Een vergeten groep: leraren met een bijnaam

Vroeger hadden leraren en leraressen vaak een bijnaam. Dat kwam omdat ze waren vergroeid met de school en minder mobiel als tegenwoordig. Zij konden beklijven, zorgden voor vastigheid en vormden een dankbaar onderwerp van gesprek in huis. De oudste zus of broer wist precies wat de jongste doormaakte en kon deze, 18 of meer jaar na dato nog van advies dienen waar het de juiste aanpak van een bepaalde leraar betrof. Dat was leuk en dat zorgde voor sfeer.
Sommige leraren of leraressen hadden géén bijnaam. Dat kon verschillende redenen hebben. Òf ze hadden een korte,bevredigende naam van zichzelf òf ze vielen niet op (maar dat kwam zelden voor) òf het waren notoire rotzakken. Er zullen ook nog wel andere redenen zijn geweest.
Ik wil de jongere collega’s van nu een kijkje achter de oude schermen gunnen. Het was niet allemaal zo mooi en ook tóen kon het onderwijs beter.
Ik besef terdege dat sommigen van u deze korte schetsen met enige nostalgie zullen lezen en misschien ook met enige wrevel omdat ze ogenschijnlijk niets te maken hebben met de problematiek van nu. Niets is echter minder waar. Orde en wanorde zijn van alle tijden.
Net als tegenwoordig was de leraar vroeger vogelvrij.
Over het nu kom ik nog te spreken. Alles op zijn tijd. Nu eerst nog een paar helden en anti-helden met of zonder bijnaam.