Vandaag, 4 juli 2017, publiceerde de Onderwijsraad haar verkenning van de trend om ‘de leerling centraal te stellen’. De verkenning geeft een breed beeld van wat er met het centraal stellen van de leerling bedoeld wordt en schetst een historische context. Een van de conclusies is dat in geval van botsingen tussen individuele belangen en maatschappelijke belangen, de maatschappelijke belangen moeten prevaleren. In algemene zin is die conclusie wellicht wat al te zwart-wit, maar dat de onderwijsraad grenzen aan het centraal stellen van de leerling wil stellen is in lijn met de opvattingen van BON. Daar komt wat ons betreft bij dat de impliciete veronderstelling dat onderwijs op maat voor de individuele leerling wenselijk zou zijn, onjuist is. Voor de individuele leerling is leren in groepsverband in veel gevallen beter dan in een situatie waarbij iedere leerling zijn of haar eigen lesprogramma in eigen tempo doorloopt.
BON waardeert de moedige en genuanceerde verkenning van de Onderwijsraad en ziet veel overeenkomsten met door ons gewenst onderwijsbeleid.
Zeer recent bereikt mij het een na andere bericht van leraren op diverse scholen dat ze plotseling 2032-achtige vakken in de maag gesplitst krijgen of uren van hun vak moeten inleveren voor “persoonlijke vorming”, “wereldorientatie” (op VO-scholen!) door leidinggevenden. Daar zit dan vaak weer de inspectie achter die van hun school maatregelen verlangt op straffe van een lage beoordeling.
Ik constateer dat langs die weg de nodige onzin, bij voorbaat mislukkende vakken, de scholen worden ingesmokkeld. De andere weg is die via de Onderwijscooperatie, de AOb en de Onderwijscooperatie met de hete adem van de VO-Raad en het ministerie in de nek.
Leraren worden zo vlak voor ze doodmoe aan vakantie beginnen van verschillende kanten in de tang genomen.
Juist de OnderwijsCooperatie maakt haar karakter van beroepsvereniging van de leraren te schande, door een willig oor te geven aan de manipulaties. En deze OC zou, zoals veel Bonners nog in hun naïviteit (?) gedacht hadden de belangen van de beroepsgroep verdedigen. Het tegendeel is waar, ze levert de machteloos verdeelde leraren over aan de machtsgreep van de Dekkers in de politiek en de werkgeveropperbazen Rosenmöllers.
Die verwurging van de leraar kon ik uiteindelijk een jaar geleden meemaken (De coup van de 12e juli 2016) ondervinden toen Verheggen van AOb verraad pleegde aan haar achterban, in commissie met de compleet ombetrouwbaar gebleken Kentson die zich als leraar etaleerde, maar als rechterhand van zijn opperbaas in de VO-Raad via slinkse wegen probeerde zijn model2032 in te voeren.
De kamerleden protesteerden weliswaar via moties na de hoorzittingen, maar die werden door Dekker-Kentson-Rosenmöller zonder enige schaamte van tafel geveegd.
Die kamercommissie Onderwijs krijgt straks een herkansing als de plannen opnieuw op tafel komen. Maar het Bestuurlijk-Onderwijskundig-Financieel-Complex (BOFC) is al bezig van binnenuit het onderwijs aan te vreten.
We moeten wel bedenken dat de leidinggevenden van allerleige onderwijs betreffende instellingen graag willen dat de instituten en niet de ouders bepalen wat het beste onderwijs voor een individuele leerling is. Naarmate onderwijs meer gezien wordt als een sociale dienstplicht dan als regeling om ouders met raad en geld bij te staan in het geval dat het om de schoolloopbaan van hun kinderen gaat neemt de macht van de onderwijsinstellingen toe.
“De Onderwijsraad vindt dat als maatschappelijke belangen en individuele belangen botsen, dat het maatschappelijk belang van onderwijs het zwaarst moet wegen”. Communiceert de Onderwijsraad wel in goed Nederlands?
Een opmerking over “voor eigen soort kiezen”: Dat ouders hun kinderen naar een gymnasium of een ander super-vwo willen sturen opdat zij slechts met kinderen van dezelfde (hoge) sociale klasse verkeren is unfair t.o.v. de kinderen uit lagere klassen. Maar je mag je kinderen er natuurlijk wel daar naar toe sturen omdat je ze wilt onderdompelen in een intellectuele ambiance die gekemerkt wordt door intensieve kennisverwerving, abstractie, literatuur, klassieke talen, echte wiskunde en intelligente conversatie. Intelligente kinderen uit kansarme milieux moeten zich daaraan willen aannpassen. De basisschool moet alle moeite doen om die kinderen te ontdekken en te stimuleren naar het super-vwo te gaan. Dat is vroeger vaak fout gegaan en ik denk niet dat de juffen goed genoeg zijn om die kinderen er uit te vissen. Daar moet dus iets aan gebeuren!
De gedreven onderwijspolitici hebben geleerd van de middenschoolexperimenten. Toen die duidelijk mislukten ging ook de middenschool niet door. Deetman zorgde er toen voor dat er geen experimenten met de basisvorming plaats vonden en dat hij met de voorbereiding van een voor iedere leerling veplichte basisvorming ver op de kamer vooruitliep. Hij stelde haar min of meer voor een fait accompli. Alles, met inbegrip van de startdatum, was al vóór de kamer formeel besliste in kannen en kruiken. De leden van de onderwijscoöperatie blijken uit hetzelfde hout gesneden te zijn als Deetman.
“Onderwijs dient zowel individuele als publieke belangen. De raad vindt dat publieke belangen zwaarder moeten wegen dan de individuele wensen van leerlingen en hun ouders” en “de schoolkeuzevrijheid wordt gefaciliteerd door variatie in het onderwijsaanbod”. Het lijkt er op dat de raad vindt dat met de individuele belangen van schoolkinderen en hun ouders al genoeg rekening gehouden wordt en dat zou komen omdat de scholen met elkander concurreren om de leerlingen. In Venlo kun je echter alleen tussen 3 campussen (scholengemeenschappen) onder hetzelfde schoolbestuur kiezen en in Amterdam zittende categorale gymnasia vol. Scholen concurreren niet echt en hun werffolders zijn slechts verzamelingen van gemeenplaatsen. Als een leraar in de geest van deze tijd kiest voor studeren in groepjes heb je dat als leerling maar te doen ook als voor jou frontaal les krijgen of zelfstandig studeren jou beter zou zijn. Je moet de nadelen van multiple choice accepteren en een utilitair gericht programma volgen; je verliest tijd in dakpanklassen. DE oudergeleding van de medezeggenschapsraad heeft weinig te vertellen en is verdeeld omdat de belangen van vwo- en vmbo-leerlingen niet altijd samenvallen. Het pleidooi voor een opvoedende taak van de overheid tast de opvoedkundige rechten van de ouders aan.
De samenwerkende Amerikaanse rijken, Amerika’s ploetokratie is, een thought leader die Amerika Trump als president heeft opgeleverd. Dat lukte omdat veel Amerikanen hun politici niet meer vertrouwden en niet meer in de Amerikaanse staatsinstellingen geloofden. De rol van intellectuelen en serieuze kranten als tegenwicht was sterk verminderd en de oppervlakkigheid van de sociale media kreeg voet aan de grond. Het Bestuurlijk-Onderwijskundig-Financieel-Complex (BOFC), dat gestuurd wordt door mensen die grote financiële belangen in het complex hebben is het door het ontbreken van tegengeluiden van sterke onafhankelijke intellectuele denkers op het gebied van onderwijs zeer machtig geworden. Net zoals de Amerkaaanse pers zijn verantwoordelijkheid ontlopen door aan de gekke Trump te veel quasiserieuze aandacht te geven hebben de kranten te veel positieve aandacht aan de onderwijsvenieuwingen gegeven. Zo werd bij voorbeed de onderwijscriticus Leo Prick door de NRC op een zijspoor gerangeerd. De ideeënmarkt van vroeger heeft plaats gemaakt voor een ideeënindustrie, bedreven in de denktanks van grote belangengroepen. Zoals dat het geval is bij het genoemde complex. Daniel Drezner muntte de naam ideas industry. Een industrie produceert voor de massa zodat simpele opleuking tegenwoordig een grote rol speelt in het onderwijs.
Wat misschien ook een rol speelt is dat mensen die betrokken zijn bij de koers van interne differentiatie niet meer zo overtuigd zijn van perfecte resultaten ervan. Dan gaat het er niet meer zozeer om speciale wensen van ouders wel of niet te honoreren maar om hun het zwijgen op te leggen.