Ik las vandaag de nieuwe kerndoelen van de basisvorming voor het vak wiskunde. Aan de politiek correcte formuleringen van tegenwoordig zit smaak nog kraak, en er zit niets in dat verwijst naar het karakter van wiskunde zelf. (Je kunt bijvoorbeeld met search & replace het woord ‘wiskunde’ vervangen door het woord ‘economie’ zonder dat iemand het in de gaten heeft). Nergens staat ook dat de leerling de wiskundige begrippen moet snappen – dat is blijkbaar teveel gevraagd. Tot zover niet anders dan verwacht. Maar van dit punt, daar zakte m’n broek echt van af:
3. De leerling leert een wiskundige argumentatie op te zetten en te onderscheiden van meningen en beweringen, en leert daarbij met respect voor ieders denkwijze wiskundige kritiek te geven en te krijgen. [nadruk MAP]
Sinds wanneer is de ‘denkwijze’ 1 + 1 = 3 gelijkwaardig aan 1 + 1 = 2? Moet ik als docent doen alsof deze allebei ‘waardevol’ zijn? Moet ik mijn leerlingen leren dat ze respect moeten hebben voor evidente onjuistheden?
Welke bureaucraat durft op te staan en te verdedigen dat dit wiskunde genoemd mag worden?
Wiskundige denkwijze
Ik snap je commentaar Mark. Maar toch even een klein dingetje. Dit forum staat bol van reacties over de wiskundige denkwijze en verschillen van mening daarover. Hoe het anders moet, wat het wel moet zijn en wat veel logischer is.
Verschil van mening over wiskunde lijkt een voorname drijfveer achter BON.
Dus zie daar: discussie is best mogelijk.
Dat die mogelijkheid op zo’n vreemde manier in de kerndoelen is gevat komt omdat de vrijheid van onderwijs (elke school mag zelf weten hoe hij lesgeeft) niet te combineren is met controle op de kwaliteit van onderwijs (maar het moet wel goed gebeuren).
Die kerndoelen zijn bedoeld om de controle te kunnen verscherpen, maar weer niet om de vrijheid van onderwijs af te schaffen. Een zachte heelmeester dus. En dat levert stinkende redeneringen op.
harde eindtermen
Twee opmerkingen n.a.v. de post van Miriam:
1. Op deze site wordt voornamelijk gesproken tussen personen die al min of meer gelijkgestemd zijn en bovendien niet of nauwelijks machthebbend zijn. Vertegenwoordigers van het Freudenthal Instituut (FI) of APS met hun contextuele didaktiek spreek je hier niet. Was dat wel het geval geweest, dan was er van een “inhoudelijke” discussie al snel geen sprake meer. Het wordt dan een gesprek tussen groepen met en zonder beslissingsbevoegdheid. Afgelopen week stond in de Volkskrant een aardig artikel over wat we door het FI door de strot geduwd krijgen.
2. De vrijheid van inrichting van onderwijs is in dit opzicht een farce. Ten eerste laat wiskunde zich inhoudelijk niet richten naar een bepaalde smaak. Daar valt dus nauwelijks aan knoppen te draaien (het gebeurt overigens wel, met alle gevolgen van dien, zie elders op deze site). De vrijheid van inrichting wordt door scholen gebruikt als marketinginstrument (betaprofilering, cultuurprofilering etc). Doel is het binnenhalen van nieuwe leerlingen. Niet vreemd, wat dat bepaalt het budget grotendeels. Harde wiskundige eindtermen kunnen nooit onderhandelbaar zijn in het licht van vrijheid van inrichting van een school.
Marketing tool
ralph:”De vrijheid van inrichting van onderwijs is in dit opzicht een farce. Ten eerste laat wiskunde zich inhoudelijk niet richten naar een bepaalde smaak.”
Daar zou je nog raar van op kunnen kijken. Wat vinden de creationisten ervan bijvoorbeeld, 1+1=2 omdat God het wil?
Nog dichterbij: Al sinds jaar en dag mag de + geen ‘plus’ heten in de basisschool, maar moet dat ding ‘erbij’ heten. Lijkt me ook een kwestie van smaak (de mijne is het niet).
Ik ben het met je eens dat die vrijheid van onderwijs in effect vooral een marketing tool is. Overigens niet alleen door scholen, ook door methodemakers en vrij gevestigde onderwijsgoeroe’s.
Niet alleen om klanten te werven, maar ook om subsidie binnen te halen, zie die projectgroep en het POP voor leerkrachten. Zie de kanjertraining, de ‘schoolrijpheidstoetsen’ voor kleuters (wat nou rijp, dat kind is 5 en leerplichtig, basta) en de kunst- of werkprojecten in het vo.
Hoe dan ook: die vrijheid staat in de grondwet. Het onderwijs is de enige bedrijfstak met een grondwettelijke vrijheid. Beetje vreemd.
Het gevolg hiervan is dat de overheid geen wet kan maken zonder duizend slagen om de arm. Zelfs niet voor wiskunde. Het gevolg daarvan is weer dat de politiek (of wie dat maar wil) met het onderwijs op de loop kan al naar gelang regerende hypes of beschikbare subsidiepotten.
Aan de andere kant zit niks de beroepsgroep in de weg om zelf een standaard neer te zetten. Wie het daarmee eens is sluit zich erbij aan en is vrij het te geven. Je hoeft je dus niet in de lure te laten leggen door managers, projectgroepen, de smaak van wiskunde en meer die jou uit eigen belang (subsidie, klanten, etc.) hun smaak op willen leggen.
erbij moet eraf
‘erbij’ voor plus is werkelijk een monstrum. Het is taalkundig lelijk, en volgens mij is het bedacht om een niet-bestaand probleem op te lossen. Leerlingen leren snel zat wat ‘plus’ betekent, daar hoef je de taal niet voor te verkrachten.
erbij moet eraf
Onze dochter kwam thuis met het verhaal dat ze een ‘zeven-erbij’ had voor schrijven (ze bedoelde dus een 7+). Is daarmee een beter begrip van het teken ‘+’ bereikt? Ik zie geen meerwaarde van de omschrijving ‘erbij’ in plaats van ‘plus’.
plus en min
zie het nut van zo’n plus/erbij discussie niet.
wel belangrijk : er worden gelijksoortige dingen op een hoop gegooid, met + bereken je het effect.
stoeptegels en kilometers zijn niet op te tellen.
Wie 500 bezit en een rekening ontvangt (+) van 100 heeft over
500 + (-100) = 400.
ook belangrijk: verschil is de moeite om van het een het ander te maken.
Om vanuit een kuil (hoogte (-5) meter) een berg van 10 meter te beklimmen moet 10 – (-5) = 15 meter worden gestegen.
Van dit soort zaken worden lln. mi wel wijzer.