De ware columnist.
De columnist dient het belang van zijn eigen groep. Geen enkel ander belang van welke beweging dan ook zal hier naadloos op aansluiten. Stelt de columnist zich in dienst van een politieke beweging dan houdt hij op columnist te zijn. Dat is mijn overtuiging.
Immers, columnisten kiezen niet voor de ene of andere partij, doen ze dat wel dan is hun vrijheid van denken, hun vrijheid van schrijven meer dan beknot. Het idee, het ideaal is hun werktuig, het is het schrijversmateriaal en de bouwsteen van de column. Wanneer ze zich bekeren tot een politieke partij verworden ze tot de likkende weekdieren van de partij-ideologie. De columnist moet ongehinderd en vrij kunnen schipperen en boetseren met zijn ideeën en idealen. Dat staat haaks op de ideologie die uit leuzen en one-liners aan elkaar hangt, het zijn de uiterlijke vormen van de ideeën-loze politieke beweging.
Een column die zichzelf serieus neemt, ook al wil dat niet zeggen dat de lezer hem altijd serieus neemt, bevat geen boodschap waarmee gelijk welke partij voor de volle honderd procent mee in kan stemmen. Als dat wel zou gebeuren dan ontbreekt in de column de stekelige angel, is het niet meer dan een vertelling of een verhaaltje over gebaande paden zonder valkuilen. De columnist propageert dan dat de column uitstekend dienst kan doen als slaapmiddel.
Waarmee niet gezegd is dat de column geen politieke standpunten mag bevatten. Niets menselijks is de columnist vreemd. Ook hij draagt zijn dagelijkse steentje bij aan maatschappij, cultuur en welvaart. Ook hij is betrokken bij de basale dingen van alledag en ook hij beseft, als het goed is, dat hij niet over alles zijn zegje mee kan zeggen. Maar toch zijn de standpunten in de column daarom niet de standpunten van de columnist, ook al zal het publiek voor zichzelf de voorkeuren uit het totale aanbod van columns distilleren tot de columnist behoort tot de eigen politieke groep. Mensen houden nu eenmaal van vakjes.
Het opgesloten worden in het vakje moet de columnist zoveel mogelijk bemoeilijken. Zijn overtuiging niet te willen horen bij een politieke ideeën-loze en one-liners scanderende groep, eist dat. Al was het alleen al om zijn vrijheid van mening en artistieke genoegdoening bij het schrijven te behouden.
Zo zal hij er genoegen in beleven om integriteit te prediken in een integriteitloze omgeving om de integriteitlozen te onderrichten in het hoe en wat van integriteit. In een links blaadje zal hij zich voordoen als rechts-reactionair met de bedoeling angst te zaaien onder de behoudenden. De rechtse krant is voor hem de uitvalsbasis om rood over rood paniek te zaaien in de rechtse gestaalde kaders. De columnist preekt niet voor eigen parochie, verkleurt niet zoals de kameleon. Hij kan niet anders dan in elke kring de rode lap zijn, de lap waar elke stier woest om wordt.
Op die manier werkt de columnist aan zijn column, politieke taak, eigen schrijversvrijheid en zelfbehoud. Zijn politieke taak omdat hij de lezer een zeker mate van onzekerheid voorzet en daarmee hen wakker houdt uit de droomloze slaap van zelfgenoegzaamheid, individualisering en collectiviteit; aan zijn eigen schrijversvrijheid en zelfbehoud omdat de lezer aan de hand van de column de tegenpartij zal wijzen op het feit dat hij als lezer niet zo achterlijk is als het andere kamp wel zou kunnen denken, waarin de lezer zich natuurlijk terdege vergist.
Jesse Jeronimoon
Het Nieuwe Leren
Jesse,
Wanneer mogen we dan jouw column over de zegeningen van Het Nieuwe Leren, Competentie Gericht Onderwijs en de ‘raden’ tegemoet zien? Of is deze column om aan te kondingen dat je vertrekt naar het onderwijsblad van de AOb?
re de ware columnist
Dit werpt een vreemd licht op de ware columnist.
Die dient alleen het belang van de eigen groep want want andere groepen hebben andere belangen. Die beknotten de ware columnist in zijn vrijheid. Het eigen belang maakt vrij.
Nog erger is het wanneer de ware columnist voor een politieke partij kiest. Dan houdt hij op columnist te zijn, hij wordt een likkend weekdier van een ideologie. De ware columnist daarentegen heeft ideeen en idealen, dus kan hij natuurlijk niet bij ” een politieke ideeën-loze en one-liners scanderende groep” horen.
Wie wel? Nou, ik. Ook wil ik graag in een vakje, vind ik meestal niet erg. We zijn nu eenmaal allemaal één grote trosfamilie en dan moet je wel eens een beetje inschikken.
Als dit een column is, Jeronimoon, dan is het een slechte. Als het een reflectie is dan lees ik liever je columns.
Willem Smit