Te absoluut

Vorige jaar besloot de Technische Universiteit Eindhoven om voor een groot aantal openstaande vacatures gedurende een bepaalde periode alleen maar vrouwen te werven. Het was een botte bijl, die werd verdedigd met het argument, dat het tot dan toe gevoerde beleid gefaald had.   Het zou goed zijn voor de organisatie vanwege allerlei vermeende aan vrouwen toegeschreven positieve eigenschappen. Men  wilde met dit zware middel klaarblijkelijk  op een geforceerde wijze een inhaalslag maken.  Rancune leek ook een rol te spelen: “De man moet nu maar eens de dupe zijn”. Voorbij werd gegaan aan de vraag of je bekwame vrouwen, en die zijn er genoeg maar niet voor alle functies, hiermee een dienst bewijst. De arbeidsmarkt laat zich niet dwingen. In een interview in de Volkskrant van 13 juli zegt de Amerikaanse schrijver(v) Lionel Shriver naar aanleiding van haar roman “De weg van de meeste weerstand”: “Als gender de voornaamste vereiste voor een positie wordt, vraag je om slecht gekwalificeerd personeel….., het ondermijnt precies de positie van de mensen, die je wilt helpen”. Dat moet dus beter kunnen dan met de botte bijl.

Hoe het met dat beleid aan de TH Eindhoven vergaan is, weet ik niet. De feministische filosofe Marjan Slob  zet er in de Volkskrant van gisteren een  vraagteken bij. Ze vindt dat het voorrangsbeleid op die manier te absoluut is, een onaanvaardbare manier van uitsluiting. “Iedereen moet een kans krijgen, ook al ben je als witte, jonge man niet de eerste keuze”, schrijft ze.

Met het uitsluitend werven van vrouwen  gaat  de TU het probleem eigenlijk uit de weg. Als ik Marjan Slob goed begrijp moet men terug naar meer rationele en acceptabele vormen van selectie in verband met het streven naar een groter aandeel van vrouwen. Dat is best moeilijk, maar een organisatie met veel specialismen kan zich op den duur zo’n rigoureus voorkeursbeleid niet veroorloven.