Berichten door redactie

Vóór de Mammouthwet kon geen enkele leraar een vaste aanstelling krijgen zolang hij niet bevoegd was. Als er een bevoegde leraar was die graag de baan van de onbevoegde leraar wilde overnemen moest het schoolbestuur hem in principe die baan geven. Dat beginners voortaan binnen vijf jaar hun masterdiploma moeten halen is dus in vergelijking met vroeger in principe niets nieuws. Maar het diploma van onderwijsbevoegdheid wordt nu mastersdiploma genoemd. De onderwijzers (basisschoolleraren) haalden vroeger het diploma van de kweekschool maar dat deed niet onder voor de voorgestelde onderwijsmaster. “zittende leraren moeten meer tijd besteden aan bij- en nascholing”. Dat is nieuw. De vroegere onderwijsdiplomata waren voldoende degelijk om het hele leven van een docent mee te gaan.

Bij het mij verplaatsen in de stad heb ik de posters van de politieke partijen aanschouwd om na te gaan of er een reden was om mijn voor BON bedoelde stem aan een andere partij te geven als ik van plan was. En alle posters bleken een voor mij onbekend gezicht te bieden met een tekst die zo algemeen was dat ik er niets mee kon. Waardeloos verkiezingsmateriaal dus. Tot mijn genoegen bleek de journalist Jan Kuitenbrouwer, zoals uit een artikel van hem in de NRC bleek, hetzelfde te zijn opgevallen. Hij moest denken aan de Political exhaustion waarover Furedi gesproken heeft. Hij vond dat het was alsof je door de Wehkamp-catalogus.bladerde. En dit is wat hij verzameld heeft:
CU: ‘Uit overtuiging
CDA: ‘Hoe meer CDA, hoe beter.’
D66: ‘Het kan verstandiger. ’

• Hans Freudenthal (1968). Why to teach mathematics so as to be useful. Educational Studies in Mathematics, 1 3-8.

Volgens de krant TROUW van vandaag wil de vereniging van universiteiten VSNU willen de Nederlandse universiteiten om de bezuinigingen die het kabinet de universiteiten de komende
jaren oplegt te kunnen opvangen dat de studiebeurzen voor studenten geheel worden afgeschaft. Dat werpt de vraag op of de producten die de universiteiten aan hun studenten leveren allemaal wel hun geld waard zijn.

De nrc van 22 februari bericht op de voorpagina dat selectie aan de poort [van het hoger onderwijs] werkt. Zo’n kop wekt geheid mijn belangstelling. Wat blijkt: de university colleges die extreem selecteren boeken goede studieresultaten. Dat hale je de koekoek, het zou eens anders moeten zijn! Dat bewijst natuurlijk geen ene moer over de ‘werking’ van selectie. De redacteur van dienst, Bart Funnekotter, heeft wat rondgebeld, en dan blijkt dat op veel plaatsen in Nederland al lang het besef is doorgedrongen dat selectie aan de poort geen Haarlemmer olie is voor betere rendementen, zeker niet voor wie een bredere blik op het onderwijs heeft dan alleen het belang van de selecterende opleiding.

“Hogescholen willen liever geen langstudeerders” is de subtitel van een artikel waarin TROUW het vandaag heeft over de maatregelen die instituten voor hoger onderwijs willen nemen. Al lezende merkt men dat de schrijvers in één moeite door daarin de universiteiten willen meenemen. En verder wordt er geen verschil gemaakt tussen α-,β-, en γ-studenten gemaakt. “Studenten die een vak 2 keer moeten volgen hebben ten slotte ook 2 keer een docent nodig” Ja, wat bedoelen de auteurs eigenlijk met “moeten”? In de tijd dat ik op de TUE studeerde had je in de eerste jaren hoorcolleges, instructies om sommetjes te oefenen en praktika. Alleen praktika en het met succes afleggen van tentamina waren verplichte onderdelen van de opleiding als je een diploma wilde halen.

Twintig jaar geleden mochten mavo-leerlingen onbelemmerd doorstromen naar de havo. Dat recht is overgegaan op de vmbo-t-opleiding en bij de wet geregeld. Het centraal schriftelijk eindexamen borgt niet in werkelijkheid dat gediplomeerde VMBO-t-ers, zoals vroeger gediplomeerde mavo-leerlingen, geschikt zijn om naar 4-HAVO op te stromen. Het vervolgonderwijs, in dit geval de bovenbouw HAVO, moet er dan maar voor zorgen dat de opstroming toch een succes wordt. DE HAVO ZOU daarom ZIJN BESTE LERAREN VOOR DE 4-DE KLAS MOETEN INZETTEN schrijft van Haperen. Ook al omdat de omweg via het MBO naar het HBO voor nog rampzaliger is. Maar het is natuurlijk unfair t.o.v. regulier de HAVO-bovenbouw instromende leerlingen om de beste leraren in te zetten voor onvoldoende toegeruste zij-instromers.

De hoogleraar van Amerikaanse oorsprong aan de UVA James Kennedy schreef vandaag in TROUW het artikel “Student, eis waar voor je geld”. Tegenwoordig moet je als student voor universitair onderwijs zo veel geld betalen dat dat alleszins redelijk is. Eén van zijn adviezen aan studenten is: – laat je niet in de luren leggen. Je bezoekt een universiteit om later een goede en goedbetaalde baan te krijgen en vanwege dat laatste meent de overheid dat ze jou een fiks collegegeld kunnen laten betalen. Eis toch maar dat de universiteit waar voor je geld biedt en dat je je studietijd efficiënt gebruiken kunt zodat je gedurende je verblijf op de universiteit veel opsteekt-. Kennedy kijkt naar de Amerikaanse universiteiten.

In zijn bijdrage “Bij een school telt vooral het resultaat” met subtitel “Actiegroep moet zich niet verschuilen achter mindere intelligentie van leerlingen” in de NRC van 2 februari j.l. levert Leo Prick kritiek op de Groningse actiegroep ‘Red het basisonderwijs’ die niet wil dat de onderwijsinspectie de scholen in de 3 noordelijke provincieën zo hard afrekent op de leerresultaten. Deze actiegroep heeft de onderwijsinspectie de oorlog verklaard. Initiatiefnemer is Herman Godlieb, directeur van drie basisscholen in het Groningse Pekela. De actiegroep vindt dat te weinig rekening wordt gehouden met de achtergrond van de leerlingen waar generaties lang mensen met potentie zijn weggetrokken naar de Randstad.

In de NRC van vandaag staat vandaag onder de titel “Gij zult niet communiceren met de kamerleden” een bespreking door Derk Stokmans van het proefschrift “Hoe vertellen we het de kamer?” van Guido Enthoven. Informatie aan de kamer geven is een strategische handelswijze met geintjes zoals veel informatie op het laatste moment, aandikken van voordelen en wegslanken van de risico’s. even als het verstoppen van informatie in een dik rapport. In het ambtelijk voortraject zijn voor de regering ongewenste alternatieven zorgvuldig weggeredeneerd. Ambtenaren mogen sedert de “Oekaze Kok” niet meer vrijelijk met kamerleden converseren of hen informatie geven.