De staat in verval

De staat in verval

Het is genoegzaam bekend dat er in het onderwijs een ander loos is. De werkdruk is te hoog, honderden miljoenen verdwenen als sneeuw voor de zon, de schare onbevoegden voor de klas groeit als kool en docenten worden ondergeschikt gemaakt aan machines, om er maar enkele te noemen. Tegengeluiden worden in de kiem gesmoord of passen zich een beetje, uit lijfsbehoud, aan aan de heersende mores, ze houden het nog even vol tot ze zich, uit louter vermoeidheid, ook maar gewonnen geven. Het gaat immers om de daden van de zelfbenoemde onderwijselite en daar is geen kruid tegen gewassen.

De onderwijselite heeft jaren geleden ingezet op autonomie en dommigheid. Autonomie in besteding van overheidsgelden, zelfverrijking heet dat, en dommigheid als norm voor de kwaliteit van het onderwijs. Ook onze minister van onderwijs zweert, gehuicheld of instemmend, bij deze autonomie en dommigheid. Ik zie geen andere reden waarom zij anders haar oren laat hangen naar de onderwijselite en honderden miljoenen doneert, ondanks de lump sum, bestemd voor een update van het IT-gebeuren. De strijkstok en de computerboer zullen er wel bij varen.

Mensen met grote gaven, onze bevoegde docenten en onderwijzers, in de wieg gelegd om dit land voort te stuwen in de vaart der volkeren is in de afgelopen jaren door de heersende onderwijselite vogelvrij verklaard. Dat zeldzame soort kennisdragers mag door iedereen, onder applaus van adviseurs en politiek, belasterd, bespot, gekleineerd, beledigd en opgejaagd worden. Ze scheppen er een onbedaarlijk genoegen in om deze onderwijstalenten het leven zuur te maken en te laten struikelen.  De kwaadaardigheid van de onderwijselite kent geen grenzen. Met de honderden IT miljoenen worden systematisch alle leerlingen en docenten in een hypocriete, continue controleerbare positie gemanoeuvreerd, big brother in de educatieve software op het i-padje is watching you.

Ingegeven door de vrees dat kennis vroeg of laat de onderwijselite ter verantwoording zal roepen heeft hen doen besluiten de dommigheid te laten zegevieren. Onderwijsvernieuwingen en – veranderingen, mede ondersteund door opeenvolgende ministers en kamers, elimineerde langzaam maar zeker alle algemene vorming. Bij de onderwijsvernieuwingen van de afgelopen 20 jaar werd vooral rekening gehouden met de wensen van de zelfbenoemde elite, de bestuurdersvergoeding, het nieuw te bouwen schoolgebouw, het financiële wel en wee van de samenwerkingsverbanden, maar geen docent of onderwijzer kwam er aan te pas omtrent curriculum en leerstof. Er staan voor het passend onderwijs tientallen bestuurders, honderden ambtenaren en duizenden adviseurs klaar, maar over de leerling is niet nagedacht.

Onbedwingbaar is het voor de politiek en de onderwijselite halfslachtige maatregelen te nemen. De eerste omdat ze niet beter kan en de tweede omdat ze er beter van wordt, financieel gezien. Het algemeen belang is niet meer dan zelfverheerlijking- en  verrijking. Uit angst haten ze de kennisdragers, of nog erger, uit onverschilligheid. Het onderwijs interesseert ze namelijk geen ene malle moer. Buiten hun eigen portemonnee en vriendjeskring boezemt niets ze ook maar het minste belang in, ook niet het door hun zo gewaardeerde, op het voetstuk geplaatste, te zoeken en te stimuleren ‘talent’. Want wie zou deze ‘talenten’ moeten zoeken en stimuleren? De door hun zo gehate docent en onderwijzer, onderwerp van hoon en spot?

Niet democratisch gekozen bestuurders die op elk maatschappelijk vlak, van onderwijs, zorg, volkshuisvesting, sociale zekerheid, nutsvoorzieningen en wat al niet meer elkaar geen strobreed in de weg leggen, de hand boven het hoofd houden en de bal en baantjes toe spelen, gecombineerd met een doofpotcultuur, een kritiekloze onderzoeksjournalistiek en een uitgekleed onderwijssysteem,  zijn de kenmerken van een staat in verval.

Jesse Jeronimoon