Ik had LIA afgelopen week al ingelicht dat ik een kritisch stuk over alle vakbonden, inclusief hen, zou schrijven en verdomd, opeens is daar Ton van Haperen, die precies blootlegt wat ik bedoel.
We hebben vier vakbonden voor onderwijspersoneel. Op dit moment is er een (stille??) strijd bezig tussen de bonden onderling.
Teleurgestelde leden pakken hun spullen en melden zich bij een andere bond, in de hoop dat die hun behoeften beter vertegenwoordigt. Op dit moment is LIA de bond die te boek staat als het meest kritisch. Zij trekt nu de meeste nieuwe leden.
Dat is prima, maar wat dan? Aan de reacties van docenten te zien is er een groeiende actiebereidheid, aangewakkerd door de uitverkoop met de laatste CAO. Kan LIA die in goede banen leiden?
Het bestuur van LIA is een groep voor de klas staande docenten, die het er bij doet. Hoe graag je ook wilt, daar trek je het niet mee. Vroeg of laat dondert de een na de ander in elkaar, tenzij er gedelegeerd wordt.
Aan de overige bonden is te zien welk gevaar er schuilt: de organisatie wordt geleidelijk groter en bureaucratischer. Zo ver is het nog lang niet, maar wanneer leren we nu eens van ervaringen? Is het de oplossing, om tussen bonden te hoppen? Op die manier begint de cyclus telkens weer opnieuw. Dat is leuk om de energie kwijt te raken, de uitkomst is een enorme hoeveelheid nog zwaarder teleurgestelde docenten.
Is de organisatie van LIA WEL geschikt voor de CAO onderhandelingen? Bij de regenten aan tafel komen is één ding, zinnige tekst hebben is een ander ding.
Er is een stakingsoproep geplaatst. Oké. Wat ga je eisen? Wie gaat dat doen? Wie gaat onderhandelen? Is dat al op papier gezet? Willen we inderdaad bij de regenten aan tafel om in hun taal te onderhandelen of willen we zelf de agenda bepalen en in onze taal onderhandelen.
Waarom ik op dat laatste hamer: de huidige manier van onderhandelen wordt door geen enkele bond beheerst. Als dat wel zo was, dan was de uitkomst niet telkens zo’n drama. Je zit met personen aan tafel die erin getraind zijn, zoveel mogelijk binnen te slepen of te houden.
Een oplossing kan zijn, de hele zwik terug te leggen bij de overheid zelf. Dat is een goed idee, want met de werkgevers zelf blijkt niet normaal te praten, maar zie dat maar voor elkaar te krijgen.
Met alleen heilige verontwaardiging red je het niet. De minister verklaart schriftelijk geen partij in het CAO overleg te zijn( zie Iemanddoetiets_actie_20140126 tegenspraakministervanonderwijs ), terwijl ze op hetzelfde moment miljoenen achter dreigt te houden, als “haar” wens voor het uitkleden van de BAPO niet doorgaat. Hoe wil je die bereidt krijgen alles om te zetten? Met: maar het is zo oneerlijk allemaal?
Er was een burgerinitiatief, met tienduizenden handtekeningen. Men mocht, wel 5 hele minuten, de boel verkopen. Kwam men met bewijs? Wat vroeg men nu precies? Wat deed de politiek? Zolang men een gaatje ziet om zich eronderuit te draaien, gebeurt dat.
Let op: de eerste reactie van de minister is dat ze de MR aan het versterken is en dat het daarmee goed kan komen. Alsof naast hun overvolle baan ploeterende docenten een fulltime draaiend bestuur even gaan africhten. ZIJ laat haar goede wil zien, ZIJ kan er niets aan doen.
Net als bij de rechter, dien je met de juiste vraag en het juiste bewijs te komen.
Verkeerde verzoek: afgewezen. Niet genoeg bewijs: afgewezen. Is het in dat opzicht niet een in je gezicht schreeuwend voorbeeld van dreigende mislukking, dat geen enkele vakbond, ook maar een reactie op de uitspraak van de rechter van 30 april jl heeft gegeven? Geen enkele bond?
Waarom niet? De uitspraak, dat een goed functionerende, hard werkende docente met getekende werkbriefjes moet komen, voordat haar liegende werkgever in het ongelijk wordt gesteld, is een zaak van elke docent. Dus van elk vakbondslid. Ook de LIA leden.
Willen vier vakbonden, die elk hun uiterste best doen deze kwestie dood te zwijgen, voor jullie belangen op gaan komen? Hoe zie je dat voor je?
De bonden moeten samenwerken en elk hun kracht inbrengen. Elkaar de tent uitgooien levert docenten helemaal niets op. Concrete eisen, duidelijk onderbouwd met bewijs van falen van de huidige situatie. Zoals het verweer van SCOL, nog altijd lid van de commissie arbeidsvoorwaarden VO raad. Als een dergelijk bestuur een dergelijk gedrag laat zien en door geen enkele van haar gelijken teruggefloten wordt, is dat geen bewijs van het falen van de Code Goed Bestuur?
Deze CAO ronde is voorbij en verloren. Er is er volgend jaar weer één. Daar kun je desnoods zelf voor zorgen. Meer dan genoeg tijd om plannen op te schrijven, grondig voor te bereiden. Nu eens gebaseerd op lessen door ervaring. Gaan we een jaar besteden aan overstappen met als resultaat een nieuwe cyclus of gaan we de cirkel doorbreken en wijzigen we de koers?
Het stuk ERD wordt herschreven.
iemanddoetiets.nl
Als het inderdaad zo is dat
Als het inderdaad zo is dat docenten de grote bonden aan het verlaten zijn en zich aansluiten bij LiA (welke aantallen?), lijkt me dat toch wel goed nieuws. Zoals gezegd: organisaties veranderen niet door argumenten, maar door crises. Het is de enige taal die ze verstaan. Bedrijven gaan ook niet met de prijzen omlaag of met de kwaliteit omhoog door ze uit te leggen dat dat een goed idee is; als de klanten weglopen zullen ze wel moeten. Twee bedrijven gaan pas samenwerken als ze ertoe worden gedwongen omdat ze anders allebei worden weggevaagd. Als je op winst staat, ga je dus niet samenwerken. Ik denk niet dat de bonden verder vooruit kunnen denken; ze opereren, zoals zoveel mensen en organisaties, op de korte termijn.
Misschien zijn we op dit moment wel definitief bezig met een actiebereidheidstransitie doordat tientallen jaren van voorhos-nahos verdeeldheid uitgewerkt begint te raken omdat de laatste voorhossers nu met pensioen gaan. De defensieve, passieve, oudere docenten verdwijnen; de offensieve, actieve, jongere docenten, die allemaal in hetzelfde schuitje zitten en nog een groot deel van hun werkzame leven voor zich hebben, nemen het over. Zou het kunnen? Ik sluit het niet uit. En ik weet niet hoe AOb en CNVO of hunvoorlopers ooit begonnen zijn, maar misschien waren dat ook wel gewoon docenten voor de klas die het erbij deden. Alles wat nu groot is, is ooit klein begonnen.
Het weglopen van leden, het verliezen van kiezers, het neerleggen van het werk; het gaat allemaal niet snel, maar het veroorzaakt crises en het lijkt me de enige manier om verandering af te dwingen.
De eerste groep na-hossers is
De eerste groep na-hossers is de groep die nu meteen gepakt wordt door de nieuwe BAPO regeling. Ik hoop dat de werkgevers onderschat hebben, dat je mensen wel vaak kunt pakken, maar dat dit zelfs die brave docenten in het verkeerde keelgat schiet.
Wat betreft de manier waarop samenwerkingsdrang wekt heb je gelijk.
En die grote bonden zijn inderdaad heel klein begonnen. Juist daarom is het verstandig voor LIA om niet exact dezelfde weg in te slaan, maar de cirkel te verbreken. Als zij zich ook teveel op zichzelf en hun groei richten, beginnen we gewoon weer een nieuwe cyclus en verandert er helemaal niks.