Sleutelkinderen

Sleutelkinderen

Het is me wat. Dat mensen kort van memorie zijn, dat wist ik al, maar dat het erg begint te lijken op Alzheimer in zijn eindstadium daar kan ik met mijn pet niet bij. Nog geen maand geleden viel heel onderwijsgevend Nederland samen met de tweede kamer over de politie die een docent een paar uur liet brommen, ter eigen bescherming omdat een boze stiefvader hem wat wou aandoen, en nu valt heel onderwijzend Nederland over een minister en een tweede kamerlid die het gedrag van zowel de stiefvader als zijn zoontje aan de kaak stellen en zeggen dat er wat kan veranderen wat betreft de ‘schoolbeleving’ van de ouders en wat betreft het respect naar de docent. Wie zei ook alweer ‘het kan verkeren’?

Al jaren word ik doodgegooid met klagende juffen die het heel erg vinden dat ouders geen tijd meer hebben om voor hun kinderen een ontbijtje te verzorgen alvorens ze naar school te sturen. De verhalen over ouders die hun kinderen in pyama naar het opvangcentrum brengen en ’s avonds nog net voor het sluiten van het pand hetzelfde kind komen ophalen kennen we allemaal en we spreken er ook nog eens schande van.

Misschien is het Nederland nog niet opgevallen maar hier lopen hele volksstammen ‘sleutelkinderen’ rond. Kinderen van amper tien-twaalf jaar met om hun nek een touwtje, kettinkje in het geval van welgestelde ouders, met daaraan de sleutel van de voor-of achterdeur van het huis. Kunnen ze zo naar binnen want de ouders zijn toch niet thuis wegens te hoge hypotheek, het opvangcentrum vinden de ouders te duur, en de school sluit de deur op het afgesproken tijdstip dat niet goed aansluit bij de werktijd van de ouders en zo een kind kan toch niet zomaar over straat lopen, dan groeit het geheid op voor galg en rad, nietwaar?

Heeft dit land dan niets met zijn jeugd? Heeft dit land dan niets met zijn kinderen? Niets met zijn toekomst? Is het zo moeilijk om een half uurtje vroeger uit de vlooienfuik te komen om samen met de kinderen te ontbijten? Is het dan zo moeilijk om ’s avonds aan de dis in plaats van met het bordje op schoot voor de kwelbuis aan je eigen kind te vragen ‘en, hoe was het vandaag op school?’ Is het dan zo moeilijk om je kind duidelijk te maken dat de meester en de juf er zijn om ervoor te zorgen dat ook dat kind later een hypotheek kan afbetalen? Is het dan zo moeilijk om van je eigen kind voor die meester en die juf een beetje respect te vragen?

Misschien moet de minister maar eens een postbus 51 spotje laten maken met twee kindjes die voor de spiegel de haartjes kammen en zich daarbij afvragen ‘Wie zijn toch die twee mensen die in hier in het weekend door het huis lopen?’. Maar ze mogen het niet luidop zeggen of vragen want dan komen de jij-bakken. Dan spuwen de ‘ouders’ vuur en krijsen: ‘En jij dan? Jij zit de hele avond op jouw kamer te gamen, of te facebooken, of te bellen en te sms-en,met je vriendjes. Jij bent toch ook niet geïnteresseerd in mij?’ Want dat jij-bakken hebben de ouders gezien toen ze met het bordje op schoot het debat in de tweede kamer volgden. De jij-bakken naar de minister en tweede kamerlid waren niet van de lucht. Dat heet in Nederland ‘debat’.

En als het debat zijn hoogtepunt bereikt dan wordt het van ‘Ja, maar jij was eerst begonnen. Welles. Nietes. Welles, jij begon eerst. Nietes, jij begon eerst.’ Het lijkt verdorie wel een stel kinderen waaraan nooit eens is gevraagd ‘En, vertel eens. Hoe was het op school vandaag.”

Jesse Jeronimoon