Lerarentekort anders aanpakken.

Lerarentekort anders aanpakken.

Stel je eens voor dat onze krijgsmacht voor het werven van nieuw kanonnenvlees een campagne zou starten met de ronkende zin: “ Start je carrière in het warme Afghanistan. Ontdek de vernietigende kracht van de bermbom en ervaar de doodsangst aan den lijve.” Of nog beter: “ Is gooien met handgranaten, mensen aan flarden schieten en hele dorpen bombarderen altijd al een jongensdroom geweest? Kom dan bij de krijgsmacht en maak je dromen waar.” De kans dat hiermee duizenden zich aanmelden bij de personeelsdienst van het leger lijkt me eerlijk gezegd klein. Dus zijn de spotjes voorzien van ‘geschikte’,stoere,coole knapen die onverschrokken het zebrapad oversteken, breedgeschouderde reddende engelen bungelen onderaan het touwtje uit de helikopter en stralende hoopvolle jongelui op de drempel van “vlieger” worden in een F16. Dat het positieve benadrukt moet worden, weet iedere zuigeling in dit land. Maar op het ministerie van Onderwijs zijn ze nog niet zo ver als het gaat om het lerarentekort aan te pakken.

Ik kan het helemaal verkeerd zien, maar wat moet de gewone student zich wel afvragen als hij hoort of leest dat onze overheid honderden miljoenen ter beschikking stelt om de werkdruk te verlagen, de lonen te verhogen en budgetten voor bijscholing van docenten en studieverlof aanvult. Daarbovenop nog eens honderden miljoenen doneert aan een platform dat zo snel mogelijk de docent wil vervangen door een machine. De gewone student denkt dan dat het docentenvak hard buffelen is en vele uren maken tegen een lage beloning. Dat zijn toekomende collega’s enorme nitwitten zijn die weinig of geen kaas gegeten hebben van hun vak en regelmatig verplicht naar de schoolbanken worden gestuurd omdat het niet vertrouwd is dat ze zelf hun vakliteratuur bijhouden. Komt daarbij dat, als het aan Sjoerd en zijn computerkompanen uit het bedrijfsleven ligt, de pas verworven baan te allen tijde opgeheven kan worden ten voordele van de elektronische leeromgeving.

Voor een stresserend beroep dat een vroegtijdig overlijden bijna garandeert zou ik, eerlijk gezegd, ook niet kiezen, ben je gek. Komt daar bovenop dat overal te lezen en te horen valt dat de jongeren gewelddadig, ongeïnteresseerd en ongemotiveerd zijn met in hun kielzog de veeleisende ouder die minder huiswerk en meer tijd voor de bijbaantjes van hun oogappeltjes eist. Wie kiest er nog voor een vak waar welgeteld tweeëndertig zij-instromers juichend voor gaan? Daarom stel ik voor om naar analogie van de krijgsmacht, de voordelen en positieve kanten van het docentenvak te benadrukken.

Waarom niet de nadruk gelegd op de 36 werkweken in een jaar? Waarom niet de twintig-urige werkweek in het zonnetje gezet? Kan er niet meer nadruk gelegd worden op de zestig doorbetaalde vakantiedagen per jaar? Welke would-be docent is niet gecharmeerd van de zekerheid elke dag om drie uur thuis te zijn? Dit alles in ogenschouw nemende blijkt het uurloon van een beginnende docent ver boven de beloning van het bedrijfsleven uit te steken. Naar mijn bescheiden mening wordt er te weinig aandacht besteed aan de door zeven collega’s gedeelde persoonlijke werkplekken met computer en kapotte printer, wat de sociale omgang met deze collega’s zo versterkt. Wordt er te weinig aandacht besteed aan de carrière mogelijkheden, immers de trapsgewijs hiërarchische opbouw van de organisatie met minimaal drie managementslagen staat garant voor een snelle doorstroming van de ambitieuze, hielenlikkende en competente instromer.

Is het dan niet mogelijk om de kleine voordeeltjes van het docentschap uitgebreid aan bod te laten komen? Waarom wordt er nooit reclame gemaakt met de gratis automaten-koffie, de middelloon pensioenregeling, een uitgebalanceerd taakbeleid waardoor iedereen wordt uitgedaagd om 1956 uren van de tijd beschikbaar te zijn in plaats van 1569. Kleine voordeeltjes zoals de verplichte acht studiedagen waarop het inzicht in auralezen, multitasking, onderwijsgaming, chakra’s ontleden, lever-hart-nieren-brein-leren, de fijne kneepjes van het coachen en de voordelen van het dagelijkse meditatie-uurtje een verrijking is voor het innerlijke welzijn, moeten breed worden uitgemeten in de reclameboodschappen. Een plaatsje voor de organisatie van talloze vergaderingen waarop eigen inbreng en eigen mening de kop wordt ingedrukt en jaknikken ten volle wordt gewaardeerd moet worden ingeruimd. Waarom hoor ik nooit iets over de leuke ouderavonden, tien-minuten gesprekken van een half uur, de feestjes van de leerlingen waarop het docentenkorps aanwezig moet zijn of de jaarlijkse open dagen die tegenwoordig twee volle weekenden in beslag nemen? Een uitgelezen kans om kennis te maken met de toekomstige leerling en zijn ouders?

Nooit ofte nimmer rept iemand over het geweldige, bijna euforische gevoel na het nakijken van driehonderdvijftig toetsen, honderd en tachtig werkstukken en vier honderd en twintig projectverslagen. Een gevoel dat elke docent maandelijks mag ervaren. Ik heb nog nooit iets gelezen over het ‘warme-bad-gevoel’ na het aanhoren van zeventig presentaties over de meest uiteenlopende onderwerpen van het broeikas-effect tot klimaatverandering. Presentaties waarbij de mondige Einstein-generatie hortend en stotend de bij elkaar gegoogelde informatie met behulp van schreeuwlelijke computeranimaties en joe-tjoep-filmpjes levendig en vooral luidruchtig onderstrepen.

Niemand maakt gewag van de altijd wederkerende uitdaging om na het stap-weekend, op maandagmorgen een klas halfdronken slaapkoppen, versufte blowjongeren en herstellende comazuipers te motiveren en te begeleiden in hun zoekproces naar hun leerdoelen. Deze maandag-ochtenden zijn het summum van het docentschap, het leraar zijn in hart en nieren.

Laten we in de toekomst de positieve reclameboodschap onderstrepen met: ”De docent, de spil van het onderwijssysteem is niet langer alleen een kennisdrager, maar tevens mag hij zich verheugen in financiële en mentale steun bij zijn ontwikkeling tot coach, opvoeder, leerregisseur, teamteacher, pedagoog, instructeur, en vooral voetveeg.”

Sjeekspier