TROUW opent vandaag, anno Domini MMIX, de 28-ste dag van de koortsmaand, met beschouwingen over ontwikkelingen in het basisonderwijs onder de titel “Basisschool op afstand bestuurd” met de toelichtende titel “Onderwijs lijkt op het bedrijfsleven”. Tom Duif, de voorzitter van de Algemene Vereniging van Schoolleiders stelt dat bij de 230 schoolbesturen met meer dan 10 scholen professionalisering noodzakelijk is. “daar hoort een goed functionerende raad van toezicht bij, die de bestuursvoorzitter kan terugfluiten”. Robert Sikkes “hoopt” dat er bovenop de basisscholen geen dikke dure laag komt van bestuurders die “visies naar beneden gaan uitrollen” Dat “hoopt (niet)” is blijkbaar een euphemisme voor “constateert duidelijk (wel)”. Een buitenstaander hoeft slechts de “mission statements” te lezen om te weten dat het waar is dus Sikkes moet het zeker weten. En ouders verliezen bij het lezen van het missiepapier elke hoop dat ze nog enige invloed op de school van hun kind kunnen uitoefenen.
De crux is dat de schoolbesturen van de overheid steeds meer verantwoordelijkheden krijgen zodat het schoolbestuurder zijn niet meer als vrijwilligerswerk gedaan kan worden. Dat bevordert het ontstaan van 10+ pitters met professionele bestuurders. Duif draait oorzaak en gevolg om en zegt: Schoolbesturen krijgen van de overheid EN DOOR SCHAALVERGROTING steeds meer verantwoordelijkheden. Of moeten wij hier lezen “NEMEN van de overheid DOOR SCHAALVERGROTING steeds meer verantwoordelijkheden”, d.w.z. dat de overheid de regie is kwijt geraakt?
De onderwijshistoricus Prof. Pieter Boekholt brengt in herinnering dat zestig jaar geleden de scholen geleid werden door de bovenmeester die één keer per jaar bezoek kreeg van de schoolopziener en verder zijn gang ging.
De AVS van Duif zegt te vinden dat gauw vastgelegd moet worden wat de bestuurders maximaal mogen verdienen. Het is fijn om te lezen dat de schoolbestuurderen op dit moment het tenminste nodig vinden om op in dit aspect lippendienst aan de gemeenschap te leveren.
Reacties zijn gesloten.
Noord-zuidlijn…
Mooie parallel met een verslag in de VK over de perikelen bij de noord-zuidlijn in Amsterdam.
Als de overheid zich ermee bemoeit, draait de zaak in de soep.
De overheid wil vandaag dit en morgen dat, voornamelijk omdat ze zich bedient van externe adviseurs, met stuk voor stuk hun eigen belangen.
Stel als overheid wat lange lijnen en laat de uitvoerende de oplossingen bepalen.
Bij de noord-zuidlijn dus de aannemer, in het onderwijs de onderwijzer.
Collega van Bestuur en Raad van Toezicht
Sluipend wordt, een handje geholpen door ijverige “adviseurtjes” uit de IJzeren Ring van KPC enz, in Nederland de scholen een nieuw soort bestuur opgedrongen. Het is afgekeken van het bedrijfsleven: het college van bestuur+raad van toezicht-model.
Dat zou dan passen in het Good Governance, een poging van het Ministerie om de rampen te voorkomen die voortvloeien uit de LumpSump-operatie, waarin de verantwoordelijkheden van het ministerie naar de scholen en hun besturen afgeschoven werd.
Een van de modellen voor Bestuur die het meest in de lift zitten is dat CVB-RVT-systeem, afgekeken van het bedrijfsleven. Sinds de financieel-economische crisis kunnen we dagelijks in de media lezen en zien dat dat model bepaald geen panacee is tegen falend management. Er wordt nu zelfs al gepleit om de Raad van Toezicht onder Toezicht te plaatsen en wel van de betrokken mensen zelf waar ze uiteindelijk toezicht op moeten houden. Zo absurd is het.
“Misschien is het niet best, maar je kunt het toch niet tegen houden” zei me laatst een conrector (nee, zeker niet van mijn twee scholen!).
Ik kijk uit naar de volgende parlementaire enquete over tien jaar.
H. Philippens, oa secretaris bestuur van twee scholen havo/vwo
Inzake bovenmeester
De onderwijshistoricus Prof. Pieter Boekholt brengt in herinnering dat zestig jaar geleden de scholen geleid werden door de bovenmeester die één keer per jaar bezoek kreeg van de schoolopziener en verder zijn gang ging.
Zestig jaar geleden waren er nauwelijks klachten over kinderen die niet konden lezen, schrijven of rekenen als zij de lagere school verlieten. Zou daar geen verband tussen bestaan? De conclusie ligt voor het oprapen, maar helaas, er zijn al teveel anti-onderwijs belangen mee gemoeid; de conclusie wordt niet getrokken en we gaan verder met het steeds leuker maken van het onderwijs. Kan het eigenlijk nog leuker dan het nu al is? Ik hoop alleen wel dat al die topbestuurders, consultants en andere de-maatschappij-wordt-steeds-complexer-dus-ik-word-steeds-belangrijker figuren als ze oud zijn een verpleegster treffen die hun infuus een factor 100 verkeerd uitrekent en dat vervolgens flink in hun competentie richt. Maar waarschijnlijk is het mij dan al overkomen.
Zestig jaar geleden
waren er wel degelijk kinderen die niet konden lezen, schrijven of rekenen als ze de lagere school verlieten. Dat werd “opgelost”. Hoe, is discutabel, maar in ieder geval kleinschalig en passend in dat tijdsgewricht. Het huidige idee, dat ieder kind dat uitvalt, te “repareren” is, is helaas ook discutabel. Alleen wordt dat nog niet onderkend.
60 jaar slecht leren
Ik beweerde niet dat er 60 jaar geleden helemaal niet zulke kinderen waren. Ik beweerde dat er (veel) minder klachten over waren. Die klachten komen van de afnemers van de lagere school.
Ik denk dat een van de oplossingen waar u het over heeft, eruit bestond om niet iedereen hoogopgeleid te willen verklaren. Ik herinner mij dat er een tamelijk uitgebreid netwerk was van onderwijssoorten voor kinderen die slecht presteerden op de lagere school (ULO?, IVO?). Tegenwoordig wil men graag dat kinderen die niet hebben leren lezen, schrijven of rekenen (vaak inderdaad niet reparabel) zich enkele jaren later toch hoger opgeleid mogen noemen.
Maar dat was mijn punt niet. Ik geloof ook dat de prestaties van de oude lagere scholen over het geheel genomen veel beter waren. Er druppelt de laatste tijd nogal wat bewijs voor die stelling binnen. Veel daarvan is op dit forum al besproken. Voor de rest verwijs ik naar mijn boze berichtje hierboven.