Een leerling die door zijn gedrag in de klas de goede voortgang van de les belemmert rooft lestijd van zijn medeleerlingen en door het afnemend lesrendement ook nog eens geld uit ’s lands schatkist. Als je die leerling niet met morele argumenten tot gedragsverandering kunt brengen moet je dat wel proberen door middel van sancties. Het blijkt dat het uit de klas sturen van een leerling of het laten nablijven door veel leerlingen onvoldoende als straf wordt ervaren en het Sweelinck college in Amsterdam is er daarom vanaf gestapt. Het schrijven van strafregels blijkt voldoende saai voor de meeste leerlingen om hen tot gedragsverandering te brengen. Er is geen glamour mee te behalen en een leerling die strafregels schrijft is bezig om stukken van zijn tijd, zijn vrije tijd, te doden. De tekst van de strafregels beschrijft de manier waarop een leerling tijd van zijn medeleerlingen heeft geroofd zodat hij goed begrijpt wat hij fout gedaan heeft en zijn strafwerk moet worden ondertekend door zijn ouders zodat die soms ook druk op de leerling gaan uitoefenen om zijn gedrag te veranderen. Het gaat hier om het oudtestamentische en islamitische “oog om oog, tand om tand”wat nu uitgebreid wordt met “uur om uur”. Het werkt en zo doet het college ook nog aan integratie door een principe van de sharia toe te passen.
BRON: “Pas als de juf lief is zijn de kinderen dat ook” van Hanne Obbink in TROUW van 4 december 2010
Seger Weehuizen
Reacties zijn gesloten.
Referentie
Wel deel van het bovenstaande is van jou Seger en welk deel ontleen je aan het artikel van Hanne Obbink?
I & I
Het genoemde artikel was voor mij zowel informatiebron als inspiratiebron. De Sweelinckschool zegt: pak ze in het dierbaarste wat ze hebben, hun vrije tijd en het werkt. Het “oog om oog, tand om tand, tijd om tijd”, het vergelijken van de Qoeraan met het oude testament en de invoering van de Sharia is een product van mijn inspiratie (het laatste is een genitivus objectivus; ik ben best vindingrijk maar hier bedoel ik de inblazing van de spiritus). Seger Weehuizen
Vergelding versus schadevergoeding
Tegenover deze oudtestamentische logica (met gelijke munt vergelden) staat de herstelrechtelijke logica (de schade vergoeden). Wie tijd rooft ten koste van de eigen leerplicht en ten koste van het leerrecht van medeleerlingen, moet de berokkende schade zoveel mogelijk ongedaan maken. Vanuit de optiek van het herstelrecht ligt het meest voor de hand: de verspilde tijd inhalen (extra huiswerk maken, gecombineerd met nablijven in een huiswerkklas). Maar misschien kan men ook denken aan een taakstraf in de vorm van huiswerkhulp aan jongerejaars.
Nu al een revolutie
Straf geven is op zich al een revolutie. Meestal is er een slap gesprekje dat als strekking heeft dat hij/zij dit toch echt niet meer moet doen. Indrukwekkend…:-) Nee dus.
Strafwerk is dan al een gigantische stap vooruit, maar bij herhaling zou er aan het einde van de rit ook verwijdering mogelijk moeten zijn.
tweede vangnet
De leerling kan op 2 manieren op de straf reageren. Hij kan de straf accepteren en ik denk dat dat op waarschijnlijk zeer korte en mogelijk op wat langere termijn er toe leidt dat hij niet meer probeert om de boel in het hondert te sturen. Als hij de straf niet accepteert en weigert om een voorgeschreven tijdsduur lang strafzinnen te schrijven kan hij alleen nog maar van school gegooid worden. Bij de opvang voor de smashed out waar de leerplichtige leerlingen naar toe moeten (de Haedes?) moet het verblijf voor hem natuurlijk veel onaantrekkelijker worden dan het voort hem op school was. Er moet (afgezien voor geestelijk gestoorden) geen ontsnappen aan de leerplicht mogelijk zijn.
Seger Weehuizen
Uit de les sturen
Uit het artikel in Trouw -helaas niet op de openbare site- blijkt dat uit de les sturen nog steeds wel gebeurd, maar minder. Voor veel leerlingen is het strafwerk al voldoende om tot inkeer te komen. De echte probleemleerlingen komen veel eerder in beeld.
Vroeger 15 à 20 keer per dag een uitgestuurde leerling, nu 10 keer per week, aldus Trouw.
Klaas Wilms
ik zie de straf niet, Holleman
Compenseert een leerling die de goede voortgang van een les heeft belemmerd de tijd die hij van de andere leerlingen geroofd heeft door extra huiswerk te maken in combinatie met nablijven in een huiswerkklas? Door dat maken van die extra opgaven en het langere verblijf in een huiswerkklas compenseert hij alleen maar zijn eigen verspilde tijd. Het kan zelfs zijn dat hij beter in het betreffende leervak wordt dan anders het geval zou zijn. Roof van de tijd van anderen wordt dan een perverse manier om zonder veel wilskracht tot betere prestaties te komen.
In het geval dat de puniendus huiswerkhulp geeft aan jongerejaars heeft hij een erebaantje gekregen want zo iemand zoek je bij voorkeur uit. Jammer voor hem dat het (dan) niet betaald wordt maar een straf is het bepaald niet.
Natuurlijk zijn er ook leerlingen die snakken naar erkenning. Bij zo’n leerling zou je op deze wijze recidive kunnen voorkomen.
Het hoofdidee achter het schrijven van strafwerkregels is dat de leerling het als geheel verloren tijd ervaart. Het is niet leuk, hij leert er niet van en hij stijgt er niet door in aanzien. Je zou de leerling 15 uur strafregels kunnen laten schrijven als in een klas van 30 leerlingen elke leerling een half uur verloren heeft door het geklooi van de puniendus.
Seger Weehuizen
eruit sturen
Ik denk dat daarom een leerling de klas werd uitgestuurd: om de hindertijd door die leerling zoveel mogelijk te beperken.
Toen straf geven nog gewoon algemeen aanvaard was, liet ik leerlingen geen strafregels schrijven; dat vind ik een nutteloze bezigheid. Ik zocht een nuttige tekst uit, en die moest dan zoveel keer worden overgeschreven; staken ze er op z’n minst nog iets van op.
As two spent Swimmers,
that doe cling together,
And choake their Art
Het gaat er om dat een hinderende leerling de eerstvolgende les en de daaropvolgende lessen niet meer bijdraagt aan de hindertijd. Dat kan alleen als de straf door de leerling ook als onaangenaam en nutteloos ervaren wordt of op zijn minst zijn aanzien schaadt. Om die reden is het in elk geval nodig dat de leerling zelf niets nuttigs in het overschrijven kan ontdekken. Het overschrijven mag ook door hem niet met een ritueel geassocieerd worden waarmee hij van zijn zonden bevrijd wordt. Straftijd is verloren tijd, tijd die hem afgepakt is, net zoals hij tijd heeft afgepakt van zijn klasgenoten. Hij had in die tijd leuke dingen kunnen doen en sommige klasgenoten hadden de hun afgenomen tijd willen gebruiken om te leren. De puniendus moet inzien dat zijn gedrag alleen maar verliezers oplevert en hij pas verliezer-af kan zijn als zijn klasgenoten dat ook worden.
Seger Weehuizen