In de volkskrant staat een artikel van twee medewerkers van het wetenschappelijk instituut van de Christenunie. De centrale vraag in het artikel is "van wie is de school?". De auteurs maken een onderscheid tussen "de school is van de overheid" (volgens hen de visie van staatssecretaris Sander Dekker) en "de school is van de ouders en de samenleving" (volgens hen de visie van de Christenunie). Wat mij vooral opvalt is dat de rol van de sectorraden en megabesturen in het geheel niet ter sprake komt. Het lijkt er op of de auteurs de gehele afgelopen 20 jaar hebben liggen slapen.
Reacties zijn gesloten.
Het moge dan opvallend zijn
Het moge dan opvallend zijn dat het huidige kabinet nogal selectief is bij het inzetten op 'participatie', namelijk wel bij de zorg en niet bij het onderwijs maar moeilijk te verklaren is dat niet. In beide gevallen wil de overheid bezuinigen. De zorg is wegens de vergrijzing en de stormachtige ontwikkelingen in het medisch kunnen onbetaalbaar geworden. Efficiënte zorgrobots zijn nog niet in zicht. De overheid hoop de bezuinigingen in de zorg te kunnen verwezenlijken door zo veel mogelijk verwanten en vrijwilligers in te schakelen. En natuurlijk probeert de overheid er een positieve draai aan te geven door over participatie te spreken. Bij het onderwijs denkt de overheid bezuinigingen te bereiken door een industriële aanpak. In dit geval zou ze bij echte ouderparticipatie te maken krijgen met kritische ouders die zand willen strooien in de raderen van de goed ge0liede onderwijsmachine. En verder is er een grote belangenverstrengeling ontstaan tussen machtige politici en de goedverdienende bovenlaag in het onderwijs. Gebrek aan kennis van en ervaring in het onderwijs is immers geen reden meer om niet in aanmerking te komen voor een lucratieve baan in het onderwijs of een lucratieve onderzoek- of begeleidings-opdracht in dat veld. Op beide gebieden heeft het beleid niets meer met zorgzaamheid te maken en het enige wat het gehele gedoe met liberalisme te maken heeft is het geloof in de marktwerking.
De ouderparticipatie in het onderwijs is een. lachertje. Als je als ouder op wezenlijke punten afwijkende ideeën hebt over goed onderwijs sta je met lege handen en dat zou ik geen ouderparticipatie willen noemen. De Christenunie is nog heel erg zichzelf gebleven. “Ouders hebben via vereniging en schoolbesturen veel invloed op de school van hun kinderen”. Als zij over ouderrechten spreekt bedoelt zij groepsrechten. Het is ook een lachertje dat de auteuren schoolbesturen nog steeds als organisaties zien bij wie de opvattingen van een groep ouders over onderwijs in veilige handen zijn. Inderdaad: twintig jaar stilstand!
“In de christelijk-sociale traditie is onderwijs allereerst de verantwoordelijkheid van ouders en de samenleving. Zij weten wat goed is voor hun kind en weten het beste waar ze dat moeten zoeken. Geef ze daarvoor de vrijheid” aldus de auteurs van de beschouwing. Als ze hier werkelijk namens de Christenunie spreken, zouden we dan niet de Christenunie de status van vriendin van BON moeten gevenz