22 december 2007
Terwijl de energieke Hongaarse edelman die het gebracht heeft tot republikeinse Monarch, deze week in Rome werd gezalfd tot ere kanunnik van de Sint Jan van Latranen, très Chrétien, zoals alle Bourbons en door zijn tweede Assepoester aan de dijk werd gezet en zich nu troost met een zeer, zeer, zeer boven modaal Sneeuwwitje)*, vinden in het land achterhoede schermutselingen plaats in de Universiteiten tussen de Trotskistische ‘autonomen’ en de rest met als inzet de nieuwe wetgeving die aan de Universiteiten wat meer vrijheid verleent op het gebied van beleid, recrutering en financiering. Deze ‘Loi Liberté et Responsabilité des Universités’ (LRU) wil af van vergaande en verstarrende centralisering vanuit Parijs met zijn onzalige trits van bureaucratie, gilde mentaliteit, syndicalisme. Het werd tijd, want met een uitval 40% en een overproductie van kansloze diploma’s hebben de 86 Universiteiten (enkele goede uitgezonderd) met 1.300.000 studenten zich een slechte reputatie op de hals gehaald. Die autonomen willen dat de nieuwe wetgeving ‘en bloc’ wordt teruggetrokken en dat alles bij het oude blijft: geen selectie, iedereen heeft recht op een diploma, geen liberale (oh, dat schuttingwoord!) uitholling van de vrijheid van studiekeuze, geen concurrentie tussen de Universiteiten onderling, massieve budgetverhoging. Ze geloven dat de Regering wikt en de Straat beschikt, zoals het altijd was. Nu zijn ze geïsoleerd, want zelfs de UNEF wier reputatie ook beduidend groter is dan haar representiviteit vindt dat de overheid voldoende water aan de wijn heeft toegevoegd (voorlopig geen selectie voor de poort en geen collegegeldverhoging). Zijn het Rode Khmers of Che-Guevaristen met een mes tussen de tanden? Het valt mee, maar het is zeer merkwaardig dat een uiterst kleine minderheid weliswaar de mond vol heeft van ‘universitaire democratie’ maar totalitair denkt en handelt zoals het manipuleren van vergaderingen en het gebruik van fysiek geweld voor het blokkeren van de Universiteiten. Hun beslissingsorgaan zijn de ‘Assemblées Générales’ waar gestemd wordt met handopheffing. Om de schijn op te houden dat ‘binnen’ het er democratisch toegaat, wordt ‘buiten’ de toeloop gefilterd op ‘correct-denkende sympathisanten’. Wee degene met een grootburgertronie of zoiets, ze schijnen te kunnen ruiken wat voor politiek vlees ze in de kuip hebben, het is één van de vele toepassingen van wijdverbreid volksracisme. Of heeft het te maken met een biologisch ‘ons kent ons’ snuif, zoals ik me wel eens afvraag of homo’s elkaar automatisch herkennen, of Joden onderling, of Indische Nederlanders zoals in mijn geval, althans een beetje…? Voor de Universiteit van Tolbiac (een afdeling van de Sorbonne) ‘en lutte’ was het prijsschieten, in de eigen poten wel te verstaan, wekenlang werden de colleges grotendeels geblokkeerd zonder dat de baas de hulp wilde inroepen van de CRS (de oproerpolitie). Er waren profesoren die mee staakten, mee defileerden en die tijdens de colleges uitlegden waarom de stakingen en de blokkades gerechtvaardigd waren. Voor een buitenstaander is het moeilijk te begrijpen hoe ze inhoud willen geven aan een ideaal van ‘een vrije, kostenloze Universiteit, voor iedereen toegankelijk dat wil zeggen zonder criteria van selectie en rentabiliteit’. Ze willen ‘het liberale en antisociale offensief bestrijden die de ongelijkheden vergroot, alle gevoel voor solidariteit verplettert en de sociale verhoudingen onmenselijk maakt’. De cynicus verstaat daaronder een recht op een diploma, een luizenleven bij de overheid, mondigheid zonder verantwoordelijkheid en een pensioen op je 55ste. Maar luister op de radio hoe goed gebekt ze zijn als ze contact leggen met de ‘arbeidende massa’, aankomende antropologen en sociologen in een specifiek geval. In de besogneuze studentenmassa zijn zij degenen voor wie een fraaie politieke toekomst in het verschiet ligt voor zover ze intelligent genoeg zijn hun ideologie bij hun carrière perspectieven aan te passen. De Heer Jospin en zovele anderen zijn met een soortgelijke ideologie van start gegaan. Uiteraard staken niet de toekomstige medici, juristen, ingenieurs, technici in de hogere beroepsopleidingen, en de ‘grandes écoles’ al helemaal niet…
Hier vindt U een paar vlugschriften die in Parijs verspreid zijn. Ze zijn in eenvoudig Frans opgesteld, zelfs de domste student moet het kunnen begrijpen. Iemand met wat vroeger een MULO kennis was, zou het kunnen ontcijferen…
)* De ‘coming out’ vond plaats in Euro Disney Land. Sneeuwwitje? Eerder een tijgerin uit een intelligente, rijke, heel verfijnde Italiaanse familie, nog fris genoeg, een vrouwelijke Don Juan met een ‘sempre crescendo’ glorie, al was er één wisseling bij van een beroemde vader op een rivaliserende gehuwde zoon, che vergogna!! En dat alles in het milieu van de ‘Gauche caviar’ van de Boulevard Saint Germain met zijn cafés, zijn Boekhandels, l’Ecole Normale Supérieure is niet ver en prachtvakanties in Marokko, waar de intelligentsia met politiek- en schrijftalent de rol vervult van socialistische adel met de bijkomende charme van hun voornamen : Justine, Bernard-Henri, Rafaël, Aurélien, Valérie… Ein herrliches Weib, in de diepere Wagneriaanse zin, die als een slagschip met glanzende veren ergens binnenstevent en een schokgolf in het gezelschap te weeg brengt die men zich jaren later kristalhelder herinnert… Alleen een Italiaanse kan dat. Iedereen die zoiets heeft meegemaakt, weet wat ik bedoel. ‘On l’a vu arriver, genre le Monde est à moi, et les mecs aussi…’ Van dat soort waarvan de ondeugden, de enormiteiten, de tekortkomingen als bij toverslag veranderen in onweerstaanbare charmes. ‘Ik ben monogaam van tijd tot tijd’ zegt ze ‘ maar ik geef de voorkeur aan de polygamie. De liefde kan lang duren, maar de vlammende lust (désir) slechts 2 à 3 weken.’ We wachten met spanning op de volgende episode van de Sarko-show. Wordt het een huwelijk in de Sint Pieter ingezegend door de Allerheiligste Vader? Bekeert hij zich tot salon socialisme? Men moet niet vergeten dat dat alles gebaseerd is op groot talent, competentie, kennis, ervaring, hard werken en de stimulans van de omgeving. ‘Connaissance, c’est la liberté’ zegt men hier. Om over na te denken. Vanuit dit perspectief lijkt Den Haag wel heel provinciaals en trutterig, totaal irrelevant als gidsland voor de verengelsing van ’s Lands Universiteiten. Een belachelijke verschraling. ‘Un peuple qui n’ose plus défendre sa langue est mûr pour l’esclavage’ (Rémy de Gourmont), dat ziet men dan ook gebeuren, de versjachering van de ABN Amro Bank is ècht niet toevallig.