Vorige week in de koffiekamer: collega met treurig gezicht. Die ochtend waren er erg weinig leerlingen op school. ‘Wat jammer toch dat wij ze niet weten te motiveren’ zei hij, waarmee hij naar mijn idee de volledige schuld op zich nam voor falende leerlingen. We kregen een discussie, maar hij bleef bij zijn standpunt dat het de taak van de docent is om de leerling te motiveren. Als leerlingen de les niet de moeite waard vinden om te komen is (extreem gezegd) de docent niet in staat geweest de leerlingen enthousiast te maken en de noodzaak van de les te doen inzien. Mijn standpunt is dat motivatie al aanwezig moet zijn als een leerling een beroepsopleiding kiest. Ik wil helpen om het gekozen doel (vakman worden) te bereiken, maar ik vind het raar dat de motivatie van ons zou moeten komen. Het is overigens leuk om te zien dat soms tijdens de opleiding de motivatie toeneemt (vooral na een stage), maar het bijbrengen van motivatie is niet de taak van de school.
Wie nuanceert mijn standpunt of spreekt het zelfs tegen?
Reacties zijn gesloten.
Ieder zn deel
Dit wordt een beetje een polder antwoord, vrees ik.
Ik denk dat je als leraar invloed hebt op de motivatie van je leerlingen. En je bent verplicht om die invloed zo goed mogelijk aan te wenden. Maar uiteindelijk ben je maar één van de factoren en is het zeker niet zo dat als een leerling niet gemotiveerd is dat het de schuld van de docent is, of dat de docent gefaald heeft.
Motiveren
Het zit er ongetwijfeld tussenin: als docent heb je invloed, je kunt leerlingen door je eigen enthousiasme, betrokkenheid en vakkundigheid ongetwijfeld motiveren, en met slecht onderwijs kun je lln natuurlijk ook flink demotiveren. Motivatie is denk ik voor iedereen die iets doet een combinatie van intrinsiek (plezier in het vooruithelpen van leerlingen, dat het leuk is om iets moeilijks onder de knie te krijgen) en extrinsiek (financiële beloning, aanzien, goeie cijfers).
Voor een deel is het natuurlijk je taak om lln te motiveren, maar je bent goed gek als je geen rekening houdt met de beperkingen die je hebt en die je werkomgeving heeft. Jezelf onhaalbare doelen opleggen is zinloos, om niet te zeggen: demotiverend.
Wij zijn een beetje te
Wij zijn een beetje te vergelijken met kunstenaars (al begrijp ik best dat het publiek bij een kunstenaar daar niet verplicht zit). We proberen iets aan de man te brengen dat naar ons idee belangrijk is. Sommigen vinden je ‘schilderijtje’ mooi, anderen vinden er niets aan.
Een kunstenaar moet zich niet constant het hoofd breken of zijn publiek het wel mooi vindt. Hij moet zijn best doen om het mooi te maken voor zijn publiek, maar als dat niet lukt hoeft hij niet op het podium zijn broek te laten zakken om toch aandacht te krijgen.
Het vreemde vind ik nu, dat weinig mensen het zullen hebben over de ‘motivatie’ van het publiek van een kunstenaar. Maar wij leraren hebben het de hele tijd over ‘gemotiveerde’ en ‘ongemotiveerde’ leerlingen. De motivatie voor kinderen om naar school te gaan is wat mij betreft de leerplicht. Op de resterende motieven heb je misschien wel invloed, maar het houdt een keertje op.
Bij ons thuis moet de WC nog schoongemaakt worden. Daarvoor ben ik zeker niet ‘gemotiveerd’, maar het moet wel gebeuren.
Motiveren is voor softies
Motiveren, daar doe ik niet aan.
In de klas is de leraar de baas en doet de leerling gewoon wat de leraar wil.
Motiveren is uit de gedoogperiode en die is voorbij.
Niet leren?…dan maar geen diploma.
Geen diploma?…dan maar glazenwasser of zoiets.
Die methode werkt, kan ik U zeggen
Soft gedoe
Je afzetten tegen soft gedoe lijkt me een prima manier om leerlingen te motiveren.