verengelsing

27 mei 2007
TROTSKISTEN EN BOLSJEWIEKEN
In dit mooie land komt het voor dat traditie en gewoonten zich in wilde vormen uiten. Uit een onverwachte hoek komt dan met geweld iets onbegrijpelijks boven drijven. ‘France is a tricky country’ zeiden we in bankkringen. De Leitkultur is hier weliswaar een duurzaam en constant conservatisme, maar zoals de magnetische noord- en zuidpool soms van plaats wisselen, klotst hier het conservatisme van links naar rechts, duidelijk links de laatste tijd. Het zegeviert in sommige universiteiten, waar het Marxisme, de verering van Fidel Castro, de enormiteiten van Sartre en Althusser, en ja van onze eigen home made Joris Ivens)* in een nieuw vel te voorschijn komen. Olivier Besancenot de trotskistische leider van de Ligue Communiste Révolutionnaire (sic) is een daar zo’n geslaagd product van. Met zijn welbespraaktheid en zijn allure van een ideale schoonzoon was hij goed voor 4% bij de presidentsverkiezingen. De bolsjewieken van de Communistische Partij kwamen nauwelijks boven de 1½%. De concurrerende trotskisten van de Lutte Ouvrière (re sic) moesten het doen met 1,3%.

30 april 2007
EEN BRIEF AAN LEIDSE VRIENDEN EN RELATIES
In mijn bescheiden Pantheon van onvergetelijke schrijvers neemt de romanist Victor Klemperer (1881-1960) een bijzondere plaats in. Niet alleen vanwege zijn dagboeken ( januari 1933-december 1945, innige binding onderhouden met zijn land ‘bis zum letzen’), maar ook vanwege zijn LTI Lingua Tertii Imperii waarin hij weergeeft hoe de taal zich aanpast en hoe perverterend woordgebruik de manier van denken beïnvloedt. De taal die je spreekt bepaalt je identiteit. ‘Sprache ist mehr als Blut’ zegt hij. Ik moest daaraan denken toen een jaarclubgenoot die in Rotterdam doceert mij wees op een paar artikels (verengelsing) in Mare, het Leidse universiteitsblad. Mare is Dædalus niet, de Harvard Business Review niet, de Rue Saint Guillaume (Sciences Po) niet enz., maar het representeert wel een universiteit die allang de Nederlandstalige Oxbridge der Lage Landen had moeten zijn, duidelijk geprofileerd, met een zware selectie voor de poort, iets waar iedere nieuwe generatie van kan dromen, naar kan streven, een nationale trots zoals Oxford en Cambridge en Harvard en de Ecole Polytechnique en de ETH van Zurich.

In Leyden wordt een nieuw paradigma ingevoerd, een goldilocks university, een soort Nieuw Athene in het land der Papegaaien.