er zoveel gepopt wordt, moet er ook veel gepusht worden 😉
(grapje voor degenen die bekend zijn met een bepaald aspect van computerarchitectuur)
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
De eerste vraag
@rvkeulen
Je hebt wel kritiek op de managers (die niet goed omgaan met ICT), maar zelf maak je dezelfde fout. Je hebt een mooie webapplicatie gebouwd voor iets dat totaal waardeloos is (een POP).
De eerste vraag is: ‘wat wil ik?’. Vervolgens komt ‘hoe doe ik dat?’. In dat laatste kan ICT wel of geen rol spelen (afhankelijk van de meerwaarde, de kosten, negatieve neveneffecten etcetera). Het antwoord op de vraag ‘wat wil ik?’ met betrekking tot POP is: ik wil geen POP. En dus hoeven we ons de vraag ‘hoe doe ik dat?’ niet eens te stellen.
Klopt: POP als doel is waardeloos, maar als middel: ijzersterk!
Vaak wordt een POP als doel gebruikt. Iets nietszeggend. In vinklijstjes bijeengebracht. Ik werk nu reeds 3 jaar met de POP-route. Maar niet als doel maar als middel. Leerlingen worden echt actief bij zijn/haar leren betrokken. Door middel van de POP-route. Echt waar. Graag zou ik u allen dat willen laten zien. Geen modern geklets. POP-route laat je weer leerkracht zijn, mits je maar authentiek contact maak met de leerling en ze de kans krijgen om echt te leren van vakmensen.
HvdWetering
Leerling actief betrokken
Een leerling is altijd actief betrokken bij zijn/haar leren. Net als je niet een ander voor je naar de WC kunt laten gaan kun je ook een ander niet voor je laten leren.
Wat voor meerwaarde heeft die POP-route boven ‘gewoon’ huiswerk en toetsen?
Meerwaarde POP-route:
Gewoon huiswerk en toetsen? Prima, helemaal niets mis mee. Concreet, duidelijk, open, meetbaar, etc. De meerwaarde zit hem in het volgende: het reflecteren op eigen werk en keuzes en daarvan leren wordt structureel meegenomen in zijn hele onderwijs. Op basis van zijn eigen beschreven doelen gaat de leerling een bepaalde onderwijsperiode in. Dat doet hij in een POP. Maar dat is maar een naam. Zo zwaar moet daar niet aan getild worden. Er worden ook geen echte moeilijke dingen gevraagd. Na die periode gaat hij samen met zijn mentor kijken wat er allemaal gelukt is, wat er niet gelukt is, wat hij daarvan kan verbeteren, wat hij zelf ziet. Gewoon onderwijs is dat. Toetsen, opdrachten, aanwezigheid, etc. In de POP-route worden de leerlingsplannen en reflecties inzichtelijk en structureel aangeboden en geordend. Gaandeweg het traject levert dat echt bij de leerling inzicht op zijn eigen groei en leren. Ik heb deze manier gebruikt bij 52 BOL2 leerlingen met echte hele goede resultaten. Graag zou ik die met iedereen willen delen. Het werkt echt!
Eigen beschreven doelen en resultaten
Dat ‘eigen beschreven doelen’ vind ik al weer heel eng klinken. We stellen als maatschappij bepaalde doelen die wij de jonge generatie zich graag eigen zien maken (of misschien beter: waarvan wij eisen dat zij zich die eigen maken). Het is aan ‘het onderwijs’ om de jonge generatie te helpen deze doelen te bereiken (en ‘het onderwijs’ heeft hier meer dan een inspanningsverplichting). De leerlingen zijn dus niet vrij hun eigen doelen te kiezen.
In welke zin hadden jouw leerlingen hele goede resultaten?
Misschien zijn niet alle ervaringen gelijk
Maar mijn ervaringen er mee zijn slecht. Ik heb er bij verschillende opleidingen mee gewerkt. Het probleem is minder de pop zelf, maar de combinatie met zelfsturing van een student en vage competenties en portfolio.
Als er een doordacht inhoudelijk programma is, dan kun je met studenten een studieplan maken, afhankelijk van hoe snel men kan/wil studeren en eventuele vrijstellingen. Maar dat is een kwestie van modulen uitkiezen. ALs iemand dat pop wil noemen mag dat wat mij betreft.
Als het niet gaat om het uitkiezen van modulen, maar van aan welke competenties je wilt gaan werken, dan wordt het een heel stuk vager.
Verder is het knap lastig om van te voren te bepalen aan welke competenties je wilt werken, in HNL onderwijs. Waar je in zo’n project/product precies tegenaan gaat lopen is van te voren moeilijk te voorspellen. Dan wordt plannen wat je gaat leren wel tricky.
.
Slag slaan!
1-1-1945 en mark79,
Graag reageer ik op jullie! Ik zal schetsen hoe het ging. Het betreft 52 leerlingen BOL2 ICT-onderwijs. Het onderwijs hebben we helemaal transparant gemaakt. Allemaal lesstof stukjes in opdrachten. Geen vage modules en zeker geen competenties. Maar aanspreekbare, begrijpelijk opdrachten. In totaal waren er 17 opdrachten. De leerlingen konden de volgorde vrijelijk kiezen. Als ze wilde beginnen met een website maken dan mocht dat. Inhoudelijke kennis kregen ze van de dienstdoende docenten die rondliepen. Wekelijks waren er ondersteunende lessen. Leerlingen die ondersteuning nodig hadden kregen het ook. Leerlingen die al veel voorkennis hadden gingen sneller. Dus als het ware zat een leerling dus in een restaurant (de school) met een menukaart (overzicht van opdrachten) Alles moet hij eten, maar de volgeorde en tempo bepaalde hij zelf, geheel naar gelang zijn interesse en capaciteit. Resultaat: van de 52 stroomde er 2 leerlingen na 1 jaar door naar BOL3, na 1,5 jaar stroomde er 4 door naar BOL3, na 1 jaar waren er nog 50 leerlingen op school (enorm laag uitvalpercentage) na 3 jaar waren er van de gestarte 52 leerlingen er 45 gediplomeerd. Ik vind dat een succes omdat het onderwijs dus echt op de leerling gericht is. BOL 2 leerlingen (BOL3 en BOL4 ook) vinden het moeilijk om eigen keuze te maken. Maar POP-schrijven moet niet zo zwaar gezien worden. Het is gewoon een voorbereiding wat de leerling gaat leren die periode. Er is transparantie, geen vaag flapperdepoepie gedoe. Daarna wordt er teruggekeken. De leerling ziet dan wat hij geleerd heeft. Dat geeft de leerling echt zelfvertrouwen en het besef dat hij zijn groei in eigen hand heeft. Maar graag wil ik jullie uitnodigen om met me daar ‘live’ van gedachten te wisselen. Geloof me: POP-route is geen vaag nieuwerwets, hoogdravend iets. Nee, het is concreet en het laat je als begeleider weer leerkracht zijn. Niet coachen maar leren!
Als iemand dat pop wil noemen, mag dat…
Ik scheef in mn vorige bijdrage dat ik vroeger vaak met studente rond de tafel zat om te bepalen (samen) wat voor hem/haar de beste leerweg zou zijn. Modules kiezen, vrijstellingen (heet EVC’s tegenwoordig) regelen en een plan maken.
Als er gesproken wordt over POP inhet huisige tijdsgewricht, dan wordt daar doorgaans mee bedoeld dat leerlingen/studenten gaan plannen hoe de competentieontwikkeling er uit gaat zien. Dát levert ook de ellende op. Er is niks mis met studieplanning, dat deden we altijd al.
Maar het lijkt er op dat jouw werkende voorbeeld eigenlijk eerder “gewoon”een goede studieplannig is, waar de studenten ook inbreng in hebben, dan een door de leerling/student bepaald schrijfsel waarin de eigen vage koers richtnig vage competenties in een vage zee wordt uitgezet.
Ik wilde dat ik niet eerder had geschreven dat men dat best pop mag niemen. Ik neem dat terug. Dat mag niet. Voor je het weet wordt een dergelijke planning als znvol ervaren, gaat het verder onder de naam POP en is daarmee POP zinvol. De truc van de verandering van de betekenis van woorden. Die is eerder uitgehaald bij de verminking van het begrip vaardigheden, waarbij ik denk aan het vaardig kunnen rekenen, maar wat ik newspeak iets is geworden als vaardig kunnen samenwerken, reflecteren etc. Niemand is tegen bewust aanleren van vardigheden op school, daar is die voor. Dus vaardigheden aanleren is goed, dus metapoppen is goed.