BON = Beter Onderwijs Nederland
LIA = Leraren in Aktie
Er staan geen namen van besturen in dit stuk. Het is geschikt om als commentaar op de CAO onderhandelingen verspreid te worden onder collega’s. Er is voorlichting nodig voor hen die niet verder kijken dan hun neus lang is. Doe er iets mee.
Er is van alle kanten commentaar gegeven op het onderhandelingsakkoord.
De grote bonden gaan het met positief advies aan de leden overdragen. LIA houdt een negatief advies aan. Op hun website is een samenvatting van het akkoord te lezen zonder “versiering en halleluja geluiden”; zoals door iemand omschreven. Oftewel: gewoon zakelijk en zo objectief mogelijk.
Op de BON site blijft het erg rustig, op de LIA site wordt er door een groep docenten aangedrongen op een staking.
In de media hoor je helemaal niets over de beroering in het onderwijs.
Er zijn erg veel docenten die melding maken dat collega’s erg tevreden zijn met de “1,2% loonsverhoging”. Een veeg teken dat er absoluut niet verder wordt gekeken dan de buitenste laag. Het is ook een veeg teken van de ernst van de problematiek. Het stockholmsyndroom all over.
Er is nu dus een groepje, dat snapt hoe de cijfers werkelijk in elkaar zitten. Dat groepje wordt inmiddels steeds bozer. Als elk lid van dat groepje in staat is om enkele collega’s te bekeren, dan begint er een proces op gang te komen. Dus niet alleen schelden en boos worden, trek je collega’s erbij. Dat is de enige manier om een kentering te krijgen.
Er werd ook geopperd om collega’s te vragen in een register te melden hoeveel tijd ze werken. En daarmee belandden we meteen weer in de oude discussie en ging ik duidelijk weer op iemands tenen staan. Volgens mij is zo ongeveer de basis van het hele probleem de onmacht of onwennigheid of onbenul, om feitelijk gewerkte uren als dusdanig te herkennen en te durven erkennen. Om ze tenslotte op te schrijven en uit te willen laten betalen. Het idee van een dergelijk register is prima, maar zie het maar voor elkaar te krijgen.
Voor mijn gevoel heeft elk onderwerp dat ter tafel komt in de basis met dit probleem te maken.
Passend onderwijs, onderwijskwaliteit, een sterke MR, alles wat er ter sprake komt. Elk onderwerp dient uiteindelijk in de juiste hoeveelheid werk omschreven te worden. Dat is overal hetzelfde: wat wil je bereiken, hoeveel tijd kost het en wie moet het uitvoeren.
Zolang die laatste zin niet naar waarheid wordt opgeschreven, hebben bonden, politiek en werkgevers geen reden om ook maar 1 onderdeel te herijken. Integendeel. Tot en met dit moment wordt er stug volgehouden dat de werkzaamheden realiseerbaar zijn.
Er wordt aan een groeiende groep mensen duidelijk dat het niet meer gaat om meer geld erin te pompen, maar om het controleren van het rendement en de feitelijke besteding ervan. Nog meer potjes het onderwijs in schuiven zonder de verplichting tot verantwoording, maakt het probleem alleen maar erger. Er kan immers nog meer met geld geschoven worden. Het spel wordt alleen maar interessanter. Is er al een school die kan melden dat de opslagfactor significant gestegen is? Of dat de opslagfactor qua omschrijving gehalveerd is? Ik heb nog niemand gehoord. Iemand?
Ik blijf het zeggen: begin bij het begin. Hoe zit de tijdverantwoording in elkaar. Dat is een basisgegeven dat bij elk apart onderdeel terugkomt. Dat samen met de wens wat er feitelijk uitgevoerd moet worden, de basis legt voor de kosten. Ontkennen of negeren komt neer op: ik bouw een huis maar weet niet hoeveel stenen ik nodig heb, wat voor stenen ik wil en hoeveel ze per stuk kosten.
Is dit er de oorzaak van dat je zo vaak leest dat klussen voor de overheid uiteindelijk soms drie keer over de kop gaan ten opzichte van de feitelijke aanbesteding? Omdat men het verrekt om een behoorlijke calculatie te maken? Vergelijk jezelf niet met zo’n aannemer. Die krijgt uiteindelijk wel betaald door de overheid. Ook al blijkt er geen barst van die feitelijke kostenraming te kloppen.
Ook maar 1 keer de overheid horen melden: de Betuwelijn zou … kosten en voor dat geld moet het gewoon kunnen. Alle tijd en kosten die eroverheen gaan zijn voor de aannemer zelf????
Onze werkgevers geven een opdracht. ZIJ bepalen de hoeveelheid tijd die eraan besteed kan worden. JIJ hebt het maar te doen binnen die tijd. “bouw een brug in 100 uur en alles wat je aan tijd meer nodig hebt is je eigen schuld en onvermogen en voor je eigen kosten”. Hoeveel inschrijvingen denk je dat er dan komen?
De huidige onderhandelingen:
- Nee, het entreerecht opgeven is niet slim. Het is zelfs ronduit schandalig.
- De loonsverhoging is de zoveelste sigaar uit eigen doos.
- De BAPO op een dergelijk grove manier ontmantelen zonder er iets substantieels tegenover zetten is onzinnig.
Als elke docent die nu de BAPO zelf moet gaan betalen, ( hoe kun je het dan nog een voorziening noemen?), de uren terug wil die hij ervoor ingeleverd heeft, gebeurt het volgende. Niet alleen vallen die uren weg voor de jongeren. Hoeveel van de BAPO gerechtigden gebruiken op zijn minst een deel van die tijd om het werk op een redelijker manier af te krijgen?
Ik zeg: laat dat je niet verhinderen je aanstelling zo volledig mogelijk terug te willen. Ik heb zelf wat uren ingeleverd omdat ik de hoeveelheid werk anders niet kon combineren met een eenoudergezin. Daardoor kan ik over een maand mijn auto verkopen en over maximaal een jaar mijn huis. Als je ziek wordt, kun je veel en veel beter ziek worden voor 1,0 fte dan voor 0,75 fte. DUS HOUD DIE UREN VAST!!
Anders moet je net als ik aan gaan tonen dat je gewerkte uren veel hoger liggen, waardoor je verzekerd loon aangepast kan worden. Aangezien ik de eerste ben in dit veld met een dergelijke eis, is het nog zoeken naar de juiste weg. Het zoeken van die weg is voor elke docent van belang. Op dit moment heeft de rechter duidelijk gemaakt dat ik letterlijk moet bewijzen dat ik de uren die ik opvoer gewerkt heb.
Zie je dat voor je, als je thuis werkt? Hoe ga je dat bewijzen?
Gelukkig werkte ik dagelijks op school in een lokaal. Hoe ga jij dat straks doen, als je gewend bent thuis op je kamer te werken? Ik ben druk bezig om dit probleem te tackelen, door een andere maner van bewijsvoering te introduceren, maar zolang je kunt voorkomen erin verzeild te raken, doe dat dan. Het scheelt je euro’s, hoofdpijn en verdriet.
Voor informatie over de eis tot uitbetaling overuren die ik indien: Iemanddoetiets.nl
Als ik op mijn school iets
Als ik op mijn school iets zou willen doen, dan heb ik het volgende nodig: één A4'tje (PDF) waarin in pakweg zeven à tien punten kort en duidelijk wordt opgesomd waarom deze CAO een zeer slecht idee is. Dan kan ik dat digitaal en via de postvakken verspreiden, en kan het sowieso makkelijker onder docenten in heel Nederland verspreid worden. We moeten in de postvakken en mailboxen van onze collega's zijn; zij komen niet naar onze discussieforums op het web toe.
Ik zag net een stuk in de
Ik zag net een stuk in de volkskrant.
Ik denk dat dat artikel erg veel te maken heeft met al dan niet instemmen met deze voorwaarden.
Er is een stukje tekst onderweg, maar ik zal het aanpassen aan je vraag.
Ik heb helemaal niks met dat
Ik heb helemaal niks met dat bureaucratische gemilimeter als het om de uurtjes gaat. Ooit stond je salaris gewoon vast, ongeacht wat je deed (basisschool). Vond ik prima. Zo las ik in de vakantie graag boeken die ik in het onderwijs weer kon gebruiken. Maar als je die uren moet gaan opvoeren om daar extra centen voor te krijgen, gaat de lol er voor mij al gauw af. Wellicht liepen collega's de kantjes er van af; hun probleem. Ik wil de volledige vrijheid om mij buiten de schooltijden naar eigen wensen met onderwijs bezig te houden zonder dat ik daar verantwoording aan 'hogeren' voor moet gaan afleggen.
Ik wil meer vrijheid; vrijheid die ooit gebruikelijk was, zonder dat elke na-schoolse minuut verantwoord moest worden.
Als ik lol heb ik een les, steek ik daarsoms vele uren in. Uren waarvoor ik niet ga bedelen voor extra geld. Met het taakbelastingsbeleid is al dat bureaucratische geneuzel en gezanik begonnen.
Overigens geldt hetzelfde in het vrije bedrijf: ook daar worden uren gemaakt die niet worden geschreven, vanwege een innerlijke behoefte of een innerlijk gevoelde noodzaak.
Moby,
Moby,
dat is waar. Hoe sta je ertegenover dat je, de door jou als hobby uitgevoerde insteek opeens als opdracht krijgt, zonder dat je er een minuut bij krijgt?
Dan heb je geen keus meer. Geen idee hoe het bij jouw school gaat. Maar het lijstje MOETEN is eindeloos veel langer geworden dan het lijstje MOGEN.
Nu moet ik mijn auto verkopen (letterlijk) en straks mijn huis. Waarom zou ik dan niet voor die uren betaald mogen worden? Ik MOEST ze doen. Anders had ik tijd gehad elders een bijverdienste te zoeken. Daat had ik nu geen tijd voor.
Vrijwilligerswerk mag nooit verlicht worden. En dat is nou precies wat er gebeurt. Wees blij dat je de keuze hebt, die mogelijkheid zou ik maar koesteren.
Hoe klem kom jij te zitten als je opeens 10 uur per week iets anders te doen hebt???
Ik heb de pre-taakbeleidtijd
Ik heb de pre-taakbeleidtijd niet meegemaakt. Van collega’s die hem wel hebben meegemaakt hoor ik dat de werkdruk toen minder was dan nu. Ik denk dat we nu, nu er zoveel meer taken op het bordje van de docent liggen, het systeem van uren rekenen, hoe oncharmant ook, voorlopig maar beter kunnen behouden. De weinige docenten die een gezonde werk-privebalans proberen te bewaken hebben anders al helemaal niets meer om zich op te beroepen.
Wanneer we zover zijn dat het leraarschap weer een veeleisende, maar behapbare baan is geworden, is het wenselijk het gemierenneuk over uurtjes af te schaffen.
Op dit moment is een leraarsbaan zo vol, dat m.i. het beeld van het leraarschap als baan die voldoening brengt omdat je iets voor jonge mensen kunt betekenen onjuist is. Veel leraren betekenen wel iets, zelfs heel veel, voor jonge mensen, en halen daar voldoening uit, maar dat gebeurt niet in hun baan. Het gebeurt in het vrijwilligerswerk dat ze ernaast doen, toevallig in hetzelfde pand als waar hun betaalde, oppervlakkige, haastige lopendebandwerk zich afspeelt.
Ik haalde voldoening uit mijn werk:
– in gesprekken met mentorleerlingen en ouders, die niet pasten binnen de uren die ik voor het mentoraat kreeg
– in het maken van echt interessante lessen en echt uitdagende, examenwaardige toetsen: niet passend binnen de uren die ik voor voor- en nawerk kreeg
– bij excursies, olympiades, debattoernooien, veelal op zaterdag.
Kortom: ik haalde voldoening uit het onbetaalde vrijwilligerswerk naast mijn gewone betaalde baan, die mij frustreerde omdat ik mijn leerlingen niet kon bieden wat ze nodig hadden.
Dit hoeft niet erg te zijn: heel wat mensen hebben van maandag t/m vrijdag een baan die weinig voldoening brengt, en halen betekenis uit onbetaalde inzet op zaterdag in de sportkantine of in een bejaardentehuis. Niets mis mee.
Echter moest ik als docente constateren dat het mij niet lukte mijn gewone werk te timeboxen binnen kantooruren. Ik was ook ’s avonds en ’s weekends vaak bezig met ‘gewoon’ werk, en kwam daardoor ook op zaterdag niet altijd toe aan ‘betekenisvol vrijwilligerswerk’.
Dan zijn we te ver heen. Dan gaat het niet meer om ‘een interessant boek lezen in de vakantie’, dan gaat het om ‘noodgedwongen een berg administratie- en correctiewerk wegwerken in de vakantie’.
Dat is heel wat anders. In heel veel banen steken mensen onbetaald eigen tijd in werkgerelateerde dingen. Maar nergens is het gemeengoed dat het reguliere werk deels niet wordt betaald.
En dat lijkt me waar Denise op doelt: ze waarschuwt tegen het inleveren van FTE’s “om het reguliere werk goed te kunnen doen”. Je snijdt jezelf lelijk in de vingers als je 1,0 werkt en jezelf voor 0,8 in de contracten laat zetten, om vervolgens als je ziek wordt of wegens krimp je ontslag krijgt, een uitkering te krijgen gebaseerd op die 0,8. En je snijdt jezelf ook al lelijk in de vingers in al die jaren dat je wel gezond bent en je werk doet, door jezelf 0,8 te laten uitbetalen terwijl je 1,0 werkt.
Dat dit gemeengoed is geworden is een van de redenen waarom we steeds minder mannen zien in het onderwijs: die zijn meestal kostwinner, die kunnen zich zo’n salarisoffer niet veroorloven.