Hoewel ik probeer mijn aandacht te bepalen tot het overleg met mijn advocaat om de tweede procedure te starten, word ik zo nu en dan noodgedwongen afgeleid.
Wat is het geval: na ontslagen te zijn, ben ik in de WW beland.
Mijn idee was om als zelfstandige de boer op te gaan, want bij elke vacature als docent bestaat het levensgrote gevaar, dat ik direct weer over de normjaartaak in aanvaring kom met een bestuur.
En dus dat ik weer heel heel erg ziek word.
Dat probleem probeerde ik te omzeilen door als zzp-er ingehuurd te kunnen worden. Op die manier hoef ik geen ruzie te maken over een taakbeleid en de school kiest ervoor mij per uur in te huren. Het leek me een oplossing om in ieder geval te kunnen werken.
Daar is SCOL, mijn oude werkgever, het niet mee eens.
Ondanks dat zij mijn arbeidsovereenkomst ontbond op hetzelfde moment dat er bij SCOL een relevante vacature openstaat en dat het hele conflict officieel geheel buiten mijn schuld om is gebeurd, wenst zij dat ik geen toestemming krijg als zelfstandige te opereren. "er zijn voldoende vacatures, dus mevrouw gaat maar solliciteren".
Dat komt neer op: Wij willen jou niet, al zitten er leerlingen zonder docent. Het interesseert ons niet dat je echt heel erg ziek bent geweest van deze toestand. We weigeren je de ruimte te geven op een gezonde manier aan het werk te gaan.
Ik zal ook hierin de voorgeschreven stappen en procedures volgen. In het belang van mijn gezondheid blijf ik thuis. Ik had het graag anders gezien.
Elke behandelend arts is het met me eens, ik verzin zoals gebruikelijk helemaal niets.
Denise
Ik heb jouw situatie niet
Ik heb jouw situatie niet helemaal gevolgd, maar intussen zie ik dat je in de WW zit en ziek bent geweest van alle gedoe.
Kijk, en juist zulke vooruitzichten maken dat leerkrachten 'voor de vorm' maar meedoen met zaken waar zij het eigenlijk niet erg mee eens zijn. Want men wil z'n baan, als puntje bij 't paaltje komt. toch wel graag behouden en men werkt liever in een goede collegiale sfeer dan in een staat van conflict.
Want een overspannen toestand komt de leerlingen al helemaal niet ten goede. Die krijgen wellicht frustraties over zich heen die zij helemaal niet verdienen.
Daarom halen volgens mij de meeste leerkrachten hun schouders op, doen net alsof ze interesse hebben, en doen ze misschien aan zeer lijdelijk verzet dat niet al te opvallend is voor de 'boven hen gestelden'.
Ik heb het gedoe van dat taakbelastingsbeleid altijd een overbodige bureaucratische exercitie gevonden (heb moeten meewerken aan het opstellen ervan); voor die tijd had je een loon en alle voorkomende werkzaamheden vielen gewoon onder dat loon. Hoefde je verder weinig te verantwoorden, behalve dat je voor goede resultaten diende te zorgen (binnen de mogelijkheden).
Ruzie met een werkgever heb ik ook wel gehad (ook buiten het onderwijs). Aangezien ik de baan wilde houden, volgde daarna steeds het moeizame proces van het herstel van onderling vertrouwen. Inderdaad, vertrouwen komt te voet en wel met pijnlijke voeten.
Soms kies je de beste optie en laat je 'principes' voor wat ze zijn, beseffend dat je 'eigen' principes ook nogal eens rekbaar voor jezelf blijken te zijn.
Ik vraag mij dus af wat je nu gewonnen hebt; vandaar deze reactie.
Nee, misschien win ik er niks
Nee, misschien win ik er niks bij. Ik ben alleen niet van plan me dood te laten drukken door deze werkgevers. Waarom zou ik? Ga ik daar beter van lesgeven? Is dat gezond voor mijn eigen gezin?
Laatst een collega met reuma gesproken. Ze mag een aantal uur per week werken. Er wordt dagelijks aan haar hoofd gezeurd dat ze meer moet doen. En ze doet al minimaal 8 – 10 uur per week boven haar aanstelling.
Denk je dat zij blij is, als ze verrekkend van de pijn thuis bij moet komen omdat ze weer geen nee durft te zeggen.
Toen ik aan herstellen was van een longontsteking begon ik met 3 uur per dag. Ik heb ELKE DAG moeten knokken om naast die drie uur niet meteen nog 3 uur ingezet te worden. Wat is dit voor waanzin? Ik meldde me nooit ziek. Als ik naast mijn enorme inzet op een gegeven moment rust nodig heb, dan dient dat gerespecteerd te worden.
Ik ben en blijf van mening dat de beerput open moet. Zo simpel is het. Nee, ik laat me niet onder de grond douwen., Nee, het mag niet stiekem. Nee, als mijn baas aankomt met een hoeveelheid tijd die voor een taak geldt die zo onwaarschijnlijk is, vind ik dat de baas daar eerlijk over moet zijn. Dus nee, ik werk gewoon niet mee aan de poppenkast. Als ze wat te zeggen hebben doen ze het verdorie maar hardop.
Volgens de berichten "komt de docent niet alleen met zijn rug tegen de muur tegenover een bestuur te staan".
Nou sorry, er gebeurt niets anders dan dat. Zelfs na op hun verzoek ontslagen te zijn, heeft een bestuur nog zeggenschap over mijn gezondheid. Mijn simpele vraag is: waar houdt dit op.
Wat mij betreft hier. Dan ben ik maar de idioot. Ik denk dat als al die murw geslagen honden die mijn collega's zijn een paar maanden rust zouden nemen, ze tot dezelfde conclusie komen: je werkgever maakt je ziek. Niet je werk, je werkgever.
Afhankelijk van de resultaten
Afhankelijk van de resultaten van de juridische processen die Denise voert doet zich mogelijk een onverwachte kans voor de leraren voor om een einde te maken aan hun knechtschap. Dat is dan tevens een kans voor de leerlingen en het gehele secundair onderwijs op ingrijpende verbeteringen want die "doen alsof" cultuur van de leraren blijft anders mogelijk nog over vele jaren heel het secundair onderwijs en dus ook het voorafgaand en volgend onderwijs enorm schaden. We moeten nog even afwachten hoe de processen van Denise aflopen maar als Denise wint, wint ze niet alleen voor zichzelf maar toont zij tevens haar collega's een begaanbare weg om ook te winnen. Die moeten nu heroverwegen of ze het beste af zijn met de bestaande toestand of de kans moeten grijpen massaal Denise's succesformule te volgen. Hoe massaler de navolging van Denise des te geringer zijn de risico's voor de individuele leraar.
Nog even dit. Het
Nog even dit. Het schoolbestuur handelt volkomen rationeel. Als ik in hun schoenen stond en niets aan de taakbelasting zou willen veranderen zou ik zeker Denise niet als zzp-er inhuren. Dan zou ze een volledige overwinning behaald hebben en dat zou een "slechte" invloed uitoefenen op mijn andere dienst-knechten en -meiden
@ mailmaison 2x, hierboven
@ mailmaison 2x, hierboven
Theoretisch is dat waar.
Praktischer lijkt me dat "het gevecht" van docenten tegen hun hierarchische (pseud0-)superieuren gemakkelijker te winnen is als ze zich, per school of zelfs per vakgroep "bundelen" en als "bundel" hun positie en wensen kracht bijzetten (en doorzetten !) bij de hierarchie.
Dat zal de eerste paar keren uitkomen op disciplinaire, zelfs gerechtelijke procedure. Naarmate deze soort actie van een enkel moment-en-plaats zich repeteert naar wat meerdere locaties en momenten zal de weg van procedure niet lang handhaafbaar zijn.
Stokkend onderwijs, met de juiste publieke acceptatie, zal blijken een politiek onhaalbare vertoning te zijn, waarbij het niet moeilijk zal zijn de blaam op de pluche-houders te leggen. Feitelijk is de huidige toestand in veel scholen al nabij die stokkende toestand, er is niet veel nodig om dat allerwegen duidelijk te maken.
Die aktie stelt feitelijk de vraag op scherp : wie er souverein is in de klas, en – collectief gezien – in de school. Die vraag wordt gemakkelijker te beantwoorden naarmate, waar dit gestart wordt, de school kleiner is en meer direct afhankelijk van de rustige dagelijkse schoolgang en schoollessen. Immers, zeer grote scholen kunnen gemakkelijkder vervangers of hulpkrachten inzetten, en zo deze soort actie breken.
(Lijkt me bij uitstek een taak voor een vakbond, om dit te organiseren en coordineren. In "de metaal" kunnen ze dat, bij ambtenaren dreigen ze geregeld mee ; waarom niet bij leraren ?).
Bezwaar : de onderlinge solidariteit tussen leraren, die hiervoor nodig is (al mis het maar op een enkele school) – bestaat die wel ? laat die deze soort actie toe ?
Ik betwijfel dat grosso modo – blijft enkel het collectieve klagen (zoals bijvoorbeeld ook in dit forum, en in de schoolse wandelgangen als de hierarchie het niet hoort) – en dat is zeker niet voldoende voor een onderwijsrevolutie – die er toch zal moeten komen.
@ sassoc, hierboven
@ sassoc, hierboven
tikfout : mis : moet zijn is –
Nog een hamvraag in dit
Nog een hamvraag in dit verband: waarom blijven leraren zo verdeeld, dat zij zo makkelijk over zich laten heersen?
We zijn een enorme beroepsgroep. Ons werk is van direct dagelijks belang voor twee miljoen schoolgaande kinderen. Ons beroep is formeel beschermd. Naast de borrelpraat over leraren wordt in het algemeen het belang van goede leraren breed erkend. De leraren die ik ken zijn *doorgaans* betrokken, hardwerkende, flexibele, rationele, genuanceerde mensen waar je een potje mee kunt breken. Je zou denken dat een beroepsgroep met dergelijke kwaliteiten voor zichzelf kan opkomen.
Niettemin laten we ons als beroepsgroep zo piepelen, dat de arbeidsvoorwaarden verslechteren waar we bij staan. Niet zelden flink verslechteren, zoals bij de HOS, het FuWaSys met de leraar op de laagste sport van de salarisladder, de wet-BIO, vijf jaar nullijn, de steeds grotere klassen, de arbeidsverhoudingen waarbij het bestuur steeds meer zeggenschap kreeg over onze beroepsuitoefening en beloning. Met als kroon op het werk straks de gedwongen 'assessment' (al of niet met peers) en dito 'professionalisering' in het kader van de verplichte registratie, in combinatie met de uitgeholde ontslagbescherming, die er toe zullen leiden dat mensen als Denise niet alleen un baan, maar ook hun bevoegdheid verliezen.
In weerwil van deze salamitactiek van evidente verslechteringen en bedreigingen organiseren leraren zich zo belabberd, en is de formele vertegenwoordiging van de beroepsgroep in beleidskwesties zo idioot geregeld, dat een paar procent jaknikkers (de vóórstemmers bij het Nepnationaal Onderwijsakkoord) volstaan om de beroepsgroep in wéér slechter vaarwater te doen belanden.
Vergelijk dat eens met de manier waarop werkgevers zich verenigden, sinds de invoering van de lumpsum. Op aangeven van de overheid hebben besturen en directies de macht en het geld volledig naar zich toe weten te trekken. Ze zijn georganiseerd in uitstekend geoutilleerde sectorraden, betaald uit voor onderwijs bestemd belastinggeld. Praat de minister met 'het veld', dan praat zij vooral met de werkgevers, en luistert hooguit plichtmatig naar leraren, die ook niet vertegenwoordigd zijn in haar formele adviesraden. De sectorraden acteren als vertegenwoordigers van 'de sector onderwijs', en niet als de smalle werkgeversclubs die zij in werkelijkheid zijn.
De ideologie van de privatisering, de lumpsum en de 'corporate approach' van scholen (overheid schuift belastinggeld naar privaat bestuur dat slechts een marginale 'output'-verantwoordelijkheid heeft en verder kan doen wat het wil) is uitgepakt tegen het belang en de zeggenschap van de beroepsgroep van leraren. Het rituele polderen tussen werkgevers en werknemers wordt gecontamineerd door een 'alles is voor Bassie'-mentaliteit bij de werkgevers, die keer op keer en steeds weer terecht durven rekenen op de steun uit Den Haag.
Steun die ook deze keer niet ontbreekt, met een ex-bestuurder en de zoveelste privatiseringsideoloog op het Haagse pluche.
Leraren zullen het toch echt zelf moeten doen, dat organiseren en verzet plegen. Uit Den Haag en de burelen van de sectorraden komen echt geen cadeautjes; hooguit zalvende woorden over die toch zóóóóóóó 'belangrijke leraren' die moeten dienen als glijmiddel om hun werkgeversvriendelijke beleid opnieuw door de Kamer te jassen. En zelfs een deel van de leraren in slaap te sussen.
@sassoc
@sassoc
De solidariteit kun je inderdaad vergeten; die is er niet. Het lijkt wel of alleen de onderklassen (schoonmakers, industriearbeiders) of de bovenklasse (huisartsen, bankiers) snappen dat verzet loont; de middenklasse is misschien wel bang om voor onderklasse aangezien te worden, en heeft zichzelf door de bovenklasse laten wijsmaken dat actievoeren minderwaardig is. Daar hebben we 'm weer: het Nederlandse minderwaardigheidscomplex. Docenten vinden het zó belangrijk dat anderen positief over hen denken; dat vinden ze véél belangrijker dan hoe zij zélf over zichzelf denken. Solidariteit in het onderwijs is er hooguit als de overheid een te grote, direct duidelijk voelbare, landelijke ingreep doet: een plotselinge loonsverlaging, een plotselinge forse inkorting van een vakantie. En daarom doet de overheid zoiets ook niet: die wurgt heel langzaam.
Als de solidariteit er wél was, was het überhaupt nooit zover gekomen. Vooral ook daarom word ik geen lid van een bond als AOb: waarom zou ik betalen aan een bond waarvan de leden geen actie willen voeren terwijl daar alláng aanleiding toe is? Daarmee beloon ik alleen maar wangedrag; passiviteit noem ik hier ook wangedrag.
Denise zit denk ik gewoon helemaal op de juiste, en enig overgebleven weg waarop snelle veranderingen afgedwongen zouden kunnen worden: de juridische weg. Wat BON, LiA en enkele grote oppositiepartijen in het parlement ondertussen klaarspelen is slechts het vertragen van de verslechtering. Wellicht zouden BON, LiA en de bedoelde partijen er goed aan doen om Denise publicitair en financieel te steunen in haar juridische strijd.
hoe dan ook,
hoe dan ook,
ik zit maandag bij mijn advocaat. Het is hoog tijd de volgende ronde te activeren.
Er komt deze week ook een website in de lucht: www.iemanddoetiets.nl
Ik heb niet stil gezeten. Denise
Bij het kiezen van een
Bij het kiezen van een strijdmethode tegen de bovenbazen moeten we zeker in beschouwing nemen dat als gevolg van de manier waarop schoolbesturen met hun leraren omgaan een antiselectie op assertiviteit heeft plaatsgevonden die het laten ontstaan en het in stand houden van een lerarenopstand bemoeilijkt. Verder lopen de initiatiefnemers van de opstand bij een gebruikelijke staking de grootste risico’s al zouden die afnemen als vrijwel alle leraren gelijktijdig hun werk neerleggen. Maar met zo weinig solidariteit en ruggengraat in de opstandige groep moet een gewone opstand welhaast mislukken. Ook is het maar de vraag of de bestuursrechter meewerkt; hij let misschien te veel op de korte termijn belangen van de leerlingen en verbiedt misschien daarom de leraren te staken op momenten waarop zij daarmee de grootst mogelijke ontregelingen in het onderwijs kunnen veroorzaken. En het is in het onderwijs al zo moeilijk om met behulp van stakingen te ontregelen. De schade van slecht onderwijs op de economie is enorm maar net als de gevolgen van een onderwijsstaking pas op langere termijn vaststelbaar. Bij weigering om feitelijk overwerk te verrichten ligt het anders. De initiatiefnemers hoeven helemaal niet bang te zijn de dupe te zullen worden. Zij zijn mogelijk de eerste docenten die minder hard hoeven te werken voor hetzelfde salaris. En alle deelnemers hebben een grotere kans op inwilliging van hun eisen dan in het geval van een gewone staking. We hebben dan waarschijnlijk de rechter op onze hand.
We moeten ons dáár over de drempel storten waar die het laagst is.
Het publicitair deelnemen van BON heeft een klein nadeel. Het versterkt het onjuiste beeld dat BON een lerarenbelangengroep is. BON is er voor beter onderwijs en het steunen van een lerarenopstand is dus geen doel maar een middel.
@Malmaison
@Malmaison
In landen als Frankrijk, Denemarken en Zweden weten docenten prima dat staken en actievoeren zin heeft, dus waarom zou dat in Nederland anders zijn? En ouders vinden het meestal niet al te prettig dat kinderen wekenlang thuiszitten of op straat rondhangen; dat "nietsdoen" vinden ze in de vakantie vaak ook al niet al te fijn.
Overwerkte, onderdrukte en vernederde docenten kunnen nooit in het belang zijn van goed onderwijs. Bovendien is Denise slechts bezig scholen zich aan de wet te laten houden. Dat verkeerde beeld van BON, dat hebben anti-BONners vooral omdat ze denken BON daarmee zo makkelijk in de hoek te kunnen drijven. Maar dat werkt alleen als je daarmee ook echt rekening gaat houden. Daar heb je 'm weer: je moet handelen uit eigen overtuiging, intern gericht dus, en niet extern gericht, dus niet in de zin van "wat zullen ze nu weer van me denken" of "hoe zullen ze me nu weer zien" (daarom zijn die plaatjes van leerlingen op de LiA-website ook zo ontzettend fout). BON kan toch moeilijk gaan wachten tot de leerlingen en/of de ouders in verzet komen; beide groepen zien het probleem niet.
@Em70
@Em70
Je opmerkingen doen me denken aan de titel van een boek van Richard Feynman: What Do You Care What Other People Think?
@Mark
@Mark
Ik ken dat boek niet, maar het is absoluut waar dat ik op dit punt veel uit boeken geleerd heb, en dat zijn voor mij zeer belangrijke lessen geweest.
Het ironische van de titel
Het ironische van de titel van het boek van Feynman is overigens dat in de huidge academische wereld maar 1 ding belangrijk is: wat andere mensen van je denken…..
Je bedoelt middels citaties?
Je bedoelt middels citaties? Ja, daar zeg je wat; zo had ik het nog niet bekeken. Maar in de wereld van de wetenschap gaat het dan tenminste nog om onderbouwing, om argumenten, en om dingen kunnen reproduceren. Hoop ik. Het lijkt mij vreselijk, die rusteloze publicatiedruk en citatiescores. Ook weer zo'n vorm van georganiseerd wantrouwen en sturen op meetbaarheid.
@Denise
@Denise
Ik zie nog wel één probleem: wat nou als de juridische tegenpartij, eventueel daarin gesteund met middelen van de VO-raad, jou een zeer aantrekkelijk schikkingsvoorstel doet? Dat ze je echt héél veel geld aanbieden, op voorwaarde dat je je juridische strijd staakt en je er verder je mond over houdt? Wat ga jij dan doen? Sluit je bij voorbaat uit dat je op zoiets zou ingaan, of niet?
@em70
@em70 Deze huidige, tweede ronde gaat over overuren. Ik zie absoluut de zin ervan daar een gerechtelijke uitspraak over te eisen. Dat kan niet afgekocht worden. Wat de derde ronde betreft: dat gaan ze in eerste instantie niet eens serieus nemen. Tot ik het onderbouw. Als het zover is, snap je waarom ik dit antwoord geef. Er wordt blijkbaar pas geluisterd als je herrie maakt. Dus sla ik heel hard op tafel. Ik heb nu helemaal niets. Afgelopen maand nul salaris, nul ziekengeld, nul ww. Dat komt wel, anders heb ik pas echt een probleem. Maar geld is niet het doel. Het is blijkbaar het enige middel wat misschien werkt. Het doel is, een schoolbestuur aansprakelijk te stellen en op de een of andere manier te laten voelen dat ze fout zijn. Dat voelen ze nu nooit, er is niets als repressaille. Niets. Afkopen is geen optie. Dan is, ongeacht het bedrag, alles voor niets geweest.