In april liet LVO iedereen met een tijdelijk contract weten dat zij geen verlenging krijgen.
Ons wordt verteld dat er in Oost-Limburg een overschot aan leraren is en dat degenen met een vast contract, die nu werkzaam in die regio zijn, eerst naar West-Limburg worden verplaatst. In veel gevallen gaat dit met (lichte?) dwang gepaard. Vorig jaar nog werd een collega nadat zij 8 jaar op dezelfde school had gewerkt gewoon naar een andere school getransfereerd. Dat zij dit vreselijk vond was wel duidelijk want haar afscheid ging met de nodige tranen gepaard. LVO past een verdeel en heers politiek toe en dat dit in het voordeel is van deze stichting hoef ik verder niet uit te leggen. LVO doet het voorkomen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat leraren van de ene school naar de andere moeten als zij dit vragen. Zelfs mijn teamleider was niet op de hoogte van het feit dat mensen niet kunnen worden gedwongen om van locatie te veranderen.
Verder heb ik gehoord dat LVO van plan is een algemene mobileitspoel op te starten. Ook hierin zitten dan leraren die kiezen tussen twee kwaden en die deze keuze veelal dus niet uit vrije wil maken. In principe vertellen ze een leraar die ergens bovenformatief is dat hij ofwel naar die ofwel naar een andere school kan gaan, maar niet kan blijven waar hij is. Eén leraar die daar niet aan wilde meewerken, werd het jaar erop gewoon klusjesman en vervolgens ontslagen vanwege werkweigering.
Een gymlerares die ik ken, heeft nu 2 jaar voor LVO gewerkt. Ze krijgt geen derde contract omdat LVO haar dan na het 3e jaar een vast contract verschuldigd is. In plaats van haar wordt er volgend jaar gewoon weer een nieuwe jonge collega neergezet die vervolgens dus het hele traject weer opnieuw moet doorlopen en waarschijnlijk dan na 2 jaar weer aan de kant wordt geschoven. De lerares functioneert overigens prima en vanuit de sectie is er veel onbegrip over deze situatie. (De nieuwe vacature staat op de site van LVO: www.stichtinglvo.nl)
Er is geen sprake van een uitzendconstructie, maar het heeft meer weg van die mop waarbij je iemand 100 euro aanbiedt wanneer je op zijn hoofd twee eieren kapot mag slaan. Vervolgens sla je dan maar één ei kapot en krijgt je slachtoffer dus geen 100 euro.
De deuren zijn dicht. Alles wordt maar beslist en geregeld in gesloten ruimtes en aan degenen die bij deze overleggen aanwezig zijn wordt gewoon een spreekverbod opgelegd (dat weet ik zeker). Je komt weinig te weten over wat LVO nu eigenlijk precies van plan is. Alles is op papier allemaal wel goed geregeld, maar in de praktijk komt het gewoon op iets heel anders neer. LVO is doorgewinterd genoeg om hier geen fouten tegen te maken. Maar het riekt van boven tot onder gewoon naar oneerlijke toestanden.
De sfeer onder het personeel is slecht. Veel mensen zijn bang om echt wat te zeggen omdat ze denken dat ze op een of andere manier later weer gepakt worden. “Je moet uitkijken.” “Steek je nek niet uit.” “Pas op met de vazallen van het LVO.” Dat soort uitspraken hoor je mensen regelmatig doen.
De ouderen zitten de rit gewoon uit en houden zich rustig. De jongeren denken: “laat ik me maar rustig houden, want als ik teveel kritiek heb, krijg ik nooit een vast contract.” Zo worden we dus mondood gehouden. Hier in Limburg moet je gewoon geen zwart kruisje achter je naam krijgen, want ze vergeten niets en met een monopolist als LVO aan de macht betekent dat automatisch einde oefening of verhuizen.
Op school vinden ze mij een geschikte docent. De beoordelingen zijn positief en ik wil graag blijven. Het enige dat in de weg staat is LVO. Mijn positie komt in gevaar doordat ergens anders mensen worden gedwongen om op mijn school te komen werken. Mijn sectie wil mij houden, mijn teamleider wil mij houden, de directie heeft uitgesproken blij met mij te zijn, ik vind het er leuk. Ik begrijp er echt niks van. Blijkbaar worden wij docenten door LVO gewoon als poppetjes gezien die je zomaar ergens kunt neerzetten. Het lijkt me toch belangrijk dat je, je ergens thuis voelt en dat je samen met je team wilt werken aan een goede school. Hoe kun je mensen nou gemotiveerd houden als je ze zo behandelt?
Klinkt bekend
Beste Brutus,
Welkom op de BONsite. Je relaas klinkt bekend, dat gebeurt elders ook (wellicht niet zo extreem). De afdeling personeelszaken heet tegenwoordig niet voor niets ‘human resources’ (menselijke grondstoffen). Overigens zag ik op de vacaturesite van LVO dat alle aangeboden functies (ook 1e graads, zelfs 1e graads klassieke talen) schaal LB zijn. Daar krijg je geen goede sollicitanten op.
Schaal 12 bij Stiching LVO
Overigens zag ik op de vacaturesite van LVO dat alle aangeboden functies schaal LB zijn
Dat geldt voor alle vacatures behalve één: BELEIDSADVISEUR.
Het centrale bureau van Stichting LVO te Sittard zoekt een beleidsadviseur.
Daar heb je goede mensen voor nodig, dus schaal 12 is dan geen probleem.
De voorzitter van Stichting LVO is Henk van Hoof, ex-staatssecretaris van sociale zaken.
Welkom Brutus
Je verhaal zal voor veel forumleden herkenbaar zijn. Ik heb zelf vergelijkbare constructies meegemaakt. Mensen werd bij indiensttreding een vast contract beloofd na 1 of 2 jaar en goed functioneren, Dat vast contract kwam er inderdaad, maar voor 60% van het totaal aantal uren. De rest bleef tijdelijk. (Hoge)schoolbeleid werd er gezegd. Gevolg is dat je iemand altijd kan dumpen. Stop het tijdelijke contract en tien tegen één dat die docent een andere baan gaat zoeken en daarmee het hele contract vervalt.
Het steeds maar weer nieuwe docenten aannemen en de oude na twee jaar tijdelijk ontslaan heeft natuurlijk ook het voordeel dat je telkens mensen binnen krijgt die het op voorhand volledig eens zullen zijn met elke maatregel die je invoert. Je hebt super loyale medewerkers. Er ontstaat angst bij de rest en er zal nooit een sterk team ontstaan. Allemaal in het voordeel van de zittende macht. Goedkoper ook, telkens beginnen met de laagste trede van de salarisschaal. Het werkt zo ongeveer zoals bij het meisje achter de kassa.
Het onderwijs wordt er niet beter op op die manier, maar dat is niet relevant voor het bestuur. Hen gaat het om lage kosten en geen gezeur.
Het is steeds duidelijker dat BON niet alleen een enorme klus heeft in het gevecht tegen slecht onderwijs, maar dat het ook absoluut noodzakelijk is om de macht van de besturen in te perken. Ons belangrijkste wapen blijft de publiciteit. Met een lange adem kunnen we een en ander bereiken.
Nogmaals welkom en zegt het voort. Hoe meer mensen zich aansluiten bij BON, hoe meer kans we maken om dergelijke constructies aan te vechten. Voor de duidelijkheid: BON is geen vakbond natuurlijk, maar dergelijk gekwartet met docenten is niet in het belang van goed onderwijs.
pijnlijk medicijn
Brutus,
Dit bewijst maar weer dat de stichtingsvorm voor scholen, waar zaken uit de hand lopen, niet geschikt is. Er moeten wegen gevonden om dit soort verkokerde instituties te kraken.
Tot het zover is, zie ik maar één mogelijkheid, maar die is zó drastisch dat ik me afvraag of die mogelijk is :
[1] één front vormen tussen alle docenten die het aangaat ;
[2] loyale ondersteuning door collega docenten, stichtingswijd (internet helpt) ;
[3] ondersteuning door een kerngroep van ouders ;
[4] ondersteund door publiciteit ;
[5] vervolgens het bevoegd gezag vertellen hoe je het hebben wilt.
In principe zijn dit soort zaken alleen met succes te klaren door eensgezindheid van de mensen die het gaat betreffen. Daar gaat bloed bij vloeien, dat is zeker. Een troost (wel een schrale) is dat het zittende pluche onder die druk niet altijd kan winnen.
maarten
Niet alleen stichtingen
Maarten schrijft: “Dit bewijst maar weer dat de stichtingsvorm voor scholen, waar zaken uit de hand lopen, niet geschikt is. Er moeten wegen gevonden om dit soort verkokerde instituties te kraken.”
Het is wellicht geen geruststelling, maar voor constructies en gedragswijzen zoals Brutus omschrijft kun je ook terecht bij talloze verenigingen en bedrijven. Verkokering en gewetenloos gedrag zijn overal.
niet alleen stichtingen – Hoffmann
Zo is het. Die verkokering gebeurt overal.
In een vereniging heeft tenminste nog de ledenvergadering de beslis-mogelijkheid. Daar komt meestal niets van terecht, en is derhalve geen garantie.
Theoretisch is een vereniging te kraken, een stichting is alleen te ontbinden (door een rechter), probeer het maar es !
Maar : er is wel iets nieuwigs : er zijn bedrijven die – de laatste tijd- zichtbaar benauwd raken door het idee dat klanten hun spul niet kopen, de hang naar eko en groen is een voorbeeld. Lach maar es in de camera, hier is een groene BMW.
Al of niet terecht, maar meer en meer bedrijven zijn er bang voor. Er worden hypocriete omwegen bedacht. Net zo in de stichtingen met school-organisaties.
De enige feasible mogelijkheid van dit moment zie ik in kleine scholen, waar de leraren (of een kern van hen) de dienst uitmaken. Daar lopen de belangen en inzichten parallel, immers dan gaat het direct om de kinderen.
Geen recept voor succes (wel voor ruzies, weet ik uit ervaring, niet bang zijn). Wèl het recept om zo dicht mogelijk weer bij onderwijs, school, de klas, te zijn, daar ging het om. Zie reacties elders daarover.
maarten