Verliefd op de Juf.

 

 

Verliefd op de Juf.

 

 

Ik was deze week uitgenodigd door een ROC om mee te werken aan een competentie assessment. Jazeker, het competentie gericht onderwijs groeit en bloeit als nooit tevoren. Het was niet de bedoeling dat ik de leerlingen zou beoordelen maar mijn acteertalent was de drie dames opgevallen bij een rollenspel op een landelijke studiedag. Zodoende vonden zij mij een geschikte tegenspeler voor een rollenspel ten behoeve van het competentie assessment. De drie dames profileerden zich als juryleden want al bij al leek het assessment meer op ‘Holland got Education Talent’ dan op een finaal oordeel wat betreft verworven competenties. Wat een geneuzel, boerenbedrog, willekeur,  schijnheiligheid en borstenklopperij. Kwik, Kwek en Kwak legden mij haarfijn en bloedje ernstig uit hoe hun zelfbedacht competentie assessment er uit zou komen te zien en wat mijn bescheiden rol hierin was.

 

Kwek was al boos na de eerste zin, de bezemberijdster begon met de legendarische woorden “Wij de assessoren” waarop ik  bij zoveel zelfverheerlijking spontaan in de lach schoot, en zij, boos om zoveel onbegrip, onmiddellijk achter de jurytafel plaatsnam en zich hulde in een mysterieus stilzwijgen. Kwik nam het over en duwde mij,  met vernietigende blik in de ogen, de tekst van het rollenspel in de handen om zich daarna al even stilzwijgend naast de boze Kwek te posteren. Kwak bleek een beetje het nulletje van het drietal te zijn, zo een figuurtje dat te allen tijde probeert de kerk in het midden te houden “Over tien minuutjes roep ik de eerste kandidaat naar binnen” fluisterde ze mij toe, “Heb je even de tijd om je voor te bereiden.” Zij vermoedde van het olijke duo onuitgesproken verwensingen en bezweringen aan mijn adres en probeerde op deze manier de boel te sussen.

 

Het rollenspel was tamelijk eenvoudig. Ik moest een kind spelen van twaalf, groep acht van de basisschool. De kandidaten, allen leerlingen in het laatste jaar van de opleiding tot onderwijs assistent waren veroordeeld tot de rol van de slecht boodschapper. Zij mochten mij vertellen dat ik niet mee mocht doen met de musical, omdat ik te druk, te veel bezet, te grote mond had of gewoon een klein etterbakje was, en voortdurend naar de WC moest wegens te klein blaasje of iets in die zin. De aankomende juffen mochten de reden van de musicalweigering zelf verzinnen (sic). De eerste kandidate betrad het lokaal, portfolio onder de arm. Je kon aan het triumviraat duidelijk merken wat het woord ‘bevooroordeeld’ betekent. De kandidate werd met alle égards en uiterst vriendelijk behandelt. Of zij de opdracht had begrepen en als er nog vragen waren was het nu de tijd om ze te stellen, of ze begreep wat de bedoeling van het assessment was en of zij nog feedback had voor de juryleden omtrent de eindopdracht van het competentieassessment. Soit, geen vragen,  geen verdere opmerking, het theater kon beginnen.

 

Het gesprekje verliep niet zoals de kandidate had verwacht, ik heb namelijk een aangeboren afkeer van hekserige juffen die zich het liefst kleinerend uitlaten tegen en over hun leerlingen, want dat deed ze. Het was zo een type waarbij ik als vader nooit, maar dan ook nooit of te nimmer mijn kind zou achterlaten, bang zou ik zijn dat deze toverkol mijn kind aan het eind van de dag als kikker bij mij in zou leveren. Onbewogen, koel, kil, volstrekt ontdaan van elke empathie meldde de toekomstige vingerverfpotjesvulster dat ik niet mee mocht doen met de musical aan het einde van het schooljaar. Mijn pruillip kon haar niet vermurwen, integendeel ik zag een hautain glimlachje. Welke argumenten ik ook aanvoerde, dat ik goed kon zingen, en dat ik ook goed kon dansen en dat ik mijn best ging doen en altijd op tijd komen op de repetities, niets mocht en kon baten. Met de armen gekruist voor de borst keek de aankomende vingerverfschortjesopvouwster vanuit een onmetelijke hoogte op mij neer.

 

Kwek vond het wel goed en ramde op zo een koperen hotelbelletje, het sein dat het rollenspel was afgelopen. De kandidaat lijmpotvulster bekeek me nog eens giftig en lachte toen allervriendelijkst naar het heksentrio dat haar goedkeurend toeknikte. Snotneuzenschoonmaakster in spé verliet het lokaal en het illustere drietal boog zich ijverig over de zelfgepunnikte competentielijst en plaatste zowat overal een groen vinkje in het hokje naast de competenties. Zelfs Jules de Korte kon nog zien dat hierdoor het basisonderwijs een competent kreng rijker was geworden.

 

Kandidaat twee kwam het lokaal binnen, het viel mij direct op dat deze jonge dame minder in de smaak viel bij de vierschaar. Kort, snibbig, afstandelijk werd zij geïnstrueerd omtrent haar opdracht. Ze ging op de stoel recht tegenover mij zitten, tafel tussen ons in, haalde diep adem , rechtte de rug en vertelde mij dat ik niet mee mocht doen met de musical omdat ik zo weinig tijd had. Ik zat al op voetbal, handbal, judo, turnen, tafeltennis, zong ik een koor en ze had nog een paar dingetjes waaruit moest blijken dat ik eigenlijk te weinig tijd had en de musical niet in de weg mocht staan van de waarschijnlijk grote sportcarrière die gloorde aan de horizon. Ik dacht, terwijl ik mijn pruillip trok, dat ze dit verdorie goed bedacht had. Haar kille houding viel me tegen, het was allemaal zo afstandelijk. Ik liet het hoofd zakken en keek onder mijn wenkbrauwen naar Juf. Een volledige metamorfose voltrok zich terwijl de juf mij troostend toesprak. De kille stem werd warm, haar ogen spraken medeleven, ze stond op van haar stoel kwam naast me staan en legde haar handen op mijn schouders. Ze verleidde me met dat het allemaal niet zo erg was, en dat zingen in een koor veel mooier was dan in de musical, en dat sporten belangrijk was voor jongens van mijn leeftijd want daar werden ze groot en sterk van. Ik voelde de warme handen op mijn schouders, ik smolt en geloofde alles wat ze mij toefluisterde, geen twijfel mogelijk dit was het beste dat mij ooit was overkomen, niet mee mogen doen met de musical. Het hotelbelletje haalde ons in de werkelijkheid.

 

Geen goedkeurend knikje van het helse trio, de toekomstige Juf werd niet eens aangekeken door de gezusters Dalton, die zaten ijverig rode kruisjes in de vakjes te krassen. Het basisonderwijs verloor een grootse Juf. Boos over zoveel oneerlijkheid, onkunde, dikdoenerij, willekeur en competentieonzin ben ik het lokaal uitgelopen, voor mij geen rollenspel meer. Bij het gesis dat achter mijn rug uit het lokaal opsteeg dacht ik een fractie van een seconde een zwavelgeur waar te nemen.

 

Aan alle moeders en vaders van dit land. Als je zoontje straks een beetje trots in jullie oren fluistert ‘ik ben verliefd op de Juf’ weet dan dat die Juf het beste van het beste is wat jouw kind ooit kon overkomen. Die Juf heeft geen competenties, weet niets van feedback, doet niet aan reflectie, weet waarschijnlijk ook niet hoe een digibord werkt en heeft lak aan maatwerk, vergaderingen, passend onderwijs en alle andere rotzooi die over de hoofden van de onderwijzers en onderwijzeressen wordt uitgestrooid maar zij is Juf in alle vezels van haar lijf, Juf in hart en nieren, Juf zoals een Juf moet zijn.

 

Jesse Jeronimoon

 

PS. En natuurlijk geldt bovenstaande ook voor de meesters.