Morgen is het Prinsjesdag. De belangrijkste cijfers zijn inmiddels uitgelekt en iedereen zal het in de portmonnee voelen. De nationale en lokale overheden moeten bezuinigen, de ambtenaren en leraren gaan nog maar eens op de nullijn, de inflatie blijft hoog en de werkloosheid en het begrotingstekort doen daar niet voor onder. Des te opmerkelijker is het dat de overheid geen structurele veranderingen in de wijze van financiering van het onderwijs voorstelt of onderzoekt. Net als de uitgaven voor de zorg, zijn de overheidsuitgaven voor het onderwijs explosief gestegen en duidelijk is ook dat dat onderwijs niet een evenredige kwaliteitssprong heeft gemaakt. BON denkt dat dat anders kan!
Het kabinet wil graag dat we ons spaargeld aanspreken om de economie te stimuleren. Schoolbesturen beschikken over een totaal aan eigen vermogen van 11 miljard euro, waarvan de helft op de bank staat. Het is een fabeltje dat schoolbesturen zoveel geld nodig hebben als buffer, de commissie Don heeft dat duidelijk aangetoond. BON stelt voor om via een solidariteitsheffing van 5% over het eigen vermogen jaarlijks 500 miljoen in extra leraren te investeren. Om er zeker van te zijn dat het geld ook echt aan nieuw aan te stellen leraren wordt besteed, moeten de lerarensalarissen worden losgemaakt uit de lumpsum. Dat was altijd al een standpunt van BON.
Zie verder de bijlage (pdf)
Wij zitten met politici die
Wij zitten met politici die in de onderwijspolitiek getoond hebben niet te beseffen dat alleen een democratie waarin de meerderheid de minderheid niet onnodig zijn wil oplegt een volwaardige democratie is. Een “democratie” waarin het parlement zijn grip op het onderwijs kwijt geraakt is en daar een belangengroep zijn gang laat gaan is natuurlijk al helemaal geen democratie meer maar een corporatieve staat. (n.a.v. de zin “, maar de overheid is al jaren de grip kwijt op wat er werkelijk in het onderwijs gebeurt “). Juist bij een onderwerp als onderwijs dat zo nauw met de vrijheid van meningsuiting verbonden is zouden politici met een democratische gezindheid het gevoel moeten hebben op eieren te lopen en niet te mogen toestaan dat anderen eieren breken.
Het voorstel van Hans Duijvenstijn lijkt mij onder de gegeven omstandigheden goed.
Maar we moeten niet vergeten wat de hoofdoorzaak van de onderwijsmisère was en waar we daarom de uiteindelijke oplossing moeten vinden. Het probleem zit em uiteindelijk in het feit dat we in Nederland bijna geen politici hebben met een volledige democratische gezindheid.
Het enige waar ik de kriebels
Het enige waar ik de kriebels van krijg is de term: solidariteitsheffing.
Onze sector gaat ten onder aan gevraagde solidariteit.
De manier waarop onze fpu premie werd berekend, durfden ze bij de metaalsector nog niet eens voor te stellen. Dat zou teveel gevraagd zijn van de werknemers. Vor docenten blijkbaar geen probleem.
Ik heb toch ook goed begrepen dat die buffers zijn opgebouwd van geld dat voor andere zaken bestemd was? wat is er dan voor een solidaire opoffering mee gemoeid?
Dus leuk idee, maar niet onder die term. Ik word misselijk.
Beste Denise,
Beste Denise,
Ik begrijp je afkeer van de term solidariteitsheffing, maar het betreft hier voor een keer niet iets wat van de docenten gevraagd wordt, maar van schoolbesturen.Als econoom zou ik het ook veel liever betitelen als een rentevergoeding voor door de overheid beschikbaar gesteld geld dat (nog) niet werd besteed aan het doel waarvoor het verstrekt was, namelijk onderwijs. Je mag het van mij ook dividend noemen. De essentie is dat schoolbesturen een bijdrage kunnen en moeten leveren aan de verbetering van het onderwijs. Je hebt gelijk: dat is geen solidariteit maar dure plicht.
Gepensioneerden gaan er nog
Gepensioneerden gaan er nog steeds in inkomen op achteruit. Het taboe van inkomstenachteruitgaan bij gelijkblijvende arbeidsomstandigheden (waaronder ook niet werken) is dus al geschonden. je kunt nu dus gemakkelijk verder gaan en mensen die te weinig produceren voor het salaris dat zij krijgen een salarisvermindering geven. Veel van de betreffenden zitten in het onderwijs op plaatsen waar ze zelf geen onderwijs geven. Van de mensen die voor de klas staan hebben velen een te laag uurloon gezien hun opleiding. Het wordt tijd dat (naast de bufferafbraak) de halsboords een solidariteitsheffeing voor de smartboards wordt opgelegd. Leraren zouden er voor kunnen staken zonder dat de regering gedwongen is om het hard te spelen. Want ze kan het zich niet permitteren dat in de nullijnwal bressen geslagen worden.
Oke, ikweet dat het op
Oke, ikweet dat het op muggeziften lijkt:
de buffers zijn opgebouwd van geld dat is onttrokken aan de docenten.
Het kost bestuurders geen solidariteit.
Wij worden in dat geval betaald met geld dat eerder gestolen is uit onze portemonnee.
Dat solidariteit noemen, rechtvaardigt de eerdere actie van het stelen. En daar ben ik tegen.
De nullijn moet zo wel voor
De nullijn moet zo wel voor ambtenaren als leraren gelden. Het lijkt alsof leraren en ambtenaren over één kam geschoren worden maar dat is niet zo, de leraren lopen achter. Het is al eens eerder voorgekomen dat leraren bij bezuinigingen door de overheid slechter af waren. Voor de leraren werden toen de periodieken 3 jaar lang stopgezet. De kam voor het scheren van leraren blijkt meestal minder achter te laten dan een kam die voor bij ambtenaren daarvoor wordt gebruikt.
In verkeerde handen.
In verkeerde handen.
De schoolbesturen vertegenwoordigen niet (de belangen van) kinderen, ouders, leraren of het Nederlandse volk maar van een groep profiteurs. Als ze het Nederlandse volk zouden vertegenwoordigen zouden ze zich niet zo onafhankelijk van het parlement en regering kunnen opstellen. Omdat zij dat wel kunnen vertegenwoordigen zij ook niet meer indirect de Nederlandse ouders en hun kinderen en verschillen de schoolbesturen slechts daarin van een maffiose groepering dat ze niet letterlijk over lijken gaan. Dit is een boodschap die BON veel sterker zou moeten uitdragen. Eisen dat die spaarcentjes van de schoolbesturen weer gebruikt worden voor lesgeven is op zich heel juist maar het blijft symptoombestrijding.