Vertrouwen

Vertrouwen

 

De krant van vandaag meldde dat we de vaklui in en om het huis het meest vertrouwen en de bankier de meest onbetrouwbare persoon is. Dat laatste begrijp ik wel maar wat de eerste betreft stond ik toch wel een beetje raar naar de krant te staren. Nog niet zo lang geleden leerde ik namelijk uit dezelfde krant dat bij de oplevering van een nieuwbouwhuis er gemiddelde 84 kleine en grote gebreken ontdekt werden. Van verkeerd aangesloten afvoerbuizen waardoor het waterpeil in de toiletpot een hoogtepunt bereikt tijdens een heerlijke douchebeurt tot een levensgevaarlijke vergissing in de rookafvoer van de verwarmingsketel waardoor de bewoner na het ontsteken van de kachel niet meer in staat is om de betekenis van het woordje koolmonoxide op te zoeken bij mevrouw Google.

Op de tweede plek van het te-vertrouwen-lijstje stond, hieperdepip hoera, de onderwijzer(es) van de basisschool wat mij al direct deed besluiten dat in de afgelopen vijftig jaar de bankier het vertrouwensloodje heeft gelegd en de juf en meester nog altijd bovenaan de lijst prijkt, ook na alle onderwijsongemakken van de afgelopen twintig jaar, de fusies en reorganisaties, de ongebreidelde groei van taak- en andersoortig beleid, de oplopende werkdruk, het groeiend contigent ‘probleemleerlingen’, alsmaar groter wordende klassen, de alsmaar dalende kwaliteit van de Pabo, en alle andere dingen en dingetjes waardoor juf of meester minder en minder toekwam aan zijn of haar dagelijkse taak namelijk kinderen onderwijzen en leren wat ze straks nodig hebben om zich door het leven te slaan.

Ondanks het gezeur van ouders over lange vakanties, duo-banen waardoor oogappeltje twee en soms wel drie juffen te verwerken krijgt, alsmaar groeiende klassen waardoor er minder tijd is voor individuele aandacht voor de spruit, hebben de moeders en vaders van dit land een blijvend vertrouwen in juf en meester, het is haast niet te geloven maar een grotere eer kan onze onderwijzers en onderwijzeressen niet te beurt vallen vooral omdat de boven hen geparachuteerde managers en bestuurders in het vertrouwenslijstje bijna helemaal onderaan staan samen met de bankdirecteur.

En dan rijst natuurlijk onmiddellijk de vraag waar het vertrouwen op gestoeld is. Is het om de onbegrepen werklust, moed en zelfopoffering dat het basisonderwijs dag van vandaag vraagt van zijn juffen en meesters? Is het omdat toch alle kinderen nog gewoon leren lezen, schrijven en rekenen ondanks de i-padjes van Maurice statistiek? Of is het omdat elke moeder en/of elke vader elke ochtend dat bekende gezicht ziet, die uitgestoken hand en glimlach voor prins en prinsesje? Eerlijk waar, ik zou het zelf ook niet zo goed weten. Het zal wel een ‘samenloop van factoren’ zijn waardoor dit vertrouwensfenomeen zich voordoet.

En toch denk ik dat die tweede plek niet de plek is waar de onderwijzers en onderwijzeressen zouden moeten staan. Wees nou eerlijk, als ouders zouden weten dat elke verandering in het basisonderwijs van de afgelopen jaren als het ware over de hoofden van de juf en meester zijn uitgestort en dan heb ik het over veranderingen als fusies, weer samen naar school, passend onderwijs, realistisch rekenen, individuele handelsplannen, groepshandelsplannen, functionering- en beoordelingsgesprekken, nieuwe managements- en bestuurslagen, ICT en i-pad, te veel om op te noemen en eigenlijk niet te doen voor een normaal mens. Als ouders dat allemaal zouden weten, zou het dan niet zo zijn dat op een volgend lijstje Beun de Haas het enorm te verduren zou krijgen en dat de juffen en meesters van dit land eenzaam op grote hoogte bovenaan het vertrouwenslijstje zou prijken?

En dat is niet alleen te danken een al diegene die bij enige kritiek zo indringend moesten verkondigen dat ‘het toch het mooiste beroep ter wereld is’ want zo kijkt Beun ook tegen zijn beroep aan, maar vooral te danken is aan de stille werker die tot 10 uur s’avonds de werkstukjes van de kinderen knipt en plakt tot een toonbaar geheel dat door de leerling trots aan moeder en vader getoond wordt. Te danken aan de meester en de juf die met de Middellandse Zee om de kuiten weten dat over enkele weken er toch weer een leerling is die vraagt waarom de zee zo zout is, gewoon omdat ze in hun zwemuitrusting in dat verre zonnige vakantieland nog altijd meester of juf zijn. Te danken aan al diegene die wars van goeroes en onderwijspredikers in alle stilte het onderwijsvak zoals zij dat geleerd hebben uit te oefenen.

En daarom moeten we er voor zorgen dat onze Pabo’s de kwaliteit van hun opleidingen bevorderen en verbeteren want vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

 

Jesse Jeronimoon