In de discussies over de onderwijshervormingen valt me op hoezeer de onderwijzers worden gebombardeerd met propaganda voor de laatste onderwijsmode, of het nu zelf sturen, activeren, probleemgericht of competentiegericht heet. Dat de gebombardeerden wellicht zelf enige expertise en ervaring hebben, en wellicht zelfs zo brutaal zijn om zelf een mening te hebben (heel onverwacht bij mensen die vrijwillig voor een klas gaan staan) is voor de propagandisten onbelangrijk.
Maar, omdat ze blijkbaar toch wel aanvoelen dat hun propaganda ontoereikend is, daar bovenop wordt de gepropageerde vernieuwing verplicht ingevoerd. Basisvorming, tweede fase, competentiegericht onderwijs: allemaal verplicht. Wat vreemd eigenlijk dat de onderwijshervormers nooit op hun eigen overtuigingskracht vertrouwen! Je zou toch zeggen dat als al die vernieuwingsideeën zo goed zijn, er dan geleidelijk steeds meer leraren ‘om’ zouden gaan. Maar nee, daar wachten we maar liever niet op. Dwang is in hun ogen toch nog altijd het meest geschikte overredingsmiddel. En mensen die protesteren tegen die dwang, die zijn verzuurd en negatief.
Van nu af aan eten we allemaal hagelslag van merk X: X is namelijk het lekkerste en het gezondste! Als u het daar niet mee eens bent: het consumeren van andere merken is van nu af aan verboden. U bent weliswaar een professional, maar u kunt echt niet zelf bepalen welke hagelslag u het lekkerste vindt. Dat maken wij wel voor u uit. Wie onze hagelslag niet lekker vindt is verzuurd.
Terwijl de vernieuwingspropagandisten steeds meer zelfstandige jonge Einsteins zien rondlopen, vertonen ze steeds minder vertrouwen in de zelfstandige leraar. Maar misschien is dat vanuit hun optiek wel verstandig. De ‘eigen’ meningen van kinderen, die kan je nog wel in de goede richting duwen of desgewenst 180° anders interpreteren. Maar de mening van volwassenen, daar hebben we veel te veel last van.
Reacties zijn gesloten.
Dwang / herkenbaar
Ik herken natuurlijk die dwang die gepaard gaat met onderwijsvernieuwingen, en omdat ik daar allergisch voor ben, heb ik het ook meerdere malen op ontslag laten aankomen. Overigens denk ik niet dat alle onderwijsvernieuwers echt geloven in hun vernieuwingen; voor een belangrijk deel doen ze er waarschijnlijk aan mee uit carrièreoverwegingen en vanwege het niet achter willen blijven bij de peer group. En mensen die echt geloven in die vernieuwingen, wat bezielt díe dan? Nou, ik vermoed dat ze als leerling slechte ervaringen hebben gehad met het traditionele onderwijs, en dat het daar dus een reactie op is.
Ik werk nu op een school waar de didactiek vrij is, en waar voorzichtige experimenten met vernieuwingen, ingezet en opgepakt door steeds weer dezelfde enthousiastelingen, vaak al snel weer door de rest ten grave worden gedragen. Bijna ideaal zou je dus zeggen? Nee. Want ook in mijn school wil de meerderheid van de docenten niet de confrontatie aan met onwillige en zich misdragende leerlingen, en dus erodeert ook daar het onderwijs.
De onderwijscrisis zit veel dieper. Het is geen gevecht tussen docenten en baasjes, het is een gevecht tussen een minderheid van docenten/ouders/schoolleiders/schoolbestuurders/politici, tegen een meerderheid van andere docenten/ouders/schoolleiders/schoolbestuurders/politici. Kijk naar BON: de meeste docenten zijn nog altijd géén lid, en onder ouders hebben we relatief nog veel minder leden. Slecht onderwijs wordt kennelijk niet als een groot probleem ervaren. Zolang er maar een diploma komt, zijn veel ouders wel tevreden.
Die ouders zijn ook weer kiezers/belastingbetalers, en veel politici weten heel goed dat ze met beter onderwijs niet kunnen scoren. Het zijn politici die zelf geen visie hebben waar ze kiezers voor willen winnen, maar die achter hun kiezers aanlopen. Het belang van de lange termijn is alleen uit te leggen bij de versterking van dijken, omdat we veel slechte ervaringen hebben opgedaan met overstromingen. Maar het onderwijs is nog niet eerder ingestort. Mede door BON is het geen “business as usual” meer in onderwijsvernieuwingsland, en dat is winst, maar kiezers/belastingbetalers hebben nog altijd heel andere prioriteiten. En dat is niet alleen in Nederland zo; vorige week zag ik op ZDF (Notstand im Klassenzimmer) dat ook in Duitsland vakdocenten eerst te grote klassen krijgen, vervolgens krijgen ze klassenassistenten (pedagoges), en tenslotte worden ze ontslagen en vervangen door die assistenten. Lekker goedkoop. Belastingverhoging, een essentiële component van een natuurlijk breder pakket noodzakelijke maatregelen, blijft in het Westen een enorm taboe.
Wordt geen leraar!
Im letzten und vorletzten Jahr seien rund 75 Prozent aller Grund- und Hauptschullehrer, die eine fertige Ausbildung hinter sich hatten, auf die Straße geschickt worden. Dafür hole man pädagogische Assistenten an die Schulen zum Billiglohn und meine, damit sei alles getan.
Inderdaad
Inderdaad hendrikush, dát is de boodschap.
Dat is trouwens sowieso de allerduidelijkste en meest onontkoombare les die scholieren in welk onderwijstype vandaag de dag sowieso wél krijgen: “word nooit leraar”. Scholieren zien elke dag van dichtbij als geen ander hoe hopeloos dit beroep onder deze omstandigheden is.
re Em70
Je schrijft: De onderwijscrisis zit veel dieper.
Inderdaad. We zijn er niet met: geef de docent zijn vak terug, met hoogopgeleide leraren en zo verder. Natuurlijk moet dat ook, maar eerst wat anders.
Wordt vervolgd.
Willem Smit
basisvorming in een wijdere skoop
De basisvorming was het eerste samenwerkingsproject van werkzoekende paedagogen en politici. De politici hadden hun eigen maar niet op paedagogiesche overwegingen gestoelde agenda: Bestrijding van de sociale ongelijkheid (klassenstrijd, voor de toekomst spreiding van kennis, macht en inkomen) en kostenbesparing (geen hoogopgeleide docenten meer voor de onderbouw VWO en geen omwegen meer in het onderwijs) onderwijs als economische motor [nu betrekking hebbend op het hele secundair onderwijs] (bij moderne vreemde talen: vervanging van vertalen door kletsen; bij klassieke talen: enorme niveaudaling en praktisch een plichtkeuze tussen Latijn en Grieks; moderne talen: inkrimping en banalisering van het literatuuronderwijs en boeken lezen; wiskunde: oppervlakkiger en meer statistiek; natuurwetenschappen: verschuiving naar kletspraatjes en minimalisering van berekeningen en formules). Het educa-politieke duo is ondertussen een trio geworden: (een groot stuw meer van middelmatige didactici en paedagogen; machtshongerige politici en geldsnuffende scholenbestuurderen)
Seger Weehuizen