VerBONning valt onder vrijheid van onderwijs

Er is in Nederland een belangrijke overeenkomst tussen de zorg voor oude mensen en jonge mensen. De overeenkomst is dat beide (gedeeltelijk) gefinancierd worden door een omslagstelsel. Iedere Nederlander ontvangt vanaf zijn 65ste levensjaar een voor iedereen gelijke uitkering maar om dat mogelijk te maken hebben niet alle mensen in hun productieve levensfase even grote financiële bijdragen geleverd. Elk in Nederland wonend kind heeft vanaf zijn 4de levensjaar recht op onderwijs maar niet alle ouders betalen daar even veel geld voor. In beide gevallen komt het benodigde geld binnen via de belastingen. Bij de AOW heeft men vroeger zich ingespannen om dat laatste te camoufleren. En dat is begrijpelijk want van oude mensen verwacht men niets meer terwijl kinderen er voor moeten zorgen dat ’s lands schatkist steeds wordt bijgevuld. Daarom is er ook een plicht tot het volgen van onderwijs, de leerplicht waarvan de overheid denkt dat dat een verblijfsplicht in een schoolgebouw is. De AOW was oorspronkelijk een ereschuld van Nederland aan de peribellicuse werkende generatie door hun inspanningen het postbellicuse Nederlandse Wirtschaftswunder mogelijk hadden gemaakt. Dat ligt voor het onderwijs anders. De hoge financiële bijdragen die goedverdienende ouders aan de bekostiging van het onderwijs geven bevatten een stuk eigenbelang: Hoe beter de Nederlanders zijn opgeleid des te meer welvaart wordt er voor iedereen geschapen. Vergelijkbaar met de kosten voor defensie die dienen om verworven welvaart veilig te stellen. Daarom werd van het begin af aan geld om het onderwijs te financieren mede uit de schatkist gehaald terwijl vroeger de belastingdienst de AOW slechts faciliteerde. Maar er zijn meer verschillen: Terwijl de AOW-ers hun geld naar eigen inzicht mochten besteden MOESTEN de kinderen naar school, kregen ouders het geld dat voor het volgen van onderwijs nodig is nauwelijks in handen (denk aan de bekostiging van schoolboeken) en werden aan de ouders in de loop der jaren steeds minder keuzemogelijkheden geboden. (Zelf wilde ik dat al mijn kinderen het diploma Gymnasium-β van vóór de Mammoutwet in een school met een akademische ambiance zouden kunnen halen maar die mogelijkheid is afgeschaaft en de overheid heeft mij nooit geloofwaardig gemaakt dat dat nodig was). De meeste ouders slikken zonder morren dat zij steeds minder in te brengen hebben in het WAT, HOE en WAAR van het onderwijs aan hun kinderen. Het onderwijs gaat wat dat betreft steeds meer lijken op de enige jaren geleden afgeschafte militaire dienstplicht. Ouders zouden zich daartegen moeten verzetten maar omdat ze meestal beide werken laten zij zich die overheidsbemoeienis met onderwijs aan hun kinderen maar aanleunen. Medezeggenschap van ouders heeft zelden betrekking op zaken die er het meest toe doen. Er zijn twee redenen waarom ouders zich daartegen zouden moeten verzetten. Onderwijs is een deel van de opvoeding en om bloedvergieten te voorkomen mogen de ouders in grote mate zelf bepalen hoe HUN kinderen worden opgevoed. Australische en Canadese toestanden waarbij kinderen van de oorspronkelijke bevolking bij hun ouders weggehaald werden om te integreren in de cultuur van de blanke nieuwkomers kennen we gelukkig niet. In onze vroegere zuilenmaatschappij moesten we kiezen voor tolerantie of burgeroorlog, net als in Libanon waar het uiteindelijk burgeroorlog geworden is. De tolerantie op onderwijsgebied was in Nederland op zuilen en niet op individuen gericht. Bij het verdwijnen van de zuilenmaatschappij hebben de ouders verzuimd om zich te verenigen voor vrijheid van onderwijs en kwam het onderwijs in handen van een poltiek-educatieveconglomeraat “met maffiose kenmerken” zoals Prof Heertje stelde. En nu betalen veel ouders in de vorm van overheidsbelastingen voor onderwijs dat ze niet willen.
Er moet een modus vivendi komen tussen ouders die ook via het onderwijs invloed willen uitoefenen op de opvoeding van hun kind en de overheid voor wie een hoogopgeleide bevolking een wapen moet zijn in de strijd voor het behoud van onze welvaart. In de grondwet komt dat laatste tot uitdrukking in het gebod aan de overheid om op de deugdelijkheid van het onderrwijs te letten. De overheid moet dus geen quranscholen of talmoedscholen subsidiëren. Maar als het gaat om onderwijs dat voorbereidt op ander onderwijs dat op zijn beurt weer voorbereidt op daarop volgend onderwijs of eindonderwijs dat economisch of algemeen cultureel van belang is moeten daar mogelijkheden tot redelijke aanpassing aan ouderlijke wensen komen, ook voor ouders die zich niet als behorend tot een of andere zuil voelen. Ongelijke bijdragen van verschillende ouders aan het onderwijs die voortkomen uit inkomstenbelasting en bezitsbelasting zijn OK maar de overheid moet daar zo veel mogelijk keuzemogelijkheid voor gesubsidieerd onderwijs tegenover stellen. Het wachten is op dit moment op een politieke partij die ouderrechten en debureaukratisering in het onderwijs tot speerpunt is hun programma willen maken. BON moet daar m.i. naartoe werken want alleen zo komen er voor BON echte kansen.