Berichten door Gerard Verhoef

Nog even de schouders er onder collega’s. It aint over till the fat lady sings.

Bij de PvdA waart opnieuw en kandidaat minister van onderwijs rond…

In de Volkskrant van vandaag (blz 2) wordt gesuggereerd dat Trude Albertine Maas -De Brouwer een serieuze gegadigde kan zijn.

Zij was in het verleden ondermeer president van de door haar opgerichte HayVison Society (onderdeel van de Hay Group).

(Volkskrant 18/1, blz 2)

Zijn er hier mensen met invloed in de PvdA?

In de NRC van vandaag, de achterpagina:

Ik ontwikkel lesmateriaal voor de hoogste klassen van het voortgezet onderwijs, over de werking en de opbouw van computers.

Een commissie, bestaande uit vwo-docenten, heeft dit werk beoordeeld. In het beoordelingsrapport staat dat het lesboek op sommige plaatsen verduidelijking behoeft: ‘Een voorbeeld is de uitleg van de werking van de optelschakeling. De auteur veronderstelt dat leerlingen in staat zijn om handmatig twee decimale getallen bij elkaar op te tellen. Dergelijke handvaardigheid kan heden ten dage niet meer van Tweede Faseleerlingen worden verwacht.’

Jongens: let op! Het wordt genieten. Voor iedereen met ook maar een beetje leedvermaak in zijn donder worden het leuke dagen. En ik geef volmondig toe, ik heb meer dan een beetje.

Doekle wil een extra jaar omdat de studenten niet meer kunnen lezen en schrijven. Nou ja, hij wil geld voor een extra jaar en trekt dan wel wat ELO’s en coaches open om de kids in prjectvorm te leren lezen. Misschien kan hij alvast beginnen met oude kranten op te sparen. Is een complexe praktijksituatie waarbij de studenten hun eigen leerdoelen geïntegreerd en samenwerkend kunnen najagen.

Alleen Slagter wordt nu boos, daar gaat zijn zorgvuldig opgebouwd image. Pats, het komt aan als een bijl achter in je nek. En dat nog wel van de amice waarmee je een o zo zorgvuldig comglomeraat hebt opgezet.

Op het forum (www.beteronderwijsnederland.nl/?q=node/1099&PHPSESSID=30af5c0cbd8971f2fd588e7e9cdd5a47)wordt de vraag gesteld of leren leren mogelijk is zonder dat te koppelen aan specifieke inhoud. Ik probeer de rare bokkesprongen van HNL tussen kinderachtig concreet en absurd abstract te beschrijven.

Voor mij gaat het bij leren vaak om de route tussen abstract en concreet. Hoe leg je die route af? Dat gaat dan ongeveer als volgt: je begint met een concrete situatie (hoe teken je de grafiek van y=x+1), Dat verbreed je naar andere voorbeelden. Dan kom je tot het inzicht (in meer of mindere mate aangegeven door een docent) dat er een algemene systematiek in zit en je komt tot een abstractere vorm: y=ax+b. Dan stelt een goeie docent je de vraag: zou dit altijd kloppen, en je gaat terug naar concrete voorbeelden. Zo gaan de gedachten steeds van concreet naar abstract en terug. De aanwijzingen van de goeie docent in dat proces heb ik altijd als typische leerervaringen opgevat. Naarmate de leerling die ervaringen vaker heeft leert hij zelf die spronget te maken en zoekt zelf naar extreme situaties waar iets wellicht anders loopt. Dat noem ik leren leren.

Vroeger waren er genoeg leerlingen/studenten die interesse hadden in beta en techniek.
Die belangstelling was er van LTS tot aan het niveau van de (technische) universiteit,
Maar wat is er gebeurd?

Wiskunde werd versuikerd. Geen echte wiskunde meer maar een quasi geintergreerd prakje. Vanaf dat moment daalde de belangstelling voor het vak sterk.
Dat moet mensen opgevallen zijn en wat gebeurt er? In een poging het tij te keren komt er nog meer suiker op de wiskunde.

Techniek moest ook voor meisjes. Dus schone handen techniek, techniek geintegreerd in van alles en nog wat. De interesse voor techniek zakt in als een plumppudding. De reactie: meer suiker door de techniek.

Tsja.. vakantie weer voorbij. Nog even de werkweek een uurtje uitstellen. Het is laat, maar soms is het gewoon toch tijd voor een verhaaltje. Heeft niks met onderwijs van doen. Enkel bedoeld voor een bescheiden glimlach (van de website: www.nobodyhere.com/).

Serveersuggestie: zorg voor een oude LP met Melanie Safka liedjes op de achtergrond

“Kom op jongens, laten we vrede’tje spelen!”

Hoe dat dan moest, vroegen mijn vriendjes zich af.

“Eerst leggen we alle wapens op een hoop.”

Ik gooide mijn tak op de grond. Jeroen volgde met zijn gele plastic buis en papieren pijltjes. Joost had een waterpistool. Een nieuwe, dus die legde hij heel voorzichtig neer. Armand had niks, maar vond toch een steen.

Het kan soms schrikken zijn. Ik keek vanmorgen naar de BBC en wat blijkt: er zijn plannen om het onderwijs daar geheel en al te veranderen. Op zn kop zetten, zou de uitdrukking zijn, maar in vernieuwersjargon heet het kantelen. Komt verder enkel bij vrachtwagens voor, zal dat toeval zijn?

Men wil af van het klassikale systeem en voor elke leerling een coach waarmee ze samen gaan bepalen wat goed voor die leerling is om te gaan leren. Eigen leerdoelen enzo.

Ik was maar gedeeltelijk wakker natuurlijk, maar dacht direct dat BON er misschien maar eens een vriendinnetje op moest gaan nahouden: BEB. Better Education Britain.

De HNL discussie is tricky. Zie mn vorige blog item.
Om de oorlog te winnen hebben we de steun van de ouders nodig (steun van politiek lijkt minder gemakkelijk op dit moment).
Om de steun van de ouders (de gemiddelde Nederlander dus) te krijgen moeten we ons laten zien en horen op de media die de gemiddelde Nederlander gebruikt. Onze boodschap moet daarbij kort en zuiver zijn, zodat we niet in discussies worden getrokken waarin er overal valkuilen worden gegraven.
Ik denk dat het voor het publieke debat noodzakelijk is dat we niet alleen over de inhoud van onze boodschap na hebben gedacht, maar ook over de manier waarop we die boodschap uitdragen. M.n. de manier waarop we die boodschap willen uitdragen naar de gewone Nederlander, de gewone ouder. Die ouder die altijd dacht dat het met het onderwijs in Nederland wel goed zat.

In de HNL discussie worden steeds verschillende situaties met elkaar vergeleken, vaak zonder dat expliciet wordt vermeld wat de situatie is of zonder dat er voldoende met de eigenheid van die situatie rekening wordt gehouden. Een paar (niet uitputtend) verschillende situaties noem ik hier:
beroepsgericht / algemeen vormend / werken met de handen / werken met het hoofd.

Ik kan me indenken dat leerlingen die timmerman willen worden, vakken als wiskunde, nederlands en engels als ballast zullen beschouwen. Dan maar wat minder breed opgeleid. Voorwaarde is wel dat de opleiding leidt tot eerste klas timmerlieden, die trots op hun werk mogen zijn. Of dat dan op een ambachtsschool en/of in een leerlingstelsel gebeurt lijkt me minder van belang. Als er maar goede docenten/begeleiders/.. zijn die inhoudelijk weten wat timmeren is en de leerlingen streng maar positief benaderen. Er moet in die tijd een kwaliteitsstandaard voor het toekomstige beroep worden gezet.

Ik kwam op het internet een filmpje tegen over een mooi wiskunde onderwerp: getallen en oneindigheid. Het filmpje is simpel. Eén camera, bediend door een student (denk ik) en een kalende heer van middelbare leeftijd die een college met PowerPoint geeft.
En die PowerPoint voldoet aan geen enkele PowerPoint kwaliteitseis (te veel tekst, geen plaatjes, niet vormgegeven). De docent is een plezierig verteller, maar hanteert het volle uur één en dezelfde niet interactieve werkvorm: hij vertelt, soms weinig meer dan dat hij de transparanten voorleest.
De kalende heer is, denk ik, zelfs geen geniaal wiskundige. Meer een huis- tuin- en keuken wiskundige, die houdt van zijn vak en het wil en kan uitdragen, maar wellicht niet zelf vooroploopt bij de verdere ontwikkeling van de wiskunde.