rechtszaken

Donderdag 05 september om 14 uur wordt er aan de rechtbank in Leiden zitting gehouden voor het verzoek van SCOL om een de arbeidsovereenkomst met een docente te ontbinden.

Of anders gezegd: een schoolbestuur probeert een docent te lozen.

Waarom is dit belangrijk? Het gebeurt regelmatig lijkt het.

Toch vind ik het persoonlijk heel belangrijk. Ik heb er indertijd heel bewust voor gekozen weer voor de klas te gaan staan. Wat mij betreft komt de kwaliteit van het onderwijs erop neer, wat je de leerlingen allemaal probeert bij te brengen en op welke manier je dat doet.

Aan onze afdeling, VMBO te Leiden, houdt dat in:

• Je bevordert teamvorming. Je leert ze, dat( soms) het belang van de groep voor dat van hen persoonlijk gaat. Het is onmogelijk om aan 25 aparte mensen tegemoet te komen tijdens iedere les, dus iedereen doet wat water bij de wijn. De leerlingen die zelf een team met hun sport begeleiden, hebben het snel door en helpen je met bouwen.
• Je eist respect voor elkaar en elkaars eigenschappen, al zijn die per persoon verschillend en krijgt iedereen van huis uit andere dingen mee.
• Je leert ze structureel een probleem aan te pakken en op te lossen.
• Je leert ze de vakkennis van het vak dat je geeft.
• Je leert ze universeel denken, omdat ook iemand anders hun werk moet kunnen begrijpen.

en zo nog een aantal dingen.

Dat betekent, dat het werk, als je het goed doet, intensief is. Dat vnd ik prima. Ik vind het geweldig om in de loop der weken en maanden en jaren de kinderen te zien bloeien en groeien. Dat ze leren wat ze aan je hebben en dat het ok is om soms keihard tegen iemand aan te botsen. Daar werk je je samen weer uit en dan groei je verder.

Bij wiskunde VMBO hoort een immense hoeveelheid nakijkwerk. Dat nakijkwerk is een van de fundamenten van mijn opbouw. De leerlingen "praten "tegen me via hun werk. Ik snap hun gedachtengang, zie hun instelling, hun begrip of het gebrek eraan etc etc. Kortom: dat nakijkwerk is belangrijk om goed te doen, wil het bijdragen aan het resultaat. Bij wiskunde hoort ook een relatief groot aantal leerlingen die na de les nog even aanloopt om iets te vragen. Als mentor komen ze in de puzes makkelijk naar je toe voor het een of ander. Er zijn vergaderingen etc etc etc

Het ontwikkelen van vakoverstijgend materiaal en het bewaken van de doorlopende leerlijnen vind ik erg leuk en ze worden van de sectie gevraagd.

Met al die dingen heb ik geen enkel probleem. Ik doe het graag. maar als tegenhanger bepaal ik wel dat ik een zeker aantal uur per dag of week werk en verder mijn tas in de hoek gooi. Dicht, wel te verstaan.

Er is voldoende onderzoek gedaan, dat elk mens na een bepaalde mate van  inspanning,  rust en ontspanning nodig heeft. Hoe intensiever de inspanning, hoe belangrijker het rustmoment. En dus eis ik dat op. Dat is geen zwakte, zoals ik keer op keer verwijtend over me heen gestort kreeg, maar sterkte. Ik geef de ruimte aan die mijn werkgever van mij krijgt en daarnaast is het mijn eigen leven. Mijn gezin, mijn huishouden, mijn sport. Ik vind het erg belangrijk, om met mijn dochter te gaan sporten. Om met mijn tienerzoon rustig op de bank te zitten en een gesprek te voeren. Om te knutselen en te borduren en te lezen en jammer genoeg ook om zo nu en dan te poetsen thuis.

Zodra dingen gaan botsen, hetzij omdat ik mijn werkgever te weinig tijd en inspanning gun, hetzij omdat mijn werkgever teveel inspanning en tijd opeist, dien je te overleggen. Een professioneel werknemer is kritisch naar de organisatie en denkt oplossingsgericht mee.

Staat in de wet, in de code goed bestuur, in een cursus time management en zo nog een HELE lijst.

Het overleg met mijn werkgever laat zien, dat er een wezenlijk verschil zit tussen papieren uitingen van fatsoen en het naleven ervan. Tussen op papier een competente schoolleider of bestuur te vormen en de praktische uitvoering van die taak.Dan heb je een aantal keuzes.

Of je accepteert de oneerlijkheid en probeert uit alle macht tegemoet te komen aan de opgelegde eisen.

Of je vraagt welke onderdelen van de opgelegde eisen afgezwakt kunnen worden, zodat er minder inspanning / inspanning per uur vereist is.

Zoals vermeld lees ik graag. een van de laatste boeken die ik gelezen heb zijn de herinneringen van Aletta Jacobs.  Toen ik dat boek las werd ik er hard op gewezen dat wat ik voor mijn kiezen krijg niet te vergelijken is met wat er in die tijd speelde. Die vrouw heeft voor sommige dingen jaren en jaren moeten knokken. ZIJ moest de wet ook veranderen, ik hoef dat helemaal niet.

Als dat werk  is al voor mij en ons gedaan. De ouders van onze grootouders hebben gevochten voor de huidige wetgeving op een manier waar wij ons niets bij voor kunnen stellen. Volgevreten en gepamperd als we zijn. We mogen heus wel  klagen en piepen, we mogen niet al die moeite die er is gegeven zomaar uit handen geven omdat we het "eng" vinden. Dat zou volkomen respectloos zijn. We herdenken de mensen die in de oorlogen gevallen zijn voor onze vrijheid met duizenden mensen tegelijk. Als het zuur bevochten recht op je ( geestelijke) gezondheid uit je handen getrokken wordt lopen we met de staart tussen de benen weg. Ik zou me kapot schamen, maar dat ben ik.

Morgen leg ik maar 1 vraag aan de rechter voor. Mag een docente, die aantoonbaar geschikt is voor haar werk,die niet boventallig is,  wiens inzet nooit een issue is geweest en die het recht opeist om vragen te stellen en haar mening te geven, zonder enig gevolg voor de werkgever eruit gegooid worden. Wiens enige argument is dat de werkneemster te kritisch is.

Tot slot:hoeveel toeval bestaat er. De commissie arbeidsvoorwaarden van de VO raad, diezelfde raad die naar het lijkt  de cao onderhandelingen dicteert, bevat  de dame die in haar eentje het bestuur vormde waar ik mee bots. ( Er heeft inmiddels een fusie plaatsgevonden)  Ik kan redelijk goed lezen en volgens mij staat de VO raad een sterke, professionele docent voor, wiens rechten gewaarborgd blijven. Dat is toch wat ze als een mantra herhalen?