De laatste loodjes van het schooljaar zijn weer aangebroken. Voor de eenvoudige docent zijn dit altijd hectische dagen, want veel nakijkwerk, en dat moet natuurlijk allemaal gisteren af.
Het is heel erg warm in het lokaal. Leerlingen die je een jaar lang achter de vodden hebt gezeten om werk ( in mijn geval allerlei powerpoint-presentaties ) tijdig in te leveren, drommen nu om je heen in de verwachting dat je dit “nog ff snel voor de vakantie nakijkt want dan kunnen we de trein halen”. Er staan er een stuk of zeven om mij heen te dringen.
Men is in blijde verwachting van een flink aantal weken niets doen, hoewel een enkeling daar volgens mij al een paar maanden geleden mee is begonnen.
Men vertelt wat men allemaal gaat doen: “uit je dak gaan” en “vet zuipen” zijn veel gehoorde ultieme bezigheden. Een enkeling blijft thuis, daarbij in het midden latend of daar misschien wel een heel trieste achtergrond aan hangt.
Er gaan ook nieuwe piercings gezet worden, en of ik maar even de nieuwe navelpiercing wil bewonderen, die tot mijn schrik stevig verborgen blijkt te zitten tussen ernstige vetkwabben. Schichtig kijk ik of de deur van het lokaal wel wagenwijd open staat. Gelukkig zijn er veel getuigen a décharge, die de piercing allemaal erg prachtig vinden en er ook een willen laten zetten of blij meedelen dat ze er al eentje hebben op plekken die ik hier nu niet zal noemen. Of ik ook een piercing wil? “Nou, ik zal er eens over denken, dames.”
Stug over mijn toetsenbord gebogen en de ogen strak op het beeldscherm ga ik door met werk nakijken; het gesprek gaat ondertussen over een stoer type wat buiten in een opgevoerd Golfje staat te wachten. Ach, het is warm en het is bijna vakantie. Ik zal deze momenten de komende weken weer ernstig gaan missen.