“Ik vind die BON daarom ook een heel enge club”

Zo’n kop doet het natuurlijk altijd goed 🙂 Het is een citaat van Jan Blokker junior (JBJ) in de meest recente Kleio (no 1, jrg 50, mrt 2009), het tijdschrift voor de Vereniging van Dcoenten in geschiedenis en staatsinrichting in Nederland. “Afgeknapt op zijn eigen rol in het management, maar niet op het onderwijs zelf” zoals de inleiding beschrijft, is JBJ “criticaster van het Nieuwe Leren en protagonist van verhalen in het geschiedenisonderwijs.”

JBJ beschrijft hoe hij in een spagaat terecht kwam, enerzijds door voorop te lopen met de invoering van de 2e Fase en daar later weer op terug te komen. Hij ervaart daardoor het zwart/wit of voor/tegen denken waardoor je in een hoek wordt gedrukt (mijn interpretatie); JBJ vindt dat “je in de huidige discussie nauwelijks een genuanceerd standpunt in kunt nemen”. Dit alles lijkt hij te concluderen naar aanleiding van een mailtje van iemand en waaraan hij zijn afkeer van BON lijkt op te hangen: “Die man wilde terug naar de jaren vijftig met dezelfde methodes en rol van de leraar, gezag weer terug. Waanzin, waar je natuurlijk niet geassocieerd mee wil worden. Ik vind die BON, Beter Onderwijs Nederland, daarom ook een heel enge club. Maar het Nieuwe Leren, dat is natuurlijk wel de dood van het onderwijs in Nederland”.
Blijkbaar ontgaat het JBJ dat er binnen BON ook een diversiteit aan (genuanceerde) standpunten mogelijk is. Ik krijg er ’n beetje een déja vù bij (Ton van Haperen).

JBJ is wel een vernieuwer. “Het Vossius […] was traditioneel. Nou is er niets tegen traditie, maar het mag nooit doel op zich worden. En ik heb altijd het idee dat je om de zoveel tijd je methodiek moet veranderen en moet improviseren. En dat gebeurde mijns inziens te weinig.”
Hm. Traditie mag geen doel op zich worden, maar vernieuwen wel?

Vervolgens beschrijft kleio in een flink stuk JBJ’s kritiek op de Tweede Fase, de gebruikte methodes, dat docenten niet meer van de methodes afwijken, de inhoudsloosheid ervan, kritiek tegen Clan Visser ’t Hooft – dat hoef ik allemaal niet te herhalen, het is van gelijke strekking als hier al regelmatig te lezen was. Zijn conclusie: “uiteindelijk werd de verantwoordelijkheid van de docent afgenomen. De docent is administrateur geworden […], vinkt opdrachten af”.

Vervolgens komt er een hele beschrijving van het schrijfproces van de drie (geschiedenis)boeken die hij met zijn vader en jongere broer sinds 2005 heeft geschreven, en de visie op de Nederlandse samenleving die in die boeken tot uiting komt.

Weer terug naar het onderwijs:
“Ik heb altijd gepropageerd dat je je zo min mogelijk van de buitenwereld moest aantrekken. Examenonderwerpen liet ik in 6-vwo in drie weken doen. Tot zes weken voor het CSE ging ik m’n eigen gang. Maar dat waren andere tijden, scholen waren kleiner en richtlijnen beperkter. Ik kan me herinneren dat ik me ergens in de jaren tachtig verschrikkelijk kwaad heb gemaakt dat mensen met hun vuile poten aan mijn vak zaten: moesten we ineens iets gaan doen over Europa. Volstrekt onaantrekkelijk onderwerp. En nu die tijdvakken, wat moet je ermee?”
Oh? Maar toen het ging om de 2e Fase, toen JBJ vond dat er toch wat moest veranderen, mocht hij wel “met zijn vuile poten aan andermans vak zitten??”
Wederom die vreemde spagaat in zijn betoog.

Even terug naar mijn inleiding: JBJ hemelt de oude geschiedenismethode “Sprekend Verleden” op (m.i. terecht), heeft het over de belangrijke rol van de docent (“je wilt iets vertellen. Zoals je dat voor de klas doet, met een verhaal een een beetje provocatief”.) maar wanneer iemand hem vergelijkbare standpunten mailt (blijkbaar als lid van BON) heeft JBJ opeens een ander oordeel. Vreemd. Of op een andere manier genuanceerd?
Ik ben benieuwd wat hij nu werkelijk tegen BON heeft. Misschien iets voor de redactie van Vakwerk?