Ik heb nu een exemplaar gekregen van het vonnis van de rechter in het kort geding van Lex Straaijer tegen Fontys Hogescholen. Ik been geen jurist (IBGJ) maar dit is wat ik eruit opmaak:
1. Uit de ‘verplichting zich als een goed werknemer te gedragen’ volgt dat Straaijer in het algemeen positief moet ingaan op voorstellen van de werkgever, ‘verband houdende met gewijzigde omstandigheden op het werk’, en zulke voorstellen alleen mag afwijzen als aanvaarding ervan redelijkerwijs niet van hem gevraagd mag worden. Met andere woorden, Straaijer moet een positieve houing hebben ten opzichte van de nieuwe manier van werken. (Dat betekent in mijn ogen nog niet dat je voor het Nieuwe Leren hoeft te zijn: zie de discussie hieronder).
2. Een centrale vraag is daarom of Straaijer in voldoende mate bereid is mee te werken aan de ‘nieuwe wijze van lesgeven.’ Citaat:
Er zijn verder immers geen indicaties die op het bestaan van die bereidheid wijzen. Daarentegen heeft Fontys onweersproken gesteld dat Straaijer niet aanwezig is geweest bij interne voorlichtingsbijeenkomsten, waarin de beoogde veranderingen werden toegelicht. Straaijer heeft dit erkend, doch aangegeven dat hij via persoonlijke contacten zich wel de achtergronden van de beoogde veranderingen – door hem ter zitting betiteld als ‘nieuwe mode’ – heeft eigen gemaakt. Hiermee is gegeven dat Straaijer in ieder geval de gelegenheid niet heeft benut precies te vernemen wat Fontys van plan is, mee te praten over de beoogde veranderingen en waar mogelijk hierop (enige) invloed uit te oefenen. Een kritische houding – zoals door Straaijer klaarblijkelijk voorgestaan – behoeft naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter, wil die houding ook constructief zijn, wel voeding met feitelijke informatie en een beginselbereidheid zich te laten overtuigen.
Uit de stellingen van Straaijer volgt dat Randstad hoogstwaarschijnlijk, indien zij daarvoor toestemming had gekregen, een negatief plaatsingsadvies had uitgebracht. Voorts heeft de directeur een negatieve past performance opgesteld. Dit zijn – naast het voorgaande – stevige indicaties dat Straaijer mogelijkerwijs niet in staat is zich de nieuwe werkwijze eigen te maken.
Wat bekent dit?
1. Zorg ervoor dat je je aantoonbaar constructief opstelt; ga naar bijeenkomsten, praat mee, en zeg of schrijf regelmatig dat je ondanks je kritiek loyaal bent aan de organisatie.
2. Maak overal helder dat je kritiek zich richt op de kwaliteit van het onderwijs. (Hiermee zorg je ervoor dat je kritiek past in de claim dat je constructief bent: kwaliteit is belangrijk voor de organisatie, dus als je voor kwaliteit strijdt is dat in het belang van de organisatie).
3. De rechter heeft de noodzaak van de ‘nieuwe wijze van doceren’ voor zoete koek geslikt. Het is dus belangrijk in zo’n proces de discussie over deze nieuwe wijze aan te gaan, en te laten zien dat die op gespannen voet staat met kwaliteit. [ Dit is iets waar BON in de toekomst mogelijk bij kan helpen, door munitie aan te dragen ]
Ook geen jurist
collega’s,
Ook ik ben geen jurist. Toch kan ik me voorstellen dat hier wordt gekeken naar de mogelijkheden voor een hoger beroep. Het lijkt me mogelijk om dat met een aantal bevlogenen samen te betalen. Kan hier nog beroep tegen aan getekend worden, of niet?
Er staan nog diverse andere ‘zaken’ aan te komen, misschien lenen die zich beter voor procesvoering. Wie heeft er kijk op?
Goed voorstel
Vind ik wel een heel erg goede oproep: stel dat het zo ver komt, 1. wat kost zoiets, 2. hoeveel zouden wij kunnen bijdragen. En is er geen goede jurist die dit op zich zou willen nemen (als het al een haalbare kaart is).
beroeps statuut
Het probleem komt iedere keer weer boven: we hebben geen beroeps statuut, geen kwaliteitskeurmerk. Erger nog: de pogingen die worden ondernomen om een dergelijk keurmerk op te richten liggen in het verlengde van de SBL-competenties. Ook de vakverenigingen gaan vaak mee in de competentierichting. Wettelijk hebben we kennelijk geen poot om op te staan.
Ik ben dan ook niet erg positief over de mogelijkheden om een dergelijk kwaliteitskenmerk in te stellen. Enige alternatief: lawaai maken via de media en de ouders. Doorgaan op de ingeslagen weg en de uitspraken gebruiken in de media in plaats van proberen te voorkomen danwel aan te vechten.
Beroepsstatuut
Van de oprichting van BON zijn vooral lange termijn effecten te verwachten. Dit gaat tijd en energie vragen maar het gaat allemaal gebeuren.
Corgi
Tegen ontbinding van je
Tegen ontbinding van je contract en de daaraan gekoppelde vergoeding kan je in iedergeval geen beroep aantekenen. Bondsjuriste vertelde mij dat op moment van zitting en dit heeft een andere jurist mij inmiddels bevestigd.
Maar Lex voerde een kort geding heb ik begrepen, dan zou je de mogelijkheid van een bodemprocedure verwachten.
Klopt dit?
beroepsstatuut
Beste 1944 en EM70,
Ik heb op jullie gereageerd door een stelling in mijn weblog! Wat vind jullie van deze stelling.
Corgi
Niet vechten in school of rechtbank, maar voor meer BON-invloed
Ook ik ben niet positief over de mogelijkheden van een kwaliteitskeurmerk, en het lijkt me niet zinvol te proberen juridisch je gelijk te halen. Rechters gaan zich echt niet uitspreken over de didactische beleidskeuzes; dat vinden ze helemaal hun domein niet.
Juridisch (door)vechten lijkt me alleen zinvol om je post-ontslag belangen veilig te stellen en je werkgever een zo hoog mogelijke prijs te laten betalen voor het gekozen beleid; zowel letterlijk in termen van geld, als figuurlijk in termen van bijv. media-aandacht.
De kern van de zaak is vooral waar je zelf voor kiest: voor je “vaste” inkomen en hoop op betere tijden, wellicht in combinatie met stille non-coöperatie of zelfs stil verzet (voor zover mogelijk), of voor wat echt docentschap voor jou betekent en daaraan trouw blijven, ongeacht de gevolgen voor je dienstbetrekking. Ikzelf koos voor dat laatste, maar had makkelijk praten: ik kon me het risico financieel permitteren.
Ik weet niet of er een tussenweg mogelijk is. Je kunt je wel aantoonbaar constructief opstellen en zeggen dat je loyaal bent aan de organisatie, en het zo voor een werkgever moeilijker maken om je aan te pakken. Maar uiteindelijk komt het aan op het feit of je meedoet of niet: het gaat om je dáden. Als je van jezelf weet dat je voor het je openstellen voor hersenspoeling en het met lange tanden meedoen echt niet geschikt bent, dan rest de vraag of je zelf op zoek gaat naar iets anders, of dat je je laat ontslaan tegen zo hoog mogelijke kosten voor de leiding.
Met tegenzin meedoen, zelf loslaten, onvrijwillig ontslag: het is alledrie moeilijk en pijnlijk. Ik heb er zelf ook een jaar voor nodig gehad om mijn conclusies te trekken. Maar de enige manier om je machteloosheid om te zetten in controle, is niet een gevecht binnen school of rechtbank, maar door je in te zetten voor een grotere invloed van BON. Vechten dus voor meer leden, voor meer media-aandacht, en meer invloed op de politieke besluitvorming.
Sabotage
Precies, juist door onze afhankelijkheid van een baan, heb ik ook veel sabotage gezien. Ooit moest ik een programma dat gebaseerd was op praktijkgericht leren evalueren en verbeteren. Bij de interviews met de betrokken docenten waren er die ijskoud zeiden: o, ik doe daaraan helemaal niet mee hoor. Ik gaf altijd hydraulica (of iets anders) en dat doe ik nog steeds. Dit deden ze zonder dit mee te delen aan de afdelingsmanager, vanwege de te verwachten consequenties. Wat er IN je klas gebeurt ziet niemand en het lijkt slechts weinigen echt te interesseren.
Ik zou ook niet weten wat je anders kunt doen, als je zo’n onderwijsverandering niet ziet zitten. Overigens verdacht ik sommigen er ook wel van dat het verzet niet inhoudelijk gemotiveerd wordt, maar dat ze vooral geen zin hadden in het bedenken van een nieuwe invulling. Dat vind ik dan zwak.
Als ik geen baan meer zou hebben heb ik een hele hoop andere problemen, behalve mijn financiële situatie en een onzekere toekomst. Ik zou mijn leerlingen ontzettend missen en ik zou naar andere taken moeten zoeken om mezelf nuttig te voelen. Ik denk niet dat die nadelen opwegen tegen ‘dapper zijn’. Als we zulks met een echt grote groep leraren zouden doen, zou het wél zin hebben. Nu verzetten we ons alleen vanuit de anonimiteit.
Saboteren van gebakken lucht
Als een docent klaarblijkelijk niets hoeft te veranderen aan zijn les(vorm) en niemand merkt het op, dan heeft deze docent waarschijnlijk ingeschat dat de door het management opgelegde verandering niet meer is als gebakken lucht. Tevens weet hij dat er toch niet gecontroleerd wordt omdat men al weer druk is met de volgende verandering., waarbij de vorige toch weer verdwijnt.
Niets doen schat hij dan in als het meest effectief en efficiënt. Ja en heel af en toe schat hij dat dan verkeerd in maar heel vaak niet.
Corgi
er ziek van zijn
Ook ik bevind mij (als gepensioneerde) in een confortabele situatie.
Een vorm van “veilig” verzet zou een ZIEKE-DOCENTEN-DAG kunnen zijn. Elke docent die het niet eens is met de ontwikkelingen in het onderwijs zou zich voor die dag ziek kunnen melden. Niemand kan aantonen of een docent die zich op die dag ziek meldt echt ziek is of zijn protest tot uitdrukking wil brengen. Ook openbaart zo’n dag de buitenwereld dat docenten tegenwoordig onder vrees leven. Aan het uitroepen van zo’n dag door BON kleven 2 grote gevaren. Als er te weinig mensen zich ziek melden constateert het publiek dat de docenten wel tevreden zijn. Het andere bezwaar is dat het strafbaar is om mensen aan te zetten tot wetsovertreding.
Minder ingrijpend zou een DOCENTEN-TE-LAAT-KOM-DAG zijn, maar die biedt wat minder bescherming tegen wraakzuchtige managers
kluklux-clan
een demonstratie met een burqa over onze gezichten?