De vlag in top.

De vlag in top.

Het is gelukt, weliswaar met enige moeite, op de valreep en soms wel eens met veel hete tranen, slaande deuren en boze ouder gezichten maar het is niet voor niets geweest. De vlag kon in top. Mijn jongste kleinzoon, bijna 6 jaartjes oud, heeft het gehaald, en hoe! Wij, zijn ouders en grootouders, hebben er lang een hard hoofd in gehad maar op het allerlaatste moment, met een uiterste krachtinspanning, een laatste onvermijdelijke jump en die kleine had het voor elkaar, hij is ‘Cum Laude’ geslaagd voor de kak- en kleuterschool.

Het ‘vingerverven’ was geen probleem, maar dat wisten we al lang gezien zijn verwoede oefeningen op het behang in slaap- en studeerkamer van zijn ouders. Ook het ‘bellenblazen’ waar hij al een jaartje of drie de absolute kampioen van de hele straat in is mocht natuurlijk geen enkel probleem opleveren voor onze bolleboos, net als het ‘zandkastelen bouwen met slotgracht’. Per slot hadden de ouders voor dit moeilijke vak in de meivakantie nog een korte buitenlandse reis ondernomen om op een ver strand in de zon het stapelen van de zandvormpjes en het graven van de slotgracht nog een laatste maal degelijk in te oefenen. Het hoofdpijnvak was toch wel geweest, en dat is al een aantal jaartjes zo, het ‘liedje met gebaren’. De kleine kreeg het maar niet voor elkaar om ‘hoofd, knie en teen’ in de juiste volgorde te krijgen. Dan wees hij zijn hoofd aan waar het teen moest zijn of omgekeerd, of was hij vergeten waar zijn knie zich ergens bevond en legde dan maar zijn hand op zijn hoofd in een uiterste poging er toch wat van te maken. Oefenen en oefenen en oefenen, het mocht niet baten. Het hoofd bleef de knie en de teen werd te veel over het hoofd gezien. Had hij dan eindelijk de goeie volgorde op een rij dan ging het zo traag dat de rest van het klasje al lang weer bij het hoofd was aangekomen terwijl bolleboos nog ergens in de buurt van de knie was, gewoonweg een ramp. De ouders hebben er alles aan gedaan wat in hun mogelijkheid lag. Beloningen ook al ging het niet zo goed met ‘hoofd, knie en teen’ het zou misschien toch wel helpen. Straffen, maar dat zette ook geen zoden aan de dijk en als uiterste redmiddel werd de kinderarts ingeschakeld. Die bracht de onheilspellende diagnose dat het ‘vanzelf zou overgaan’ het was een kwestie van geduld. Het maakte de ouders radeloos want ze hadden geen tijd om te wachten ‘tot het vanzelf zou overgaan’. De hele ‘cum laude’ hing er van af en toch is het die kleine op het ultieme moment gelukt om hoofd, knie en teen in de juiste volgorde voor elkaar te krijgen en op tijd en niet één keer maar drie keer, petje af, vlag in de top.

Als trotse opa ben ik de staatsecretaris brekebeen dan ook uiterst dankbaar dat hij het voor elkaar heeft gekregen om de ‘Cum Laude’ titel ook in te voeren voor het kak- en kleuteronderwijs want zeg nu zelf al die zeikneuzen met hun traditie en dat de Cum Laude titel voorbehouden moet blijven voor de universiteit die snappen de moderne tijd niet waar we in leven. Staatsecretaris brekebeen heeft nu net dat gedaan wat men met tradities hoort te doen, over de balk gooien en de vergeetput in, daar zijn tradities voor, weg er mee.

Enfin, bolleboos begint volgend schooljaar aan zijn opleiding basisonderwijs. Als alles goed gaat studeert hij daar over een jaartje of zes af en spreek ik hier de hoop uit dat staatsecretaris brekebeen nog een paar jaartjes mag doorgaan want dan weet ik zeker dat mijn kleinkind, ‘Cum Laude’ geslaagd voor het kak- en kleuteronderwijs, vol trots zijn diploma van het basisonderwijs aan mij zal tonen om daarna als kersverse Doctorandus primariae educationis op volle kracht het voortgezet onderwijs in te stromen. 

Jesse Jeronimoon