“Impressies, impressies weer”

Ik word wakker, als de clowneske studente die ik ben, uit een nachtmerrie die helaas werkelijkheid op WdkA (docenten opleiding nota bene) geworden is.

* Geen continuiteit in lesgeven

1. Als gevolg dat materie iets abstract, abstracter, nog abstractere wordt en zich niet meer in de gedachtewereld van de student kan nestelen.

2. Er wordt verwacht van de studenten dat ze 80 percent aanwezig zijn, maar als sommige docenten 50 percent aanwezig zijn (in verband met andere activiteiten buiten de school), doet het er niet toe!

* Docenten zijn niet in staat om duidelijkheid over een opdracht te schepen. Ook niet consequent in hun affirmaties. Deze stelling heeft te maken met:

1. inhoud opdracht

2. datum inleveren opdracht
– er worden beloftes gemaakt, zoals: “jullie krijgen nog de opdracht per mail”…wachten….wachten…wachten – de opdracht komt nooit – tijd verstrekt (je hebt wel tijd om te werken, maar nog geen opdracht)
– het resultaat is dat je of geen opdracht meer krijgt (onder de druk van de klas)
– of je moet even gauw iets gaan breien, met als gevolg dat je ook geen goede uitvoering van de opdracht waar kan maken

3. criteria beoordeling
– er wordt verteld dat je aan bepaalde eisen moet voldoen, zelfs in percenten (zoveel percent voor de presentatie voor de klas, zoveel percent inhoud, zoveel percent grafische ontwerp en vorm van presentatie – pps, html, doc, noem maar op), maar de docent(e) zelf houdt zich niet aan deze eisen…Oooo, ze is ze intussen vergeten…Sorry…Oeps…
– A min, B plus – hoezo, is dat hetzelfde?

Intussen ben je als student gedemotiveerd, ongeloofwaardig gemaakt, je begint aan jezelf te twijfelen….Want tijd kan zonder aarzelen, zoals zeegolven, de bewijzen dat je gelijk heb, vervagen, ze laten verdwijnen, en dat ook nog met een “rechtdoorzee” gezicht. De grootste vriend van de docent – die stel ik aan u, familie en vrienden – DE TIJD!

* Geen efficiënt gebruik van de moderne communicatie middelen

1. in het doorgeven van uitgevallen lessen
(vaak word het in de klas verteld, in een hectische sfeer; sommigen hebben een beter gehoor dan anderen, je moet maar geluk hebben)
2. weinig of geen antwoorden op de vragen die de studenten proberen te stellen aan hun docenten via de mail
3. er worden heel veel mondelinge afspraken gemaakt
(voorbeeld: “kom maar volgende week om een uur of kwart over vijf” zegt de docente. Afgesproken. Zo zit je daar een week later, als een vergeten plant die naar lucht smeekt. Rond half zes loopt de docente langs , als Cruella van “101 Dalmatiers” mompelend: “Ik heb geen tijd, ik heb geen tijd, en ik heb niets gegeten”. Je mond valt dicht en de groenige kleur van plant (hoe dan ook plant) verandert in paars. Tegen tien voor zes (tien minuten voordat de les begint) heeft de docente onverwacht een moment van royaliteit: “ok, kom maar binnen”zegt ze. De deur staat breed open en binnen de tien minuten stromen vanzelfsprekend mensen in en uit, met vragen en verzoeken waarop de docente heel lief beantwoord. Waarvoor moet ik kiezen? Ook zo een onbeschofte mens, – student of leraar – te zijn? Daar word je voor opgeleid!

* Docenten hebben geen duidelijk, reël beeld over de studenten die ze begeleiden

* Te veel aandacht aan sommige studenten, in het nadeel van de anderen. Uit de eerste groep differentiëren zich:

1. de “beleefde – agressieve – van alles wetend – continu aanwezig na de les ” studenten (niet de aanhalingstekens vergeten!)
2. de “luchtverkopers”

* De minder gebekte student die wel zijn werk, binnen – en buitenschools, goed doet neemt de vorm van “The invisible”

* Er wordt te weinig aandacht gegeven aan de sociale vaardigheden van de student als toekomstige docent

En als de boel zich opstapelt wordt er weer verteld: “neem het niet persoonlijk”. Maar hoe dan?
Ja, ik herhaal me, als een oude grammofoonplaat, ik hoor mezelf in mijn slaap zelfs, maar dat blijf ik doen, zelfs met mijn manke Nederlands. Een taal waarin ik droom dat ik en anderen onszelf kunnen zijn, een taal waardoor we ook serieus genomen kunnen worden.

* PS: Natuurlijk zijn ook goede afzonderingen, maar te weinig