30 april 2007
EEN BRIEF AAN LEIDSE VRIENDEN EN RELATIES
In mijn bescheiden Pantheon van onvergetelijke schrijvers neemt de romanist Victor Klemperer (1881-1960) een bijzondere plaats in. Niet alleen vanwege zijn dagboeken ( januari 1933-december 1945, innige binding onderhouden met zijn land ‘bis zum letzen’), maar ook vanwege zijn LTI Lingua Tertii Imperii waarin hij weergeeft hoe de taal zich aanpast en hoe perverterend woordgebruik de manier van denken beïnvloedt. De taal die je spreekt bepaalt je identiteit. ‘Sprache ist mehr als Blut’ zegt hij. Ik moest daaraan denken toen een jaarclubgenoot die in Rotterdam doceert mij wees op een paar artikels (verengelsing) in Mare, het Leidse universiteitsblad. Mare is Dædalus niet, de Harvard Business Review niet, de Rue Saint Guillaume (Sciences Po) niet enz., maar het representeert wel een universiteit die allang de Nederlandstalige Oxbridge der Lage Landen had moeten zijn, duidelijk geprofileerd, met een zware selectie voor de poort, iets waar iedere nieuwe generatie van kan dromen, naar kan streven, een nationale trots zoals Oxford en Cambridge en Harvard en de Ecole Polytechnique en de ETH van Zurich.
In Leyden wordt een nieuw paradigma ingevoerd, een goldilocks university, een soort Nieuw Athene in het land der Papegaaien.
