Graaien is vooruitzien

Graaien is vooruitzien.

De wet op het passend onderwijs werpt haar schaduw vooruit en in de donkerte van die schaduw bewegen zich talloze persoontjes die al bedacht hebben dat die nog in te voeren wet een dik belegde boterham kan opleveren. Het is een kwestie van het goeie netwerk of het oprichten van een nieuw bestuursorgaantje of aanschurken tegen de uitvoerders van het nieuwe beleid. Een beetje vooruitzien want zeg nou zelf als je wil graaien moet je kunnen vooruitzien.

Het is zo een jaartje of twee geleden dat de hele Arena volstroomde met tienduizenden juffen en meesters, docenten en leraren die voor deze ene keer zelfs aangemoedigd werden om te staken en hun stem te verheffen tegen de bezuiniging die ex-minister Marja had aangekondigd. Een bezuiniging van maar liefst 300 miljoen op de rugzakjes en speciaal onderwijs. De arena was te klein, het kon niet, het mocht niet en zuster Marja haalde bakzeil en draaide de bezuiniging terug. Drie hoeraatjes voor het stakende volk. Ik vraag mij af waarom er nu geen juf, geen meester, geen docent, geen vakbond, niemand maar dan ook niemand de mond opendoet over een bezuiniging op de jeugdzorg van 300 miljoen.

Ik hoor het al zeggen ‘ja maar Jesse dat is jeugdzorg, dat is heel wat anders’. Laat ik proberen duidelijk te maken met een klein voorbeeldje dat die bezuiniging op de jeugdzorg op hetzelfde neerkomt als die 300 miljoen van Marja.

Zoals jullie weten wordt de jeugdzorg overgeheveld naar de gemeenten. Een ambtenaar die welgeteld 10 cursusdagen ‘jeugdpsychiatrie’ achter de rug heeft zal zich in de toekomst mogen buigen over de zorg aan onze jeugd. Voor de goede orde, om zich jeugdpsychiater te mogen noemen staat een opleiding van basisarts ( zes jaar) met een specialisatie psychiatrie ( 3 jaar). Ambtenaren kunnen hetzelfde in tien dagen???? Enfin, het blijkt in Nederland zo te zijn dat de vlag al lang de lading niet meer dekt. Tot zover is alles dus normaal. Maar wat zien we gebeuren, het graaiersgilde is op pad.

Surf eens naar de website van OSVO (www.verenigingosvo.nl). Hierin zijn, volgens de website, alle maar dan ook álle schoolbesturen van Amsterdam met elkaar verenigd met als doel  ‘het (doen) ondernemen van initiatieven ten behoeve van beleids-vorming en uitvoering in de vermelde onderwijssectoren.’ Dit zegt natuurlijk niets, wat we wel gewend zijn van deze clubjes. Even verder kijken en dan blijkt dat er goede banden worden onderhouden met de VO-raad, de PO- raad en ook wel met de MBO-raad en jawel ook de samenwerkingsverbanden die straks verantwoordelijk zijn voor de goede uitvoering van ‘het passend onderwijs’ blijken kind aan huis waarmee warme contacten worden onderhouden.

Het is eigenlijk zo transparant als maar zijn kan. De overheid geeft jeugdzorg een budget, minus 300 miljoen ( dezelfde als die van Marja) de samenwerkingsverbanden verantwoordelijk voor basisonderwijs, voortgezet onderwijs en middelbaar beroepsonderwijs, kloppen met een door de school gesignaleerd probleemkind aan bij jeugdzorg ( de gemeente dus) en de ambtenaar jeugdpsychiater met tien cursusdagen bepaalt onder meer aan de hand van het budget wat ‘passend’ is voor het probleemkind. Het samenwerkingsverband koppelt dat ‘passende’ terug met de schooldirecteur die aan de juf en meester oplegt een handelingsplan te maken en het probleemkind te voorzien van ‘passend onderwijs’ dat ‘past’ binnen het ‘passend budget’. Wat zoveel wil zeggen als ‘juf of meester, doe je best, als het maar geen geld kost.’

Wat OSVO hier mee te maken heeft? Schrijven ze zelf ‘initiatiefnemer te zijn voor gezamenlijke beleidsvorming- en uitvoering’ Vooral dat uitvoeren van onder andere de wet op het passend onderwijs, is belangrijk. OSVO is een mooi opgetuigd netwerk van ‘bevlogen’ mensen die kunnen vooruitzien en weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt. En ik weet verdorie niet waarom de voorzitter van het clubje een burgemeester moet zijn, Oja, toch… jeugdzorg-gemeente.

Maar eerlijk is er eerlijk, er zijn tientallen van dit soort ‘uitvoerings’-clubjes in dit land. Ik vraag me af wie dit allemaal subsidieert.

Jesse Jeronimoon

4 Reacties

  1. Eerder is op deze website al

    Eerder is op deze website al opgemerkt dat de manier waarop onze overheid met het onderwijs omgaat sterk lijkt op de manier waarop dat in het Oostblok gebeurde. We zijn nu weer een stapje verder afgegleden in Onderwijsland. Het geld voor wat toch in de eerste plaats als  een hulpprogramma voor de sociaal-emotioneel zwakkeren bedoeld is komt net als bij hulpprogramma’s in de meeste ontwikkelingslanden in de verkeerde zakken terecht. Onderwijs is het duidelijkste gebied waar je kunt zien dat Nederland eerst op een Oostblokland en daarna op een ontwikkelingsland gaat lijken.

  2. @ mark79: Een sympathiek
    @ mark79: Een sympathiek artikel van Ivo Mijland. Mijn dochter studeert sinds begin dit jaar na 10 jaar speciaal onderwijs aan de universiteit (een taal). Spannend, want daar zou ze vast veel “normale” meisjes tegenkomen, na al die jaren tussen vooral “speciale” jongens te hebben gezeten, en dat was eng. Ze heeft besloten haar mond te houden over haar diagnose ASS (behalve tegen haar mentor) en verblijf in het speciaal onderwijs, want ze wil niet meer bejegend worden als autist, maar gewoon als persoon met misschien hier en daar af en toe wat eigenaardigheden. De mentor kwam (goedbedoeld) direct met de mogelijkheid van studieverlenging aanzetten, maar mijn dochter wil juist binnen de reguliere kaders blijven. Het bevalt heel goed: “normale” meisjes blijken heel leuk te zijn en mijn dochter voelt zich helemaal senang in de studie.

  3. Mooi voorbeeld in dat artikel

    Mooi voorbeeld in dat artikel: hoe de 'diagnose' "gek" dus maakt dat alles wat iemand doet of zegt 'verklaard' wordt vanuit die vooronderstelling "is gek". T.a.v , 'verdacht' zie je dezelfde verschijnselen: onschuldig gedrag wordt 'verdacht' gevonden (op te merken bij samenzweringsgeloof b.v.).

    Zo kan een label dus werken; ook voor de persoon zelf die al zijn/haar gedrag voor zichzelf gaat duiden als onderdeel van een diagnose die wellicht slechts zeer ten dele een kleine waarheid in  zich heeft.

    En daarbij, in het traditionele onderwijs werd een mate van apart gedrag aanvaard als behorend bij het leven. Daar werden geen wetenschappelijke stempels op gezet. De hulpindustrie heeft echter ouders beloofd allerlei 'afwijkend' gedrag te kunnen repareren als waren zij artsen die ziekten kunnen genezen.

     

    Het 'genezend' vermogen van die hele hulpkermis (via WSNS b.v.) is echter buitengewoon gering. Daarom kan een leerkracht aarzelingen hebben een leerling dat hele traject in te laten gaan. Er komt een enorme berg bureaucratie op z'n/haar pad waar veel extra tijd (buiten de lessen) in gaat zitten. Tijd die zelden iets oplevert dat al die bureacratische inspanning rechtvaardigt. Een traject dat veel belooft maar weinig bereikt.

    Soms moet je tevreden zijn met onvolmaaktheid. Aanvaard worden als persoon betekent psychologisch meer (en heeft daarmee groter effect) dan behandeld te worden als een apart geval.

Reacties zijn gesloten.