Een management probleem
In een kleine gemeente Lij aan de ene zijde van het water leefde de behoefte om veel vaker en sneller naar de andere gemeente Loef te kunnen. In Loef was dat niet anders. Nu moesten mensen een uur fietsen en met een brug zou je in 10 minuten van Loef naar Lij kunnen fietsen. Er werd een commissie gevormd welke tot de conclusie kwam dat de brug in het algemeen belang van een ieder was. Het was een publieke zaak. Na stemming in beide gemeentes werd een tolbrug gerealiseerd. De gemeentes namen afzonderlijk brugwachters in dienst en de brug werd operationeel. Al snel ontstonden in de uitvoering problemen zo van wie doet wat wanneer en wie is waarvoor aansprakelijk. Tevens ontstond er discussie over de tol, moest die kostendekkend zijn of mocht je er ook aan verdienen. Men kwam tot de conclusie dat deze zaken vroegen om een manager.
De manager en zijn maatregelen zouden betaald worden uit de tol. De manager kwam snel tot het inzicht dat dit een multidisciplinair probleem betrof. Interne en externe aansprakelijkheid, personele vraagstukken, veiligheidsaspecten, onderhoud en financiën om er zo maar enkele te noemen.
De manager verzocht de gemeentes om een staf te mogen aanstellen ter ondersteuning van dit management vraagstuk. Tevens was hij de mening toegedaan dat het werken met twee gemeentes bijzonder tijdrovend en ineffectief was. Hij kreeg toestemming tot verzelfstandiging. De B.V. “over den brug “werd opgericht. Deze B.V. mocht zelf de dienstregeling gaan bepalen en kreeg de vrije hand in Vaststelling van het tarief . De manager kreeg nu een belang bij het aantal bewegingen over de brug en het tarief ofwel er ontstond een omzet vraagstuk wat dan weer om een marketingplan vroeg. Hiervoor werd een marketing bureau ingeschakeld. Reclames op lichtmasten verschenen en bij elke passage kreeg je vlaggetjes en pennen en tassen. Het toltarief was inmiddels vervijfvoudigd met als gevolg dat de mensen maar weer om begonnen te fietsen. Crisismanagement was aan de orde want zo doorgaand zou de B.V. failliet gaan. De manager stelde een uitgave verhoging voor, voor marketingactiviteiten en deze extra uitgave alsmede het weg te werken verlies zou moeten komen uit efficiency. Deze efficiency werd gezocht en gevonden in een daling van de personeelskosten van het uitvoerend personeel, de brugwachters.
De brug zou minder lang open zijn, alleen nog bij daglicht en door de mensen zelf de slagbomen etc. te laten open en sluiten kon men volstaan met minder brugwachters. De brugwachters zelf konden door strakker management middels regels en procedures van een lager opleidingsniveau en dus salarisniveau zijn. Hiermee werd een dreigend faillissement afgewend waarvoor de manager een prestatiebonus in ontvangst mocht nemen.
Dit is mijn schrikbeeld van de verzelfstandiging van publieke taken.
Corgi