31 maart 2007
MEDISCHE STUDIE
Zijn er nog jongens in de zaal?
Pijn, ether, bloed, kanker, griezelen, leeftijdsverval is onze sector niet. Ook hier heeft de moderniteit toegeslagen. Vroeger was een dokter een Mijnheer, meer roeping dan beroep, zo waren mijn neven, nu zijn het leveranciers, gezondheidstechnici, de patiënt is afnemer, de hospitalen doen aan bench-marking. Als er iets mis gaat, is de beer los. ‘Niks betalen, veel eisen’ is ons credo. Het is ook moeizaam wennen aan doctoressen, daarvan zijn er nu zoveel, die ons, mannen, onder de gordel moeten betasten, want daar komt het vaak op neer. Iedere zichzelf respecterende arts, schrijft enorme hoeveelheden medicijnen voor. Men komt ze zelden tegen: ze blijven onder elkaar en trouwen met elkaar. Af en toe horen we indianen verhalen over de medische studie. De gruwelijke statistische werkelijkheid ontdek ikzelf bij het schrijven van dit stuk.
In Frankrijk is in 2006 de numerus clausus verruimd van 5.700 tot 7.013 plaatsen (2e jaar), maar het aantal ingeschreven candidaten ( 41.490) is nog veel sterker gestegen! De kunst is dus het 2e jaar te bereiken. De kans dat een primo-ingeschrevene het 2e jaar haalt is 8,6% en de kans dat je het in 2 jaar haalt is gemiddeld 35,9%. En ja, er is een hoge correlatie tussen het eindexamen cijfer en de slaagkans: 69% met een ‘mention très bien’,42% ‘mention bien’, 23% ‘mention assez bien’ en 5,5% voor de ’kale’ candidaten. Soms zitten ze met meer dan 1.000 in de amphitheaters met veel last van zittenblijvers die zich vervelen (sic). Hun kennis wordt constant gecontroleerd met multiple choice vragenlijsten. Hier ligt het accent op hard werken (10 uur/dag) en uit het hoofd leren! Eenmaal binnen, zijn er een aantal die ontdekken dat ze niet geschikt zijn voor het vak (waakdiensten, bloed, operaties, sociale verhoudingen). Het zuurste is, als je qua eindcijfer nationaal goed genoeg bent, maar toch niet door mag gaan omdat er in je academie niet voldoende plaatsen zijn.
De heiligste aller heilige koeien is de selectie aan de poort. Dat druist in tegen het principe van de vrije toegang. Die vrije toegang is bedrieglijk, maar er zijn waarschijnlijk te veel belangen in het spel (budgetten, vastgoed, banen voor docenten, prestige) dat het ooit zal veranderen. Daarbij komt nog dat de medici een sterke parlementaire lobby vormen en ook ‘mijn zoon/dochter wordt dokter’ een puissante sociale drijfveer is. Heel verdrietig voor de grote meerderheid die men na 2 jaar gedesillusioneerd op het plaveisel aantreft.
In de Zomer van 2006 heeft Wallonië een plafond van 30% ingesteld voor buitenlanders (lees Fransen) in medische en para-medische opleidingen die soms meer dan 80% representeerden. De Franse studenten konden daar de selectie en numerus clausus omzeilen. In Nederland willen ze zo graag buitenlandse studenten aan trekken : 1500 in Leiden en 5000 in Groningen. Zou die overtolligheid iets voor die universiteiten zijn zonder dat het meteen een ramp wordt?
Men kan stellen dat de Fransen technisch bijzonder goed zijn en dat zal wel liggen aan de strenge selectie.
België heeft een tijd
te veel artsen zien afstuderen. Zou dat niet eerder de reden zijn van het plafond?