Gecertificeerd examenfunctionaris

Een dankbare en meelevende collega deed mij vandaag een krantje toekomen uit de serie “Goedbedoelde leesrotzooi in de docentenkamer”.
Dit keer betrof het een episteltje met de intrigerende titel “Toetsflits”, een uitgave van het Cito, u weet wel.
In onderwijsland hebben deskundigen al enige jaren het idee dat die scholen maar wat aanrommelen met hun toetsen. Daarom is er nu een groepje lieden opgestaan met uiterst kundige inzichten, dat toeziet op het produceren van toetsen met eindelijk eens een behoorlijk niveau.
Wat ik de afgelopen dertig jaar aan toetsen heb gefabriceerd was inderdaad zwaar knudde, dat zie ik nu wel. Als ik voortaan even snel een toetsje wil maken, pak ik een dikke map uit de kast en ga op zoek naar een groot aantal codes, die ik dan weer volgens een volslagen begrijpelijk schema en binnen strakke regels verwerk in toetsmatrices, die ik dan weer in drievoud invul, uitwerk, verwerk, aanpas, opstuur, laat beoordelen en opnieuw beoordelen door gecertificeerde examenfunctionarissen ( “dus deskundig”, volgens het krantje ). Stevast worden die toetsen natuurlijk afgekeurd, omdat ik bijvoorbeeld bij vraag 8b, sub c niet voldoe aan de eindtermen volgens artikel 234.7, code 456-23Xs. Zo heb ik laatst bijvoorbeeld niet voldoende getoetst of de leerling het gebruik van internet wel voldoende beheerst. Ik moet de eerste leerling nog tegenkomen waarbij dat daadwerkelijk het geval is, maar voortaan moet ik een duidelijke vraag opnemen waaruit blijkt dat de leerling met goed resultaat het knopje voor Internet-Explorer kan vinden.

Zo blijft het onderwijs scherp en alert, en blijft een groep deskundigen -daar zorgt zij wel voor – tot in lengte van dagen blij aan het werk, hoewel ik dat waarschijnlijk niet meer zal meemaken, want tegen die tijd zit ik ongetwijfeld in het gekkenhuis.