BON heeft de kracht van nette argumenten overschat. Het gaat in het onderwijs niet meer om zo goed mogelijk onderwijs voor alle kinderen en jongeren maar om grote financiële belangen van volwassenen in de schil van het eigenlijke onderwijsgebeuren.
Voorbeelden daarvan zijn de rekenen-oorlog, taligheid van de exacte vakken, de onstuitbaarheid van “passend onderwijs”, het spreken over het beschermvrouweschap van de ministerin van onderwijs als het over haar verhouding met de onderwijsraden gaat, de Europa-waanzin zoals het “hoog opgeleid” noemen van 50% van de jongere mensen, bewuste onjuiste conclusies en informatie over vergelijkende Europese of Mondiale leerlingentoetsen, het in stand houden van locale onderwijsmonopolies, de verklerking van de leraren en de ontmondiging van de ouders. Geen enkele politieke partij stelt dat, vóór er meer geld naar het onderwijs gaat, eerst de Augiasstal van het onderwijs schoongeveegd moet worden.
BON zal zich naar mijn mening moeten transformeren in een actiegroep. Het zal duidelijk moeten maken dat het niet exclusief een club van onderwijzers, leraren en docenten van het tertiaire onderwijs is.
Wil BON als actiegroep succes hebben dan zal het bondgenootschappen moeten sluiten en om dat te doen zal zij, net als vroeger de gereformeerden, achter het principe van souvereigniteit in eigen kring moeten staan. Iedereen mag gelukkig worden met zijn eigen gekoesterde onderwijsvorm en inhoud. De vrije scholen en de montessori-scholen, de Islamitische scholen, de creationistische scholen en de scholen met de Bijbel, de internationale scholen die opleiden voor het Geneefs of Frans Baccalaureat, de scholen voor afstandsonderwijs, ja zelfs scholen die zich helemaal concentreren op het slagen voor een eindexamen. Als BON daardoor maar de kans krijgt om een goed gespreid net van BONscholen in Nederland aan te leggen.
Voor het verkrijgen van overheidssubsidie zullen de scholen wel aan minimale RESULTAATseisen moeten voldoen. Ze mogen niet ontaarden in jeugdsociëteiten die de jeugd van de straat houden.
De rekenoorlog is een voorbeeld van een conflict met de gevestigde macht die nog heel lang kan duren en die we daarom niet moeten proberen te winnen. Het is voldoende dat in BONse scholen de BONse methode wordt toegestaaan en de leerlingen conform daaraan getoetst worden.
Om haar ideaal gedeeltelijk te kunnen verwezenlijken zal BON dus doel en middelen moeten aanpassen:
Doel: Elk kind kan overal in Nederland onderwijs volgen dat voldoet aan de beginselen van BON
Elke ouder krijgt veel meer keuze bij het zoeken van een geschikte school voor zijn kind. Dat gaat samen met grote versoepeling van de voorwaarden voor het stichten van een school, en vrijheid in de organisatie ven de school, de inhoud van de lesstof en het toestaan van lesmethoden. (hier is methode niet in de nieuwe betekenis van leergang gebruikt; de overheid moet geen controle over de inhoud van leerboeken mogen uitoefenen). Zo kan BON steun krijgen van ouders van diverse pluimage voor een geallieerde invasie in Onderwijsland om aan de tyrannie van de oligarchen een einde te maken. De politici zullen dat nooit voor ons doen.
Als er BONners zijn die het met mij eens zijn zou ik met hen graag een studiegroep hierover met hen willen oprichten.