De nieuwe mantra. Van welke zijlijn komt dit idee?
Om op terug te komen. Huub’s laatste uitleg neem ik hieronder over. Over lessen voorbereiden. Nodig? Hoe? Lees verder:
Daar ben je toch voortdurend mee bezig. Inderdaad geldt voor een vak maatschappijleer dat je voortdurend zoekt naar aanknopingspunten van de theorie aan de actualiteit. Bovendien was ik als opsteller van een theoretische ondergrond bezig om die aan de hand van gebeurtenissen en nieuwe publicaties te falsifiëren. Tot het laatste moment kon ik de meest actuele gebeurtenissen oppikken omdat ik op weg naar mijn school anderhalf uur in de trein en de bus zat.
Maar deze opmerkingen leiden af van de titel van deze draad: samen voorbereiden als kenmerk van een interventie zoals McKinsey dat noemt op weg naar excellentie. Dat bureau is bezig in opdracht van het ministerie een pilot te doen naar peer review en dat woord staat weer voor collegiale bezoekjes. Zoals de instelling zelf zegt, weet ze hoe de beste scholen ter wereld functioneren en daarvoor heeft ze vier interventies vastgesteld. Die scholen bevinden zich natuurlijk vooral in landen als Finland en Singapore. Nu weten we van Finland dat leraren daar veel minder les geven dan in Nederland, dat ze op academisch niveau zijn opgeleid. Dus de omstandigheden in die “beste scholen” kunnen zeker niet naar ons land worden vertaald. Maar McKinsey wordt een op een overgenomen om in Nederland scholen te selecteren die in het onderzoek mogen meedoen. Zo dreigen dit soort criteria straks een keurslijf te vormen waar leraren in gedwongen worden. Het onderschrijft alleen maar de noodzaak van een hecht samenwerkingsverband als de Onderwijscoöperatie als countervailing power tegenover de Raden die zich maar al te graag laten leiden door instellingen die scholen als bedrijven beschouwen.
Tot zover Huub. Hieronder wordt opgemerkt dat op veel scholen per vak maar 1 bevoegde is. En ook dat zegt met name bij de beta-vakken lang niet meer alles helaas, want zelfs de universitaire lerarenopleidingen gaan gebukt onder de invloed van de
Uitleg?
Ik denk dat je even moet aangeven waar je dat samen voorbereiden hebt opgepikt. Nu komt het wel heel erg uit de lucht vallen
Doet Huub hieronder, ik was
Doet Huub hieronder, ik was even vergeten waar ik het gehoord had. Hoe leraren in mijn omgeving reageerden was aanleiding voor de post. Interessant om de reacties hieronder te zien. Staat een keertje los van rekenen en wiskunde Moby.
realiteit
Van wie het idee komt weet ik niet, maar het moet in elk geval iemand zijn die niet bekend is met het feit dat op veel scholen er in de bovenbouw maar 1 bevoegde is per vak en dat er dus vaak niemand is om samen lessen mee voor te bereiden. Of is het idee dat leraren van verschillende scholen dat via internet doen? Dat bestaat al, in elk geval waar het het uitwisselen van lesmateriaal en toetsvragen betreft.
Het komt van McKinsey die dat
Het komt van McKinsey die dat als kenmerk ("interventie") van een excellente school ziet.
Het ministerie wil dat we tot de de top vijf gaan horen en daar heb je excellente scholen voor nodig.
Een goede leraar hoeft zijn
Een goede leraar hoeft zijn lessen niet voor te bereiden. Die schudt het per les zo uit zijn mouw. Er zijn te weinig goede leraren in Nederland.
Lessen voorbereiden
Ik denk dat een ervaren leraar zonder al te veel problemen de meeste lessen inderdaad gemakkelijk kan geven. Maar dat ligt wel aan je visie op onderwijs en hoe een les er uit moet zien. Zelf heb ik een enorme hekel aan allerlei afwisselende werkvormen. Het is een georganiseer van jewelste en het fragmenteert de toch al relatief korte lestijd. Toch denk ik soms dat mijn afkeer daarvan ook te maken heeft met waar ik me in thuis voel. Ik kan me leraren indenken die over dezelfde onderwerpen als ik, geheel andere lessen geven, met meer afwisselende werkvormen en ik vind het zeker voorstelbaar dat dat uitstekende lessen zijn. Dergelijke lessen vereisen ongetwijfeld meer voorbereiding.
Verder ligt bhet ook aan je vak. Geef je maatschappijlee of economie, vakken waarbij je niet voorbij kunt/moet/wil gaan aan de dagelijkse werkelijkheid, dan zul je ook dat inhoudelijk moeten voorbereiden. Bij wiskunde is dat veel minder het gveal: zo vaak gebeurt het niet dat er wiskundig interessante zaken het nieuws beheersen, wellicht bij statistiek. In hoeverre je die dagelijkse werkelijkheid wil gebruiken of juist niet ligt ook aan je visie op onderwijs lijkt me.
Een leerkracht op de
Een leerkracht op de basisschool moet veel verschillende vakken geven (ook handenarbeid, gym, muziek e.d.) en heeft zo'n gebrek aan parate kennis, dat hij/zij de lessen wel moet voorbereiden. Tenzij hij/zij er steeds tevreden mee is de lesjes gewoon voor te lezen.
Voorbereiden van lessen?
Voorbereiden van lessen?
Daar ben je toch voortdurend mee bezig.
Inderdaad geldt voor een vak maatschappijleer dat je voortdurend zoekt naar aanknopingspunten van de theorie aan de actualiteit. Bovendien was ik als opsteller van een theoretische ondergrond bezig om die aan de hand van gebeurtenissen en nieuwe publicaties te falsifiëren.
Tot het laatste moment kon ik de meest actuele gebeurtenissen oppikken omdat ik op weg naar mijn school anderhalf uur in de trein en de bus zat.
Maar deze opmerkingen leiden af van de titel van deze draad: samen voorbereiden als kenmerk van een interventie zoals McKinsey dat noemt op weg naar excellentie. Dat bureau is bezig in opdracht van het ministerie een pilot te doen naar peer review en dat woord staat weer voor collegiale bezoekjes. Zoals de instelling zelf zegt, weet ze hoe de beste scholen ter wereld functioneren en daarvoor heeft ze vier interventies vastgesteld. Die scholen bevinden zich natuurlijk vooral in landen als Finland en Singapore. Nu weten we van Finland dat leraren daar veel minder les geven dan in Nederland, dat ze op academisch niveau zijn opgeleid. Dus de omstandigheden in die "beste scholen" kunnen zeker niet naar ons land worden vertaald. Maar McKinsey wordt een op een overgenomen om in Nederland scholen te selecteren die in het onderzoek mogen meedoen. Zo dreigen dit soort criteria straks een keurslijf te vormen waar leraren in gedwongen worden.
Het onderschrijft alleen maar de noodzaak van een hecht samenwerkingsverband als de Onderwijscoöperatie als countervailing power tegenover de Raden die zich maar al te graag laten leiden door instellingen die scholen als bedrijven beschouwen.
Lesvoorbereiding, natuurlijk!
Natuurlijk bereidt ook een zeer ervaren docent elke les apart voor, al was het maar voor de praktische zaken.
– toetscijfers uitdelen, toets bespreken (of heeft deze klas de toets pas volgende week)
– even kijken of Natasja er wel is. Zij moet nog iets inhalen
– als Daan zich weer zo klierig gedraag moet ik hem naar conrector Erika sturen (volgens afspraak)
– vorige week ben ik al begonnen met het naamwoordelijk gezegde, even kijken wat er is blijven hangen
– wat moesten ze deze week ook weer voor huiswerk maken. Kijken of de terminologie een beetje begrepen wordt, anders dit nog eens herhalen
– in de nieuwe les zijn er veel onbekende woorden, deze apart bespreken anders komt het niet over.
Nou ja, dat noem ik voorbereiding en dan heb ik het inderdaad nog niet eens over de afwisseling die je in je les moet aanbrengen. Dat hoeft niet zo kunstmatig, maar een youtubefilmpje werkt soms beter (en biedt afwisseling) dan een leestekst, een klassegesprek tussen het oreren door wordt gezien als een welkome afwisseling, zo nu en dan een puzzel of een raadsel houdt de stemming erin.
Mijn vrouw gaf in een lagere
Mijn vrouw gaf in een lagere schoolklas van 36 leerlingen 'inividueel' les aan 7 groepjes van 5 leerlingen.
Dit is toch complete waanzin?
Dit is toch complete waanzin? Zien die onderwijsvernieuwers dat dan niet??! Want zulke situaties zijn een RECHTSTREEKS gevolg van hun wensen. Hoe kun je binnen 1 uur werktijd zoveel groepen optimaal van hulp en uitleg bedienen?! Daar wordt een leerkracht overspannen van (ik zou dit niet kunnen behappen zonder mij voortdurend gefrustreerd door anderen, vernieuwers dus, te voelen). Want je weet hoe het veel beter en effectiever kan met rust en tijd voor zowel leerling als leekrracht.
Maar de verkondigers van het geluksevangelie weten nhelemaal wat het is om voor de klas te staan. Ze zitten vanuit ivoren theoretische torens vooral maar wat filosofisch te zwammen.
Zo'n eenvoudig voorbeeld toont aan hoe onwerkbaar het basisonderwijs is geworden als we gehoor geven aan zulke theoretici. Arme juffen en meesters die worden gedwongen effectief onderwijs op te geven voor allerlei waanzin die heel ver van de werkvloer wordt bedacht! Niets is frustrerender dan te moeten werken op een manier waarvan je weet dat die niet werkt, intussen wetend (je hebt het zelf ooit toegepast) hoe het veel beter en plezieriger kan! Sjonge, wat een woede komt er weer boven als ik zoiets lees.
Men werkt op het schuldgevoel
In het onderwijs is er een hele cultuur van leren door de leerkracht. Vroeger moest de leerling leren, maar het is al vele jaren zo dat het idee "de leraar leert net zo veel, zoniet meer" als een soort verheven motto door iedereen wordt (moet worden) aangehangen.
De leraar die zegt goed les te geven en vertrouwen heeft in zijn eigen vaardigheden wordt als eerste gekappitteld, want als je je niet realiseert dat je nog veel te leren hebt, dan ben je niet leerbaar en dus geen knip voor de neus waard.
Het is catch 22. Als je zegt die lullige cursusjes niet nodig te hebben ben je ongeschikt. Als je zegt ze wel nodig te hebben, dan kan je kennelijk een en ander niet. Concreet geldt dit zeker ook voor onderwijs op maat op tig niveaus en met de meest uiteenlopende leerlingen in een gebouw dat de naam school nauwelijks verdient. De onderwijskundigen verzinnen een systeem en als jij zegt dat dat onwerkbaar is, dan kun je een cursusje/training krijgen. Kan je het dan nog steeds niet dan ben je geen goede leraar. En iedereen laat het zich aanblaten, want leren kunnen we allemaal en als je nog niet 20 kleuren stront klan schijten terwijl je de johannespassie driestemmig ten gehore brengt en op een iPad de leerlingen inspireert tot een zelfontdekkend paasverhaal, dan ben je een ouderwetse lul en kun je je krijtje beter aan de wilgen hangen.
Crisis wanneer komt het zelfvertrouwen van de leraar terug en laat hij zich niet meer door geperverteerde randdebielen de les voorschrijven.
Ik woed met je mee moby 😉
De woede is te vergelijken
De woede is te vergelijken met de emotie die ontstaat na de aanschaf van een apparaat dat slecht blijkt te werken ondanks de lovende woorden van de verkoper. Want die vernieuwers smijten om de haverklap met termen als 'kwaliteit' en 'professie' terwijl hun producten zo enorm waardeloos blijken te zijn.
Die ambachtelijke leerkrachten (van ooit?) smeten nooit met zulke termen maar maakten het wel waar.
Het gaat hier natuurlijk om meer dan een product alleen: het gaat hier om persoonlijke belangen, vooral van kinderen (!) tot op zekere hoogte.
Inderdaad; ze werd er
Inderdaad; ze werd er overspannen van.
Maar de onderwijsondeskundigen vinden zoiets in het belang van het kind. Dat daar mensen aan kapot gaan zal ze een rotzorg zijn. Ook vakkennis moet wijken voor het gouden kalf van "het kind".
Nadenken over het evenwicht in de driehoek vak-docent-leerling is teveel gevraagd. Driehoeken gaan immers over wiskunde en evenwicht gaat over natuurkunde en dat zat niet in hun opleiding.
Het belang van het kind
Maar ook ik ben voor 100% belang van het kind. Het gaat NIET om de leraar of de stof of de economie, maar om het kind. Alleen heeft het kind helemaal niks aan quasi onderwijs op maat, heeft het kind ook helemaal niks aan leraren die hem niets leren, is het kind bepaald niet geholpen als hij alleen zijn eigen ontwikkeling vorm mag geven etc. Het belang van het kind is dat hij de leerstof en de vorming die verstandige volwassenen zinvol achten op de best mogelijke manier kan verkrijgen.
De enige grens aan het belang van het kind is de grens aan wat de maatschappij er in de zin van geld, tijd en verstandige leraren bereid is voor te betalen. Binnen die grenzen van mensen en middelen is klassikaal onderwijs gegeven door hoog opgeleide docenten bijna altijd een uitstekende oplossing en is inefficient gedreutel met overspannen juffen die de administratie nauwelijks bij kunnen houden bijna altijd de slechtst denkbare methode..
Eens, maar…………
Als je als docent een erg lang verhaal houdt, hooguit enkele keren onderbroken door een leerling iets te vragen, dan vraag je wel te veel van de leerlingen. De hedendaagse leerling is gewend voortdurend geprikkeld te worden en heeft weinig concentratie. Daar moet je je les wel op aanpassen, anders komt het gewoon niet over.