Dan kun je vanuit meerdere hoeken. Kind, ouder, leerkracht, manager, bestuurder, politicus. Ik doe het als onderwijzer. ’n Poging. Wel gebaseerd op de praktijk. Van verschillende groepen en scholen, in ’n grote stad.
Nooit geschoten is altijd mis, nietwaar.
Witte, grijze en zwarte basisscholen. Niet dat die kleuren er echt toe doen, kinderen zien ze gelukkig (nog) niet. Wel worden ze steeds mondiger. Discussie, onderhandelen en menig ouder schuift steeds meer stukjes opvoeding door naar de school. Daar heb je als juf of meester je handen vol aan.
Het Speciaal Onderwijs, waar kinderen met leer en gedragsproblemen vakkundig opgevangen werden, groeide zodanig, dat het (blijkbaar) te duur werd. De oplossing werd, om ze gewoon op de basisschool te laten zitten. Met extra begeleiding, zou dat best wel kunnen. (zie verder)
Als juf of meester, worden je handen nog voller. Zeker, als die begeleiding vooral extra werk oplevert.
En dan de groeiende instroom van 2 talige kinderen, waarvan de taalachterstand ook weggewerkt moet worden.
Zelfs de meest enthousiaste en vakkundige juf of meester heeft maar twee handen.
Niet onlogisch, dat basisschoolteams veranderen. Van teams met weinig parttimers, naar teams met vooral parttimers. Voor de buitenwereld misschien niet zo interessant. Er staat toch iemand.
Nog niet zo lang geleden had je 8 leerkrachten in 8 jaar. Nu soms 4 in een week.
Wel werden we tot leraar omhoog gebombardeerd, welleswaar met behoud van salaris van onderwijzer.
De kinderen blijven ons juf of meester noemen. Gelukkig.
Maar wat, als het elke dag meer vechten wordt. En vergaderen. Als je bestuur alleen naar euro’s kijkt.
Dan ga je parttimen, of iets anders zoeken. Of de blik op oneindig.
Natuurlijk herkennen veel basisschoolleerkrachten dit verhaal niet. Gelukkig.
Toch is deze ontwikkeling moeilijk te stoppen of om te keren.
Basisschool is geen hot item.
Het is wel het fundament van het onderwijsgebouw.
Initiatieven als brede scholen en spilcentra, geven wel aan, dat bestuurders nattigheid voelen.
Extra managers, dat zeker. Minder werkdruk voor juf en meester?
De tijd nadert dat oudere leerkrachten hun krijtje aan de wilgen gaan hangen. En ze zijn dikwijls zo belangerijk binnen ’n team. Binnenkort bestaat ’n basisschoolteam uit louter jonge juffen.
Stel, dat je leerkrachten dat laat doen waar ze voor opgeleid zijn. Dat je kinderen, die niet in het reguliere onderwijs horen, geeft waar zij recht op hebben. Speciaal onderwijs, met leerkrachten die daarvoor zijn opgeleid.
Juffen en meesters krijgen weer plezier in hun werk. Lokt weer nieuwe juffen en meesters. Lopen niet meer weg. Dat heet goed personeelsbeleid!
Maar vooral de winst van rust. Ik denk dat kinderen dat graag willen. Zo nu en dan gezellig wat prutsen, rommelen en ruzie maken. Uit ’n boom flikkeren en naar de meester wuiven dat het niet erg is.
Volgens mij moet het nog kunnen. Gewoon beginnen, met het terugdraaien van die gruwelijke bezuiniging, die WSNS heet. De uiteindelijke besparingen zullen gigantisch zijn.
En kinderen krijgen hun juf of meester weer terug.
Leo.
Recht op zitten blijven
Hoewel ik niet in het basisonderwijs werk, heb ik als ouder ervaring en natuurlijk zat ik zelf ooit op de basisschool. Ik kan het pleidooi van Leo ondersteunen: WSNS is een verkeerde bezuiniging geweest en rugzakjes helpen een klas niet als ze een moeilijke leerling in de klas krijgen. Ook hier weer worden vooral de gewone en gemotiveerde leerlingen de dupe.
Daarnaast kan het voor veel leerlingen heel zinnig zijn als ze een klas gewoon nog een jaar (of een half jaar?) over mogen doen.
Overigens: de klassen in het BO moeten kleiner en de lokalen groter!
En schoner
en inderdaad: WSNS moet weg.
WSNS en de gehandicapten terug naar centrale verzorging
Ik hoorde vanmorgen op de radio dat een instelling voor geestelijk gehandicapten die de laatste jaren in lijn met het geldende beleid veel gehandicapten in normale huizen in normale wijken had laten wonen dat beleid weer aan het terugdraaien was.
Het bleek dat de gehandicapten in een normale wijk vaak niet veilig de deur uit konden en vereenzaamden. Velen wilde terug naar de centrale lokatie met tuin en hek er om heen. Daar was het veilig, was contact maken gemakkelijker en waren de mensen in de praktijk zelfstandiger en gelukkiger.
Moreel superieur afwentelen
Als ergens de gruwelijke schijnheiligheid die ons land kenmerkt naar voren komt, dan is het wel bij deze twee onderwerpen.
Hoe makkelijk was het voor de politiek correcte bezuinigers om te roepen dat toch ‘iedereen er bij hoort, óók de geestelijk gehandicapte’. Geld besparen en tegelijkertijd met morele superioriteit dit soort onzin verkondigen.
‘O, dus jij vindt dat mensen die anders zijn maar moeten worden weggestopt…’ en ondertussen rinkelt de kassa van de bezuiniging. Maar de kosten en de problemen worden gewoon afgewenteld op de samenleving en (bij WSNS) op het onderwijs en de leerkrachten. De koopman die de dominee uithangt en ondertussen denkt: ‘na mij de zondvloed’.
moreel superieur gouddelven
1945 en S. Stevin hebben gelijk maar er is meer. De door 1945 genoemde instellingen voor gehandicapten worden gerund door managers die elke 7 jaar hun beleid verversen (open Het Dorp, sluiten Het Dorp) en daarvoor cashen bij de overheid die kennelijk aan geheugenverlies leidt. Dat hierbij morele superioriteit wordt ingezet maakt het inderdaad stuitend maar wat verwacht je anders van deze lieden? Het zijn begrafenisondernemers die clandestien gouddelven uit as.
Willem Smit
Nee hoor,
gewoon onderdeel van de Moloch. Van “pruttelen en polderen”. Voor je ’t weet, draai je gewoon mee.
Eigenlijk ging het over “kijken naar het basisonderwijs”.
Een staarteinde, dat gaat over Mies en Klondyke stemt me droef.
hear
hear!