Boksen met de programmamanager

Wekelijks ga ik naar de boksschool. Jong en oud traint er. Zo ook Nout. Nout is een hele dikke jonge die gepest wordt op school. Op de boksschool stuitert hij ook alle kanten heen met als gevolg negatieve reacties. Totdat hij afgelopen zaterdag met mij ging boksen. Ik ontdekte namelijk dat als ik rustig een stoot wilde zetten dat hij dan zijn hoofd om draaide of knipperde met zijn ogen. Dat heb ik hem verteld. Ik zeg Nout, ik vind dat je het geweldig doet vandaag en ik doe het rustig aan alleen we letten vandaag op 2 zaken: focus en proberen niet te knipperen met je ogen. Dat ging heel goed afgelopen zaterdag. En ik heb hem complimentjes gegeven.

Ik word af en toe niet goed van die managers en bureaucraten. Waarom trekken die gasten niet een keer de bokshandschoenen aan? Nee, natuurlijk is dit niet de manier. Maar zo voelen we het allemaal wel een keer denk ik. Neem nou Harry onze programmamanager. Nieuw en onervaren rolt hij het onderwijs binnen. Van alle kanten krijgt hij het flink voor de kiezen. En terecht met schaal 13. Aan de andere kant schiet dat soms ook wel eens te ver door. Tijd voor een tegenactie. Ik heb aan Harry de programmamanager gevraagd of hij een keer met mij mee wilde gaan in een echte klas met leerlingen. Wanneer vroeg hij. Ik zei nu het liefst. Ik speelde het ook een beetje sluw. Ik vertelde dat ik graag zijn ideeën wilde horen over bepaalde zaken. Hij is meegegaan en warempel, hij heeft echt gesproken met de leerlingen. Niet dat dat de oplossing is maar het schept wel iets van een eerste aanzet tot betrokkenheid. Daarnaast is het van belang om de werkvloer onder de neus van de manager te schuiven. Mijn mening.

Ook Harry heb ik laten weten dat ik dat gewaardeerd heb. Niet dat hij nu om is maar hij proeft wel iets van de andere wereld dan alleen zijn pc op zijn bureau en die suffe vergaderingen. Nu nog samen een keer boksen.