In een kleine gemeente Lij aan de ene zijde van het water leefde de behoefte om veel vaker en sneller naar de andere gemeente Loef te kunnen. In Loef was dat niet anders. Nu moesten mensen een uur om fietsen en met een brug zou je in 10 minuten van Loef naar Lij kunnen. Er werd een commissie gevormd welke tot de conclusie kwam dat de brug in het algemeen belang van een ieder was. Het was een publieke zaak. Na stemming in beide gemeentes werd een tolbrug gerealiseerd. De gemeentes namen afzonderlijk brugwachters in dienst en de brug werd operationeel. Al snel ontstonden in de uitvoering problemen zo van wie doet wat wanneer en wie is waarvoor aansprakelijk. Tevens ontstond er discussie over de tol, moest die kostendekkend zijn of mocht je er ook aan verdienen. Men kwam tot de conclusie dat deze zaken vroegen om een manager.
De manager en zijn maatregelen zouden betaald worden uit de tol. De manager kwam snel tot het inzicht dat dit een multidisciplinair probleem betrof. Interne en externe aansprakelijkheid, personele vraagstukken, veiligheidsaspecten, onderhoud en financiën om er zo maar enkele te noemen.
De manager verzocht de gemeentes om een staf te mogen aanstellen ter ondersteuning van dit management vraagstuk. Tevens was hij de mening toegedaan dat het werken met twee gemeentes bijzonder tijdrovend en ineffectief was. Hij kreeg toestemming tot verzelfstandiging. De B.V. “over den brug “werd opgericht. Deze B.V. mocht zelf de dienstregeling gaan bepalen en kreeg de vrije hand in het tarief vaststelling. De manager kreeg nu een belang bij het aantal bewegingen over de brug en het tarief ofwel er ontstond een omzet vraagstuk wat dan weer om een marketingplan vroeg. Hiervoor werd een marketing bureau ingeschakeld. Reclames op lichtmasten verschenen en bij elke passage kreeg je vlaggetjes en pennen en tassen. Het toltarief was inmiddels vervijfvoudigd met als gevolg dat de mensen maar weer om begonnen te fietsen. Crisismanagement was aan de orde want zo doorgaand zou de B.V. failliet gaan. De manager stelde een uitgave verhoging voor, voor marketingactiviteiten en deze extra uitgave alsmede het weg te werken verlies zou moeten komen uit efficiency. Deze efficiency werd gezocht en gevonden in een daling van de personeelskosten van het uitvoerend personeel, de brugwachters.
De brug zou minder lang open zijn, alleen nog bij daglicht en door de mensen zelf de slagbomen etc. te laten open en sluiten kon men volstaan met minder brugwachters. De brugwachters zelf konden door strakker management middels regels en procedures van een lager opleidingsniveau en dus salarisniveau zijn. Hiermee werd een dreigend faillissement afgewend waarvoor de manager een prestatiebonus in ontvangst mocht nemen.
Dit is mijn schrikbeeld van de verzelfstandiging van publieke taken.
Corgi
Reacties zijn gesloten.
mooi
zo heb ik eens jaren geleden een paar dagen een stoomcursus software engeneering bij prof van Amstel gevolgd (TUE destijds). Hij vertelde het simpele verhaal dat als je software ontwikkelt voor eigen gebruik dat je daar een bepaalde tijd (zeg t) mee bezig bent. Ontwikkel je software voor anderen dan kost datzelfde pakket je 3*t aan tijd. Ontwikkel je samen met anderen software voor eigen gebruik, dan kost dat ook 3*t aan tijd. Als je samen met anderen voor anderen software ontwikkelt dan mochten we kiezen tussen 3*3*t of 3^3*t, dat maakte hen verder niet uit.
Zou het ook voor bruggenbouw en onderwijs gelden?
update…..
nog een mooi voorbeeld hier: www.nrc.nl/anp/internet/article482375.ece
de herder
Prachtig verhaal Corgi! Hieronder een wat luchtiger tekst, maar dat mag ook wel een keer:
Een herder hoedt zijn kudde schapen op een veld ver en verlaten als hij een nieuwe BMW 645 cabrio ziet naderen. De bestuurder, een man, elegant gekleed in een pak van Versace, schoenen van Gucci, een bril van Ray Ban, stopt en leunt uit het raam. “Als ik jou precies vertel hoeveel schapen jij hebt, krijg ik er dan eentje van je?”, vraagt hij aan de herder. De herder kijkt de yup aan en zegt: “ok, waarom niet”. De yup trekt onmiddellijk zijn laptop op schoot en verbindt deze met zijn mobieltje. Hij maakt een verbinding met internet, surft naar een website van NASA en selecteert een navigatie systeem om zijn exacte positie te bepalen. Hij stuurt de data naar een andere satelliet van NASA, die het gebied scant en hem een foto stuurt. De yup opent Photoshop en stuurt de foto naar een laboratorium in Hamburg dat hem na enkele seconden een e-mail stuurt op zijn pda met de bevestiging dat de foto is bewerkt. Via een ODBC connectie maakt hij verbinding met een database en in Excel met honderden ingewikkelde formules laadt hij alle data via de E-mail van zijn Blackberry. Na enkele minuten genereert het programma een antwoord en de yup drukt dit af op zijn mini HP laserjet. Hij kijkt de herder aan en zegt: “je hebt exact 1586 schapen”. “Dat klopt”, zegt de herder, “je mag dus een schaap uitzoeken”. De yup stapt uit, zoekt een dier uit en doet hem in zijn achterbak. Dan zegt de herder: “hé, als ik jouw beroep raad, geef je dan m’n dier terug?” De yup denkt even na en zegt: “ok, waarom niet”. De herder zegt: “je bent een manager”. “Ongelooflijk”, zegt de yup, “hoe weet je dat?” “Da’s niet zo moeilijk”, zegt de herder, “je verschijnt terwijl niemand daarom gevraagd heeft, je stelt een vraag waar niemand op zit te wachten en je wilt betaald worden voor het antwoord, terwijl ik dat antwoord al weet. Bovendien begrijp je niks van mijn werk. Dus geef mijn hond terug”.
versie met een luchtballon en een docent in plaats van de herder
Ik hoorde een andere versie, maar het wordt dan wellicht saai
Nederland managerland
Het volgende verhaal is helaas waar gebeurd.
Een management-assistence-group wordt ingehuurd bij een openbaar vervoer-bedrijf om de massale klachten bij WVG-deur-tot-deur-vervoer aan te pakken.
Twee bedrijven worden door hun ingeschakeld: een bedrijf voor administratieve taxi-software en het bedrijf van mijn werkgever. In totaal dus 4 partijen met ieder de nodige managers, ook het OV had belangen in de vorm van aandelen.
Het hele plannings-probleem is alleen door mij opgelost, ik ben de enige die het gevraagde software-pakket schrijft; destijds was het pakket uniek op de wereld. Hier hebben heel wat overbetaalde managers als wespen om de stroop heengehangen. De bijdrage van de meeste managers: vaak negatief. Ik heb tegen onzin moeten vechten. Besluiten werden buiten mij om genomen, ik zat daarna vaak met onmogelijke situaties.
Ik mocht niet rechtstreeks met klanten praten. Ik kreeg hun klachten vaak niet te horen. Ik had volop ideeen ter verbetering en ter uitbreiding maar naar mij werd niet geluisterd.
Fikse ruzies tussen managers onderling, juristen werden ingeschakeld. Storende fouten zouden verholpen moeten worden, dat is door mij ook gebeurd, maar daarna mocht het niet geplaatst worden omdat mijn werkgever er belachelijk veel geld voor vroeg.
Uiteindelijk vonden er geen updates meer plaats, mijn werkgever was te duur geworden en daarmee was het pakket ten dode gedoemd.
Ik voel me een idioot dat ik dat alles voor minimumloon gemaakt heb, dat krijg je als je je vastbijt in problemen en een fantastisch product wil maken en teweinig voor jezelf opkomt. Een mooi stukje innovatie dat de wereld had kunnen veroveren, stukgemaakt door managers.
Tegenover 1 slecht betaalde programmeur stonden 7 overbetaalde managers (incluis mijn werkgever).
Ik vrees dat we in Nederland steeds meer van dergelijke managers krijgen.
herder
Beste Ralph,
Een smakelijk verhaal wat goed is voor de lachspieren. Lees het mijne nog een keer en probeer er de echte boodschap eens uit te halen of anders gezegd welke essentiële fouten maken de gemeentes hier.
Corgi
Nog zo’n anekdote
Er werd een brug gebouwd. Daarop werd een brugwachter in dienst gesteld.
Aangezien deze dappere borst betaald moest worden, werd een kassier in dienst genomen. Op de kassier volgde een boekhouder en die had op zijn beurt een typiste nodig.
Toen moest er leiding komen, dus benoemde men een chef. Aangezien je een chef niet in zijn eentje kan laten aanmodderen, werd er een hogere chef aangesteld en die kreeg weer een hoofdambtenaar boven zich. Daarop volgde de benoeming van een directeur, die na korte tijd een directie-assistent nodig had. Toen was alles zo ingewikkeld geworden, dat er een raad van bestuur in het leven werd geroepen.
Deze besloot dat er drastisch bezuinigd moest worden, waarop de brugwachter werd ontslagen
Ik lach mij een kriek!
Met andere woorden, erg komisch allemaal!
Aangezien ik een doorgewinterde consument ben: ‘Meer, meer, meer!!’
Historia vitae magistra
Volslagen irreëel verhaal
Je kunt direct zien dat dit verhaal onzin is. Die brug kan uberhaupt nooit gebouwd zijn. Want om een brug te bouwen heb je een ingenieur nodig, en die moet natuurlijk financieel, procedureel, cultureel, maatschappelijk, milieutechnisch, juridisch worden aangestuurd, ondersteund, gecontroleerd, getrained worden 😉
Zo eenvoudig gaat dat niet
Je vergeet de bouwvergunning, de instelling van een klachtencommissie, inspraakcommisies, provinciale goedkeuring, uitgebreide onderzoeken aangaande ruimtelijke ordening horizonvervuiling, millieu-effecten reportage, onderzoek naar alternatieven, lobbyorganen, aanvragen voor EU-subsidies, procedures voor openbare aanbesteding etc.
Bij de Oost-west baan vliegveld Beek duurde dat alles 25 jaar. Daarna werd besloten die baan niet aan te leggen.
achilles en de schildpad
Dit alles doet me denken aan Zeno’s bewijs dat beweging niet bestaat. Bekend voor velen ongetwijfeld, maar toch…
Achilles en de schildpad doen een hardloopwedstrijd over 100 meter, maar Achilles geeft de schildpad 10 meter voor, anders wordt het wel erg makkelijk om te winnen.
Het startschot klinkt en beiden beginnen te rennen. Al heel snel is Achilles 10 meter verder gekomen en is precies op de plek waar de Schildpad startte. Maar daar ligt de schildpad nog voor, niet veel meer, maar wel voor. Even later is Achilles op de plek waar de schildpad zojuist was toen Achilles 10 meter was gevordend. Maar ook daar is de schildpad al weg. En Achilles ligt nog steeds achter. En zo gaat het verhaal door, telkens als Achilles is aangekomen op de plek waar de schildpad net was, is de schildpad een stukkie verder. Dit gaat oneindig lang door natuurlijk en de conclusie is dat Achilles de schildpad nooit bijhaalt. Ergo: beweging is onmogelijk.
Wetten van Parkinson
Wellicht is het aardig om in deze context te wijzen op de wetten van Parkinson. Ik maakte daar kennis mee door een boekje dat ik voor 30 p kocht op een ‘car boot sale’ in Engeland. Parkinson beschreef het fenomeen van het uitdijend managersvolkje reeds in 1958.
Voor belangstellenden is op het web voldoende te vinden over deze wetten, onder andere hier.
Combineer je de wetten met het Principe van Peter, dan wordt veel duidelijk 😉
Veel plezier er mee.